Psalm 139

Ken je mij? Wie ben ik dan? Weet jij mij beter dan ik? Het zijn de beginregels van een tekst van Huub Oosterhuis. Geïnspireerd door psalm 139 schreef hij over de mens die de nabijheid voelt van God en zijn dochter Trijntje heeft de tekst met veel succes gezongen.

In psalm 139 is de relatie tussen God en mens niet die van de mens als een marionet die beweegt zodra God aan de touwtjes trekt, maar de schepper is hier een vriend die innerlijk met de mens meevoelt.

Dit voelen is heel indringend. De psalmist zegt dan ook in de strofen 5 en 6: Achter en vóór benauw Jij mij,/Jij brengt je palm op mij,/te uitzonderlijk is mij dit voelen/te steil, ik kan het niet aan.

De schrijver van deze psalm voelt zich van alle kanten »omvademd«. De aanwezigheid van God voelt hij niet met zijn zintuigen, maar met zijn leven zelf. En omdat het niet in woorden te beschrijven is, is het een onbereikbaar weten, het is »te steil«, hij kan het niet aan omdat het niets met zijn verstand of kennis te maken heeft, maar dichter dan dichtbij in zijn ziel wordt ontvangen.

Dat het besef van God zich in het hart voltrekt, drukt deze psalm fijnzinnig uit door uit te spreken dat God absoluut voelt. Hij voelt mijn spreken, hij voelt mijn hart.

En mijn ziel daartegenover voelt het uitermate (vers 14), al is het ontzagwekkend en niet in woorden weer te geven. De mens die God ondergaat in deze psalm leeft in het onbegrijpelijke besef blijvend bij Jou te zijn.

Psalm 139 is mijn meest geliefde psalm omdat het de verwevenheid van God en mens op onnavolgbare wijze verbeeldt.

Ken je mij? Wie ben ik dan? Raak en prachtig gezegd, Oosterhuis.

Johan de Wit
voorganger Zeist

Meer blogs …