De kwetsbare mens in de zorg
Allemaal voelen we ons wel kwetsbaar als we zorg nodig hebben van een ander. We willen immers het liefst zo zelfstandig mogelijk blijven. Hoe gaan we hier mee om als het even niet lukt? Hoe geven we vorm aan onze eigen kwetsbaarheid?
En hoe gaan we met onze kwetsbaarheid om in onze laatste levensfase. Wij interviewden Sandrina Sangers, beleidsadviseur bij Agora – Leven tot het einde, en vroegen het haar.
De kwetsbare patiënt in de zorg
In een ziekenhuis of instelling ben je kwetsbaar als patiënt, want deels machteloos en afhankelijk van anderen. Soms denken mensen zelf weinig of niets aan herstel of heling te kunnen doen.
Als geestelijk verzorger heb ik een tweeledige taak. Ik luister naar het verhaal van iemand en naar de blokkades en grenzen die boven water komen tijdens een gesprek. Grenzen zijn vaak denkbeeldig, je hebt een gids nodig om grenzen te verleggen. Ook zoek ik met een patiënt naar krachtbronnen, zowel horizontale (familie en vrienden), als ook verticale bronnen (God of IETS).
Marianne Zandbergen
De tovertafel
Bewegen is goed voor lichaam en ziel. Maar hoe krijg je kwetsbare mensen in beweging?
De techniek en de zorg komen elkaar tegen bij de tovertafel.
Mensen met dementie, met een lichamelijke beperking en met autisme worden in beweging gebracht door projectie van plaatjes op tafel. De plaatjes zijn speciaal ontwikkeld voor de doelgroep. Het plaatje, bijvoorbeeld een bloem of een vogel, beweegt over de tafel en dat is een trigger om mee te bewegen en over te praten. Dat is een extraatje.
Wat techniek al niet kan betekenen voor kwetsbare groepen mensen.
Elsbeth Goettsch
Hospice
Mijn beide ouders zijn overleden in een hospice. Wat een mooie plek om je laatste adem uit te blazen! De persoonlijke zorg en liefdevolle aandacht is hartverwarmend. En bovenal staat de persoon en zijn laatste wensen op nummer één! Voor mij was het hospice een warme deken in een verdrietige en dankbare tijd.
Joanna van Maanen
Grafschrift
Ooit las ik dit grafschrift van Hugo Pos. Het geeft weer dat we van ons einde weten. En ons naarmate we ouder worden steeds meer van bewust zijn.
“Geloof me toch, als ik van hier verdwijn maakt het niet uit. Straks bloeit weer de jasmijn en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen als zij verdwenen waren- ik er nog zou zijn.”
Ineke Adriaensz
Woordloos
Iedereen wist dat het levenseinde van de man naderde. Men stelde hem vele vragen maar niet over God of zo, want er was gezegd dat hij dit niet wilde. En hij zweeg. Tot iemand naast hem ging zitten en woordloos contact maakte. Toen spraken zij samen. Over God of zo.
Wilma de Jong
Meer informatie
Kwetsbaarheid
De kwetsbare ziel
De kwetsbaarheid van vrijzinnigheid