Zandlopertje

We liepen op het strand van Terschelling. Op de dag van aankomst was er gelukkig nog wat tijd om naar het strand te gaan. Het was windkracht 7. We besloten eerst een stuk op het strand te lopen, met de wind mee, en daarna terug te lopen door de duinen; dan zouden we minder last hebben van de wind.

Het was geweldig! Het zand dat als een razende langs ons heen stoof.

Om te eindigen in de zee. Een beeld dat zo mooi is dat je het graag wilt vasthouden. Maar dat kan niet. Als je een foto maakt, beweegt het niet, en een filmpje is wel iets beter, maar kan niet de intensiteit van zo’n ervaring laten zien.

De wind blies natuurlijk ook tegen onze lichamen aan. Je kunt dan twee dingen doen: je schrap zetten omdat je niet omver geblazen wilt worden, óf achteroverleunen en je gedragen laten worden door de wind.

Dat laatste deed ik. Een mooie levenservaring: als ik me schrap zet of verzet, krijg ik spierpijn. Als ik achterover leun niet. Dat laatste is eigenlijk een tegengestelde beweging: je buigt niet voorover, maar achterover.

Alsof je de wind uitnodigt: ‘o.k. als je mijn kant opblaast, neem me dan mee, en blaas me niet omver’.

afbeelding van Pixabay – Vilius Kukanauskas

Een mooie metafoor voor de dingen in ons leven waardoor je omver geblazen dreigt te worden. Val je, of blijf je staan doordat je achterover leunt, vertrouwend op het proces van het leven, dat onvermijdelijk is.

Laat je je omver blazen door angst en negativiteit, of spaar je je energie om die dingen te doen die jouw leven en dat van de mensen om je heen beter maken?

Toen ik ’s avonds aan tafel bovenstaande ervaring deelde, ontstond er een vrolijk gesprek; iemand benoemde ons op dat strand als zandlopertjes; een ander haakte in met: ‘die vol of leeg kunnen raken, die de tijd nemen, én grenzen stellen als de tijd om is.’

Wij, mensen, als zandlopertjes op het strand van ons leven. Met al onze goede ideeën, liefde en inzet.

Met al onze kwetsbaarheden en moeilijkheden. Met alle winden die er waaien, Noord, Oost, Zuid en West. Met alle regen, zon, hagel en sneeuw. Met tijd die opraakt en tijd die voor ons klaarstaat. Dat is wat het leven is. Aan ons de keus: verzet je je, of beweeg je mee?

Is dat niet met alle winden meewaaien, vroeg ik me af? Nee, dat denk ik niet. Als je meebeweegt met de omstandigheden van jouw leven, kan je daarin heel bewust een keuze maken hoe je ermee om wilt gaan, en ben je juist niet de speelbal van de  wind van frustratie en onmacht.

Wat doe jij?

Helene Westerik

Noodhulp Oekraïne – nog steeds heel hard nodig!