De roos kent geen waarom…

Rebbe Nachman van Breslov zei ooit: ‘De dag van je geboorte was de dag waarop de Schepper besloot dat de wereld zonder jou niet meer kon’. Of ik met het woord ‘Schepper’ wel wat te beginnen weet, of helemaal niet, vraag ik me weleens af hoe ik in wereld zou staan en ernaar kijken als ik daar ECHT in geloofde…

Ik ben aan een beschrijving van vrijzinnigheid gehecht die volgens mij van E.P. Meijering afkomstig is en die zegt dat het een levenshouding is waarin alle vragen mogen gesteld worden. Geen vraag die niet mag! Maar of elke vraag ook persé MOET gesteld worden is een andere kwestie. Sommige vragen zijn net plaaggeesten die ons zeker niet verder helpen.

Neem bijvoorbeeld de ‘waarom-vraag’: Waarom zijn we hier? Om welke reden? Gisteren liep ik een beetje rond de rozen van mijn buren te fotograferen. En plotseling moest ik aan een gedicht van Angelus Silesius denken:

De roos kent geen waarom,

zij bloeit omdat zij bloeit:

zij denkt niet om zichzelf;

vraagt niet of men haar ziet.

Er is iets inderdaad iets onvoorwaardelijks aan elke roos en ik denk dat hun pracht juist uit die (ik zou willen zeggen: schaamteloze) onvoorwaardelijkheid vandaan komt. Ja, uiteraard zijn ze ook van een reeks voorwaarden afhankelijk om te kunnen bestaan: aarde, zonkracht, water. En toch draagt elke roos in mijn ogen die schaamteloze zekerheid uit: De wereld kan niet zonder mij! Ik hoef geen bijdrage te leveren, ik BEN een bijdrage aan het leven!

In de Statenvertaling eindigt het bijbelboek Handelingen met de mededeling dat Paulus deed wat volgens hem zijn roeping was en dat MET VRIJMOEDIGHEID. Vrijmoedig: onbeschroomd, schaamteloos, rondborstig, vrij in het uiten van zijn gemoed. Een beetje als een roos, hé? Wanneer ik me afvraag wat mijn persoonlijke verjaardagwens zou zijn t.g.v. het 150/151 jarig bestaan van onze vereniging, komt juist dit woord bij me op. En een beeld: het beeld van een roos …

Jarek Kubacki

Meer blogs …