Dreiging

Herinneringen

Aan de laatste oorlogsjaren heb ik nog levendige herinneringen. Mijn ouders waren gelovig en hadden het vaste voornemen mij ook in die zin op te voeden. En zo werd van mij verwacht dat ik voor het slapen gaan een gebedje zei. Als ik dan ondergestopt was en mijn moeder mijn kamertje weer uit ging lag ik te luisteren naar het gebrom van de overvliegende eskaders bommenwerpers op weg naar Duitsland. In de laatste fase van de oorlog werd het inslapen vaak onmogelijk gemaakt door het lawaai van gelanceerde V 1 en later V 2 raketten. Het was altijd spannend of de lancering lukte, want soms stortte het ding weer voortijdig neer. De geallieerden waren niet blij met dit vijandelijk wapen en bombardeerden er dan ook lustig op los. Als het luchtalarm afging haasten we ons naar het toilet omdat daar de veiligste plek was tegen rondvliegende scherven. Een voltreffer op het huisje zou het einde van de familie hebben betekend.

75 jaar later

Nu, precies vijfenzeventig jaar na de bevrijding van de Duitse overheersing, hangt er weer dreiging in de lucht. Ons bestaan is aardig door elkaar gehusseld. Het verschil met vroeger is dat de vijand nu onzichtbaar is. Hij is wel aantoonbaar, maar met het blote oog niet te zien. Dat heeft iets raadselachtigs en er zijn dan ook mensen die denken dat het allemaal wel meevalt. Dat moet je echter niet tegen het zorgpersoneel zeggen. Twee van mijn kinderen staan, om het in militaire termen te zeggen, in de vuurlinie. Verbijsterd ben ik door hun uithoudingsvermogen want het is topsport voor hen.

Tekorten

Net als in oorlogstijd is er van alles tekort. En dan praten we niet over mondkapjes, maar over bedden, gekwalificeerd zorgpersoneel en apparatuur. Er is een dergelijk groot tekort dat er gevreesd wordt voor code zwart. Dat betekent dat daar waar de overheid het af heeft laten weten en als maar door heeft bezuinigd de artsen wellicht de keuze moeten gaan maken wie wel en wie niet meer voor behandeling in aanmerking komen. Oorlogs-geneeskunde in vredestijd. Nog zie ik de wanhopige hoogleraar intensive care op de tv terwijl hij zei: ‘een paar jaar geleden moest ik tien i.c.-verpleegkundigen ontslaan want er moest verder worden bezuinigd.’

Welzijn bevorderen

Soms moeten er rampen gebeuren om zaken te veranderen. Soms komt er dan uiteindelijk iets goeds tot stand. Laten we hopen dat in brede lagen van de bevolking doordringt dat rijkdom maar betrekkelijk is maar welzijn vele malen belangrijker. Welzijn bevorderen is zingeving voor ons allemaal

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …