Er is meer dan corona

Andromedanevel

Eens in de zoveel tijd surf ik weer eens naar de hemel. Ik typ dan op YouTube de zoekterm ‘Gigapixels of Andromeda’ in en klik op het bovenstaande filmpje met beelden van de Andromedanevel, het sterrenstelsel dat het dichtst bij onze eigen Melkweg ligt. Eigenlijk is het geen filmpje, maar één foto met maar liefst 1,5 miljard pixels. De foto is gemaakt door de NASA, die het omschrijft alsof ze een foto hebben gemaakt van een stuk strand en daarbij hebben ingezoomd op elke afzonderlijke zandkorrel. Zo nu en dan bekijk ik de beelden opnieuw, want het is dan alsof er op een resetknop gedrukt wordt. Ineens kijk ik daardoor met een heel andere blik naar de werkelijkheid om me heen en staan de dingen in een nieuw perspectief. Vandaag heb ik dat ook weer eens gedaan, want in deze tijd kan ik die resetknop goed gebruiken (u begrijpt vast wel wat ik bedoel).

Besef van nietigheid

Wie de beelden van de Andromedanevel nevel bekijkt, wordt ongetwijfeld overrompeld door een besef van nietigheid. De beelden van het sterrenstelsel gaan maar door en door, tot duizelen toe. Oog in oog met die onmetelijke afstanden kun je bijna niet anders dan verdwalen in de grootsheid en op den duur jezelf verliezen in de schier oneindige ruimte. De vraagt ligt dan op de loer: wat stel ik nog voor? Heeft iets wat we hier op die minieme aarde doen nog wel zin? Je zou er mismoedig van worden.

Gevoel van vrede

En toch bekruipt mij, als ik zo oog in oog sta met de hemel, uiteindelijk een gevoel van vrede. Wat is het immers fantastisch dat er leven is op dit hele kleine speldenknopje in het onmetelijke universum. Wat is het bijzonder om te bestaan in het hier en nu. Een blik op de grootse sterrenbeelden wekken in mij al met al juist een intense verwondering over het nietige, het weerloze en schijnbaar toevallige wat ik rondom mij waarneem: het gekwetter van vogels, knoppen die op springen staan, kinderen die vol enthousiasme opgaan in hun spel, een wolk die verdacht veel op een olifant lijkt … Het is de aandacht voor zulke vluchtigheden die ons doet glimlachen en ons bestaan de moeite waard maakt.

Houd oog voor het frêle

Wanneer we onszelf dreigen te verliezen en de werkelijkheid ons overvalt en naar de keel grijpt, of dat nu komt door een blik in de ruimte of door een pandemie die de wereld op zijn kop zet, dan is het de kunst om ons gevoel van aandacht en verwondering te blijven koesteren. We kunnen de wereld in het groot misschien niet veranderen, maar wel onszelf en onze houding en daarmee de wereld in het klein. Verlies je daarom niet in de overmacht van het grote, maar houd oog voor het frêle wonder in het kleine. Dan zul je vrede vinden.

Klaas Douwes

Meer blogs …