Dankbaarheid van vluchtelingen
Je hoort het nergens en niemand schrijft er over, maar wij verwachten toch dankbaarheid van vluchtelingen? Naast opgelucht, boos en angstig, vinden we dat ze dankbaar moeten zijn. Daarom begrijpen we niks van die gevechten en onaardige berichten in de media. Dankbaarheid is een raar ouderwets woord, we gebruiken het liever niet meer, maar we denken het stiekem wel. Vluchtelingen moeten netjes zijn en zich gedragen net zoals iedereen in onze samenleving en met hun handen van vrouwen afblijven, maar vooral ook een beetje dankbaar zijn.
Waarom?
Omdat wij zo gastvrij zijn, en ze met open armen ontvangen. Ze mogen in prachtige tentenkampen logeren met genoeg te eten en een droge plek om te slapen. We tonen heel veel belangstelling en respect voor hun leed in de procedures. We zijn toch als Nederlanders erg begripvol zijn voor de situatie waarin ze verkeren?
Want het is toch hun eigen schuld?
Wij kunnen er toch niets aan doen? Het is hun schuld dat ze hier zijn, het is hun eigen schuld dat ze op het verkeerde stukje wereld probeerden een veilig bestaan op te bouwen? Het is toch hun eigen schuld dat ze moslim zijn? Ze hadden toch kunnen breken met elke vorm van religie zoals de meeste verstandige mensen doen (misschien af en toe een cursusje mindfulness).
Dankbaarheid
Ja, ze moeten dankbaar zijn. Dat vinden we onbewust, hoewel we het niet zeggen. Een grote verwachting van dankbaarheid ligt als een deken onder of over elk gesprek of opiniestuk. Maar opluchting, woede, uitputting en angst dat zijn de primaire emoties van vluchtelingen, dankbaarheid niet. Zij kunnen niet meer aan de situatie doen dan wij. Wij wonen samen in één wereld.
Een hotel of een thuis?
Nederland: zijn wij een ruim huis waar iemand een poosje mag komen logeren? Of zijn wij een hotel waar mensen betalen en zich aan strikte regels moeten houden en na een poos weer verder gaan. Vluchtelingen met een verblijfsvergunning bouwen aan een nieuw thuis. We leven in een veranderende wereld waarin we samen met mensen een thuis bouwen voor iedereen.
Machismo
Dat je je daarbij aan de wetten van het land houdt en aan het respect voor elkaar is vanzelfsprekend. En we gaan als vrouwen een pittige tijd tegemoet met zoveel macho’s erbij. Dat ontmaskert ook weer het latente machismo dat in onze samenleving sluimert.
Dat is de wereld waarin wij leven, die houdt niet op bij de landsgrenzen. Moet je vrijzinnig zijn om hier vragen bij te stellen? Ben ik dankbaar voor alle macho’s? Nee, het is verdomd ingewikkeld en je moet steeds opnieuw beginnen. We kunnen de grenzen er niet voor sluiten en zeggen dat we het opgelost hebben als er ergens in de wereld nog mensen op de vlucht zijn of vrouwen misbruikt worden.
Wies Houweling
Blogs
Meer lezen? Hier vind je een overzicht van de blogs van Wies Houweling
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!