Vrijzinnige huurders

Tuinhuisje

Het seizoen is weer begonnen waarin wij ons tuinhuisje verhuren. En al gauw kwam er een stelletje, keurig in het pak, de woning bekijken. Was de voordeur groot genoeg maar ook weer niet te groot, en natuurlijk boeide hun ook het interieur. Nou, daar moest nog wel wat aan gebeuren. Maar de woning op zich beviel hun wel, dus bleven ze en zo hadden wij nieuwe huurders. Al heel gauw zagen we dat zij actief met de inrichting bezig waren. Huisraad werd van verre aangedragen.

Vrijzinnige huurders

Ook in vroeger jaren hadden wij huurders voor ons huisje in de tuin. Meestal lieten zij over hun bedoelingen geen twijfel bestaan, Al spoedig kwamen er tekenen van gezinsuitbreiding. Maar de jongen vlogen uit en de huurders vertrokken weer zonder de huur te betalen. Wonderlijk eigenlijk dat we van betalen spreken. Alsof er sprake zou zijn van huurschuld. Moeten we de aanwezigheid van een mezengezinnetje, want daar gaat het om, wel in verband brengen met geld?

Overwegingen

Vreemd, die associatie. De bewoordingen zijn grappig bedoeld – huren zonder te betalen. Maar er zijn meer aspecten aan dit voorval dan de economische. Het is bijvoorbeeld vertederend om te zien hoe die twee vogeltjes in de weer zijn. Verbazingwekkend dat zij precies weten welke materialen nodig zijn om een comfortabel nest in het vogelhuisje te maken. En dan, als de nakomelingen uit hun mini eitjes zijn gekomen werken pa en ma hard om voedsel te verzamelen voor de altijd hongerigen in het nest. En al die overwegingen worden door twee kleine vogels bij ons losgemaakt. Dat krijgen wij er voor terug, zonder te betalen.

Hoeksteen?

De natuur laat zien dat het veel inspanning kost om nageslacht voort te brengen. Dat geldt niet alleen voor de vogels, maar ook voor mensen. Vroeger was het aloude adagium dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is. Daar wordt nu wat genuanceerder over gedacht. Toch, als je naar de natuur kijkt is het groot brengen van nageslacht iets wat meerdere ouders betreft. Of de kleine wordt in een kudde grootgebracht, zoals bij olifanten waar tantes helpen met opvoeden en groot brengen.

In onze maatschappij zien we veel variaties op het klassieke gezin. En elke kinderwens dient vervuld te worden. Iets dat wordt gezien als de ultieme zingeving. Soms vraag ik mij daarbij af of onze culturele evolutie niet scheef groeit ten opzichte van onze biologische evolutie. Deze bevindt zich nog in het stadium van jagers-verzamelaars toen een kind nog standaard twee ouders had.

Wouter Blokhuis

Meer blogs …