Alle hens aan dek
Hulp in het ziekenhuis
Het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein gaat in het najaar een proef doen op twee verpleegafdelingen. Ze gaan familieleden van patiënten inschakelen bij de zorg. Ik lees dit in een artikel van Sven van Diepen en Lene Makkink. Het gaat dan bijvoorbeeld om bedden opmaken, kousen aandoen, sondevoeding geven en het geven van injecties (na instructie). Dit kan zorgen voor minder werkdruk bij de verpleegkundigen en betere kennis over de zorg die verleend wordt. Familie zou tegenwoordig al hinten dat ze tot deze hulp bereid zijn. Verpleegkundigen zullen de proef begeleiden.
Vraagstukken
Ik zag direct haken en ogen. Hoe zit het met de aansprakelijkheid? Stel een lieve dochter maakt een medische fout? Wie is er dan aansprakelijk? Wat gebeurt er als iemand die in de bijstand zit enkele uren in een ziekenhuis bij opa bijspringt? Wordt dit dan gezien als ‘werk’ of niet? En als het geen werk is, wat is het dan wel? Hoe gaat de belastingdienst om met verleende zorg in het ziekenhuis? Is daar wel over nagedacht? Het artikel vermeldt dat de verpleegkundigen de patiënten blijven verzorgen als familieleden dat niet willen of kunnen. Maar, vraag ik me af, komt er niet toch enige druk op je te staan terwijl je zo ‘nietsdoend’ bij je familielid op bezoek gaat? Of tref je je lieve familielid net wat hongeriger en onverzorgder aan?
Van alle markten thuis?
Mijn fantasie ging ook verder met de basisgedachte. Ik kon me voorstellen dat de garagehouder waar ik mijn auto breng zou zeggen: “Prima idee, meehelpen. Ik verwacht u of een familielid om precies 8.00 uur op de brug morgen.” De tuinman zou me instrueren om, na andere schoenen te hebben aangetrokken, mee te helpen de tegels uit de tuin te verwijderen. “Dat deel kunt u best zelf. Ik zal het u eerst voordoen.” De tandarts zou me oproepen om mijn eigen man een verdoving toe te dienen. “Het is niet moeilijk. U moet hem wel even instrueren stil te blijven zitten.” Op de radio dezelfde dag hoorde ik in een inbelprogramma de reactie van diverse artsen en verpleegkundigen. Zij vonden het een heel slecht plan.
Katrijne Bezemer
voorganger van Voorburg-Sassenheim en Zuid-Kennemerland
Natuurlijk zijn er haken en ogen, Katrijne. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat familie wel iets anders is dan een auto of je tuin. Wellicht dat we door dit soort proeven weer wat meer bepaald worden bij loyaliteit en gemeenschapsdenken. Voor elkaar (kunnen) zorgen doet bovendien iets op de balans van geven en nemen en kan ook zingevend zijn. Als we dat meenemen bij dit soort proeven, is het uitgangspunt al heel anders.
Groet!
Helene