Eenzaamheid

Gedachteloos

Sommige dingen doe je haast gedachteloos. Direct moet ik zeggen dat dat niet waar is. Eerder moet ik zeggen dat ik er met mijn gedachten niet bij ben. Iets wat ons allemaal verschillende malen per dag overkomt. Je bent op weg van A naar Beter en ontdekt tot je verrassing dat je al veel verder bent dan je dacht. Toch heb je de normale handelingen verricht die bij het autorijden horen, zonder de telefoon te hanteren. Je was met je gedachten ergens anders.

Donkere dagen

Zo deed ik wat ik elke dag wel een keer doe: ik zette de televisie aan. Niet dat ik een bijzonder programma verwachtte. Het was nog vroeg in de avond, en dan zijn bijzondere programma’s meestal afwezig. Zo ook deze avond. Zonder enige verwachting drukte ik op de afstandsbediening en het beeld vulde zich, het geluid nam bezit van de kamer. Na enkele ogenblikken drong tot me door wat er op dat moment mijn huiskamer binnen kwam. Wat ik zag en hoorde vervulde me met enige triestheid. Eenzame ouderen, door handicaps en ziekte getroffen, die een ontstellend gebrek aan dagelijks contacten in beeld brachten. En meteen realiseerde ik mij dat we weer aan de vooravond van donkere tijden staan. Eenzaamheid telt dubbel, lijkt het wel, als de etalages in de winkels Sinterklaas in herinnering brengen, waarbij sommigen dit maar direct overslaan om zwarte discussies te vermijden. Zij herinneren ons dan aan de ‘feestdagen’, die voor de middenstand slechts geslaagd zijn als er veel gegeten wordt, dure kleren worden gedragen en goede wijnen worden geschonken. Deze schrijnende schijnvreugde verergert de eenzaamheid.

Eenzaamheid?

Toch is niet alle eenzaamheid triest en ellendig. Er zijn mensen die eenzaamheid nodig hebben om zich te kunnen concentreren. En dan denk ik niet direct aan het wandelpad van de filosofen in Heidelberg, of het bankje waar Nietzsche altijd uitrustte van zijn wandelingen. Maar denk eens aan de huisarts die alleen in de spreekkamer moet beslissen wat hij zijn patiënt aanraadt. Dan is een telefoontje al een ernstige verstoring. Of de kunstenaar die de eenzaamheid opzoekt om inspiratie op te doen. Maar misschien staat hij op een tweesprong – welke kant hij zijn creativiteit op zal sturen. Hij moet zijn hoofd niet leeg maken, zoals dat vaak wordt gesuggereerd. Hij moet juist zijn ideeën om en om keren in zijn hoofd om de juiste richting te kiezen. Daarom moet je hem niet storen. Zijn zelfgezochte eenzaamheid is voor hem de zingeving in zijn leven. Hij wordt er soms vrolijk van.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …