Impressie Bijtanken van voorgangers

12 en 13 oktober 2022, Mennorode (bij Elspeet)

Altijd weer en feest van herkenning, elkaar terug te zien. Iedereen werkt maar in haar klein hoekje (en ik in ’t mijn). Er blijft veel te inspireren! Thema was “Vlees noch vis”. Dat refereert stiekem naar de evolutionaire stap die veel jongeren, en sommige ouderen al genomen hebben. Maar ook hoor je er terecht de vraag in of we nog wel zoutend zout zijn, en of we niet te veel kolen en geiten willen sparen. Er is veel om je in te verdiepen! En dat lukt altijd uitstekend met collega’s van VVP (Vereniging van Vrijzinnige Protestanten) en NV (Nederlandse Vrijzinnigen) samen. Alleen zijn we met te weinig, samen vormen we een warme groep. We waren met veertig.

Kim Magnee en Ivo de Jong beten het spits af met hun enthousiaste verhalen over het Assemblee van de Wereldraad van Kerken in Karlsruhe. De wereld is veel ruimer dan ons kleine hoekje! En in het grootste deel van de wereld bloeien de kerken, in een diversiteit die je nooit zelf zou verzinnen. We keken bij voorbeeld naar een deel van een viering. Duizenden afgevaardigden in de openlucht, een band en een koor die staan als een huis; dan weer swingend, dan weer meditatief.

Daarna de noodzakelijke vergaderingen in de eigen kring. De vrijzinnigen waren er met tien (tsja – anderen moesten werken). Veel van de collega’s vinden hun emplooi in tehuizen. Het volgende bijtanken zal thema’s zoeken die hun waarschijnlijk meer zullen aanspreken. Gezondheid? Leven en sterven? Ook is er altijd terugkerende vraag om bestuursleden. Ivo bleek ondanks zijn komende ema- eh -emiri – nou vooruit: pensioen toch bereid zijn talenten een jaar langer in te zetten als verbinder tussen bestuur en collega’s. Tekort aan bestuursleden speelt ook in de afdelingen. Dat is dus mee gedeelde smart waar je bijna aan zou wennen! De smakelijke vergadering werd beëindig door de eetlust: de maaltijden in Mennorode zijn altijd weer top.

Die middag schotelde Ivo de Jong de deelnemers een popquiz voor: Nederlandstalig, en allemaal over zingeving. Begon met “Het Dorp”, toen “Ik zou wel eens willen weten”, maar ook een aantal jongere artiesten kwam aan bod: Typhoon, Lucky Fons III. De herkenningsscores waren hoog, veel jongeren herkenden de oudere nummers niet, ouderen hadden moeite zich in de tegenwoordige muziek te herkennen. Maar: na afloop wilde iedereen haar of zijn eigen bijdrage leveren. We maken er gedeelde Spotify groepjes van. Want buiten de clubjes en kerkjes zindert het van de zinvolle zoekers en zangers! Muziek is een zingever.

Volgden wandelingen in het herfstbos.

De woensdagavond volgde een lezing door socioloog Mark van Ostaijen met discussie na. Van Ostaijen is hoogleraar sociologie aan de Erasmus universiteit en schrijver van het boek “Wij zijn Ons”. Hij ergert zich aan de verregaande individualisering en psychologisering – die immers ten koste gaat van het zoeken naar grotere verbanden. Wij zijn lid van groepen en die bepalen voor een belangrijk deel onze mening. Het is zaak daar oog voor te hebben. Wie vervullen de leemte die de kerken achterlieten? Waar zoeken mensen tegenwoordig hun zin (in)? “Wij, mensen, zijn toch beduidend meer dan ons brein. En maatschappelijke fenomenen zijn niet alleen verklaarbaar vanuit het perspectief van het individu.”

Volgde een voor sommigen korte nacht.

De donderdag bracht ons een dichter. Ingmar Heytze is een gelauwerd poëet en voordrager. Hij is snel, gevat, en is niet bang voor diepte en stilte. Legde tussen de regels door ons gezelschap uit waarom hij nimmer christelijk gaat worden: “Ik heb daar namelijk mijn hele leven aan te danken. Mijn ouders kenden elkaar niet, kwamen onafhankelijk van elkaar in een jeugdherberg terecht, en daar werd door krappe honderd jongeren onder leiding van de jeugdherbergvader gebeden voor het eten. Er waren slechts twee mensen die hun ogen openhielden; en zo is het gekomen”.

Wie nog half slapend onze zaal binnenkwam, werd vrolijk opgewekt van zoveel taligheid en zoveel andere manieren van kijken!

De middag was weer voor groepsverdieping en die verliep via een stellingenspel. Collega’s Johan de Wit en Klaas Douwes lieten ons posities innemen en zo mogelijk verdedigen over de lengte van de zaal. Dat was lastig en de nuance ging soms verloren in de humor. Maar allen waren het eens over de stelling dat we meer willen gaan samenwerken!

Want het was een heel geslaagd convent. Bijgetankt en beter verbonden keerden we terug naar onze eigen kleine hoekjes.

Ivo de Jong