Zorg

Soms ben je opeens patiënt. ‘Dit is uw bed, daar is uw kast. De schoenen kunnen onderin. U moet omkleden want u komt op een steriele ok. Straks kom ik wel kijken.’ Dat alles wordt op een vriendelijke toon die echter geen tegenspraak duldt, gezegd. Even later komt een broeder een wagentje voortduwend met een toetsenbord en een groot scherm erop. Op dat scherm zie ik allerlei pagina’s voorbijflitsen, terwijl de broeder vragen stelt die al vele malen gesteld zijn: Bent u ergens allergisch voor? Hebt u suikerziekte?

Vinkjes

Onderwijl zet hij vinkjes op de pagina’s die verschijnen. Het wordt mij duidelijk dat deze broeder behalve zijn verpleegkunde ook ICT moet hebben gestudeerd. Maar gezien de steeds terugkerende vragen lijkt mij dat een centrale registratie ontbreekt. Het komt mij voor of de zorg van vinkjes aan elkaar hangt, en er zullen ongetwijfeld deskundigen zijn die dit allemaal hebben uitgedacht. Maar deze deskundigen zijn dan wel het overzicht kwijt.

Nieuw is, ingegeven door de coronapandemie dat je niet meer voor ieder wissewasje naar een of andere polikliniek hoeft te gaan. Specialisten houden graag videoconsulten of bellen je gewoon op. Net zo makkelijk. Maar de meeste indruk maakte op mij het verplegend personeel. Enerzijds druk in de weer met ICT, anderzijds toch nog oog voor hun patiënten. En dan te bedenken dat de pandemie een zware wissel op hen trekt.

Contact en respect

Als je hen zo bezig ziet, altijd in de weer, nauwelijks tijd voor een collegiaal contact, altijd professioneel, zichzelf op de tweede plaats stellend, dan krijg je respect voor deze mannen en vrouwen. Respect dat ze in deze tijd in steeds mindere mate krijgen. En dan heb ik het nog niet eens over hun beloning.

Inspannen voor anderen

Er zijn dus nog positieve mensen. Mensen die zich inzetten voor hun medemens. Eigenlijk is dat een bijzondere constatering.  Onze huiskamers worden vergiftigd door verhalen over complotdenkers, en klagers over het beleid. Brutalen hebben de halve wereld, zoals het gezegde luidt, maar de andere helft wordt bevolkt door een zwijgende menigte die het goed met zijn medemens meent. Dit is het bijzondere. Zomaar kom je mensen tegen die het beste met je voor hebben. Mensen die zich inspannen voor het welzijn van anderen. Dat is een aparte ervaring en dat maakt je nederig. Daarom is het goed om even patiënt te zijn. Het drukt je met je neus op de feiten, zingeving bestaat en is springlevend.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …