Strand

Overpeinzen aan het strand

Een meeuw vliegt krijsend over. Met zijn roep wordt zo te horen door zijn soortgenoten ingestemd. Een jonge meeuw komt eens kijken. Het is alsof hij de weg vraagt: ‘De haven, meneer, moet ik dan tegen de zon invliegen?’ Maar hij verstaat mij niet. Een kauwtje komt kijken of er wat te halen valt. Zei mijn moeder vaak: ‘Een vliegende kraai vangt altijd wat,’ zijn de tijden toch veranderd. Dit kauwtje gaat rustig op een paaltje zitten en kijkt wat rond. Het hele tafereel wordt begeleid door de achtergrondmuziek van de branding. Het is laag tij en daardoor lijkt de branding wat verder weg. Deze door de zon beschenen septembermorgen straalt rust uit. De hele sfeer nodigt uit tot overpeinzen.

Rust

Daarom ben ik daar ook. Voor de rust en het herinneren. De lucht is helder, het zicht optimaal. In de verte zijn wat vrachtschepen te zien. Gelukkig nog geen windmolens hoewel onzalige duurzaamheidsfanatici die als de bomen van een bos willen aanplanten. Nee, voor mij is er slechts zon, zee en de aanwezigheid van vogels.

Herinneren

Herinneren, terugdenken. Het lijkt dat de behoefte daaraan met het klimmen der jaren toeneemt. De zee heeft wat dat betreft een zekere bekoring voor mij. Zij lijkt nu rustig, maar onderhuidse stromen kunnen riskant zijn voor wie daar geen weet van heeft. Zij kan ook woest en ongenaakbaar zijn. Angst en vrees inboezemen. Even denk ik terug aan oude schilderijen waarop vissersvrouwen vanaf een duintop uitkijken over zee. Altijd maar weer die zorg of man, of zonen terugkomen van wat vroeger niet zonder gevaar was.

Stilte

Maar mijn relatie met de zee is ook persoonlijk. Sinds ik met een klein gezelschap op een mooie septembermiddag mee mocht varen om de as van mijn overleden vriend op zee te verstrooien. Dat was zo’n plechtige en tegelijk pure gebeurtenis. Ver van het dagelijks leven, slechts het kalm deinen van het schip. En na de as, het strooien van bloemen op de golven en drie stoten op de scheepshoorn. Het was stil aan boord, ieder was in gedachten verzonken. Eenmaal weer op de kade kwamen de eerste woorden over onze lippen.

Spiritualiteit van het leven

Dit keer kwam een zeilboot langs de kust gevaren. Een jacht, strak in het tuig. Een mooi gezicht, de witte romp en witte zeilen in contrast met de blauwe lucht. Het kon zomaar een geest zijn, ongrijpbaar, op weg naar het onbekende. Daarom ga ik in september naar het strand zodat ik de spiritualiteit van het leven kan beleven.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …