Paul Schnabel verzorgt op 5 februari de Walkart ontmoeting in Zeist

De verzorgingsstaat begon 75 jaar geleden met een klein beetje sociale zekerheid en groeide uit tot een brede waaier van betrokkenheid van de overheid bij inkomen, zorg, wonen, onderwijs, welzijn en emancipatie. Nog altijd is meer dan tweederde van de rijksbegroting bestemd voor de voorzieningen van de verzorgingsstaat. Toch hoor je niemand meer, positief of negatief, spreken over de verzorging van ‘de wieg tot het graf’. Integendeel, het gevoel overheerst dat de verzorgingsstaat krimpt en dat met wisselend resultaat steeds meer overgelaten wordt aan de participatiesamenleving van voor zichzelf zorgende burgers. ‘Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht’, zo omschreef hij al begin deze eeuw het gevoel van Nederland, maar wat zijn nu de feiten? Kalft de verzorgingsstaat echt af of verwachten we teveel van wat de overheid – ‘geen geluksmachine’ in de woorden van Mark Rutte – vermag?

De muzikale omlijsting wordt verzorgd door Lucie Spreij, zang, en Gilbert den Broeder, piano.