Alle activiteiten zijn  in Vrijzinnig Centrum “De Stroming”, tenzij anders vermeld!   

Wo.     5  november          14.30 uur:        Knutselclub

Wo.     12  november        14.30 uur:        Over verwondering gesproken

Vr.       28 november        14.00 uur:        Jaarvergadering

Column: 

Het was een koffiemorgen als anders, althans dat dacht ik.

Elke maand doe ik dat soort bijeenkomsten op verschillende plekken.

Aan het begin van de maand bedenk ik een thema, en dat werk ik uit voor de verschillende bijeenkomsten. Want niet elke plek is hetzelfde.

Het is altijd meebewegen met de groep. Voor de maand september had ik het thema ‘september’. Daarmee kon ik veel kanten op. September is een oogstmaand, het is de maand na de zomer waarin de scholen weer beginnen, en het is maand waarin de herfst weer begint. Er is best wel wat muziek gemaakt over september. In al die nummers zit iets van de melancholie van september.

Ik had de ochtend al gedraaid op 2 plekken. Gisteren was de 3^e plek aan de beurt. In elke groep is meestal één persoon dominant aanwezig.

Zo ook in deze groep. Na de eerste vijf minuten had ze te kennen gegeven dat ze het thema niets vond, en dat ze er niets over wilde zeggen.

Maar, ze hield haar mond niet – ze vroeg steeds aan anderen of zij het thema ook niets vonden.

Ik vond het best lastig. Uiteindelijk ging ik met haar in gesprek, met de vraag waarom ze het thema niets vond. Haar antwoord: omdat ik niet houd van verdrietige dingen. Heb je die dan ook niet in jouw leven?

Jawel, zei ze, ‘en daarom wil ik ze niet’. Ik dacht: met al je bravoure en dominantie lukt het je niet om jouw volledige leven onder ogen te zien. En: jouw bravoure en dominantie verbloemen jouw kwetsbaarheid.

Deze gedachte hielp mij om het niet vervelend te vinden wat er gebeurde – ook al nam ze anderen van de groep mee in haar negativiteit.

Het thema boog ik toen maar om naar de moeite die we vaak hebben om de verdrietige dingen van ons leven onder ogen te zien. En dat je respect moet hebben voor ieders (on)mogelijkheid daarin. En zo werd het voor hen toch nog een goede ochtend.

Later dacht ik er nog wel over na. En sterkte het mij in mijn vermoeden dat er veel mensen zijn die proberen hun moeilijkheden in het leven te ontkennen. Eigenlijk zou het een hele normale vraag mogen zijn: ‘waaraan lijd jij in jouw leven’?

Dat hoeven echt niet alleen maar grote dingen te zijn, maar misschien wel de gewone dagelijkse dingen die we van onszelf lastig vinden. In plaats van je af te vragen ‘hoe kom ik er vanaf’ kan je beter denken: ‘hoe kan ik ermee leven’. En luister dan ook maar eens naar het nummer ‘Heb het Leven Lief’!

Met een hartelijke groet,

Helene Westerik