Hoop

Hoe zullen historici later de jaren 2000/2023 typeren? Het lijkt er wel op of er in deze periode geen einde komt aan alle rampspoed die de wereld teistert. Nu weer oorlog tussen de staat Israël en de Hamasbeweging, met al het menselijk leed dat daarmee gepaard gaat. De beelden zijn hartverscheurend en verdriet en machteloosheid overvallen je.

Daarnaast nog meer verontrustende ontwikkelingen. De oorlog van Rusland (Poetin) tegen Oekraïne duurt nu al bijna twee jaar en het einde is nog niet in zicht. Ook hier is het menselijk leed dat erdoor wordt aangericht overweldigend in zijn meedogenloosheid ten opzichte van de burgerslachtoffers. De mensenrechtenschendingen in regimes als die van Saoedi-Arabië, Afghanistan en Iran duren voort en er lijkt niets tegen te doen. In de Afrikaanse landen is het niet veel beter en er is hongersnood en burgeroorlog in landen als Soedan en Ethiopië.

Ook de natuur laat zich van een grimmige kant zien. Aardbevingen, overstromingen, grote bosbranden, orkanen en hittegolven op niet verwachte tijdstippen.

Zorgen, zorgen en nog eens zorgen. Is er dan niets positiefs zeggen over deze tijd?

Enigszins paradoxaal kun je zeggen dat juist de zorgen die wij ons maken, ook iets positiefs hebben. Want het betekent dat wij ons niet willen neerleggen bij een wereld die inhumaan is en geen recht doet aan de beginselen van het Evangelie zoals dat ons is overgeleverd. Wij willen de wereld anders en daarvoor hebben wij de hoop.

De hoop dat ooit, als wij daarnaar blijven streven, door mensen zal worden ingezien dat we niet kunnen volstaan met schouderophalen in het aangezicht van alle rampspoed die er is. Cynici mogen dan zeggen dat hoop niets anders is dan uitgestelde teleurstelling, maar daar ga ik niet in mee. Ik zeg liever: hoop verloren is al verloren.

Johan de Wit

Meer blogs …