Turkse tortelduiven

Een bekende verschijning in onze tuin is een stelletje tortelduiven. Altijd samen komen ze kijken of er iets te halen valt. Omdat het Turkse tortels zijn hebben wij ze de familienaam Erdogan gegeven. ‘De Erdogannen zijn er weer’ betekent dat de tortels in de tuin rondscharrelen. Door hun zwarte band om de hals doen zij mij altijd even aan mijn grootmoeder denken die ook vaak een zwarte band om haar hals droeg, meestal met een sieraad eraan. Hun gedrag staat model voor de aanduiding van jong geliefden als tortelduifjes. Hand in hand elkaar verliefde blikken toewerpend, alleen oog voor elkaar. Hoewel, jong geliefden is misschien niet het goede woord meer, ook ouderen die hun liefde voor elkaar willen demonstreren, kunnen er ook wat van. Tenslotte is dit de tijd waarin mensen alles willen delen, Facebook en gedrag, het moet allemaal kunnen.

Sinds een paar dagen is er echter iets mis met de Erdogannen. Voortdurend komt er maar één tortel in de tuin. En deze tortel vertoont een totaal ander gedrag dan dat we van het stelletje gewend waren. Deze ene tortel scharrelt langs huis, vliegt vlak langs de ramen en gaat op een tafeltje zitten dat vlak bij een raam staat om speurend naar binnen te kijken. Wij interpreteren dat gedrag als zoekend en vrezen daarom dat deze tortel zijn partner heeft verloren, wetend dat er in de buurt agressief jagende katten zijn.

Veertig jaar geleden werd er aan je verstand getwijfeld als je menselijke emoties projecteerde in diergedrag en gelukkig is die twijfel sterk afgenomen. Zodoende komt bij mij de gedachte op dat als bij deze tortelduif het verlies van een partner al zo’n duidelijk ontreddering geeft, hoe ingrijpend is dat niet bij de mens die zijn partner verliest. Vaak merk je dat de mening heeft postgevat dat je daar na een halfjaar wel overheen moet zijn, met andere woorden: niet meer over zeuren.

Dat is een slecht soort levensbeschouwing. Een rouwproces verloopt voor iedereen anders, ook al zijn er diverse stadia bij elk rouwproces te onderkennen. Maar de vrouw die zegt dat zij het verlies van haar man elk jaar méér voelt verdient net zoveel respect en mededogen als de vrouw die na een halfjaar weer fluitend door het dorp fietst. Zij lijkt zich in de nieuwe situatie te hebben teruggevonden, alleen kan niemand in haar hart kijken hoe groot de verwonding is die het leven bij haar heeft aangericht.

Misschien zit vrouw Erdogan gewoon te broeden. Ik hoop het maar, dan is vader gewoon een bezorgde kraamheer en komt alles weer goed.

Wouter Blokhuis

Meer blogs