Gedenken

Je hebt het over het ‘gedenken’ alsof het alles was waar je in geloofde. Maar je bent toch dominee. Geloof je dan niet in het eeuwig leven?

Ja, mijn atheïstische vader heeft zich dit gesprek over het leven en de dood klaarblijkelijk anders voorgesteld. Gedenken, dat doet hij toch ook! Van mij die zo’n 35-40 jaar geleden een enorme strijd heeft geleverd om zich ‘gelovig’ te kunnen noemen, heeft ‘ie anders verwacht. Meer …

Ik heb een sip koffie nodig en een extra sigaret om zijn teleurstelling te accepteren en met mijn verhaal door te gaan.

Kijk maar deze foto, pa! Je kent die plek, wij hebben daar jarenlang onze zomervakanties doorgebracht. Dat is het Zilvermeer in het voormalig Oost-Pruisen. Dit bos is er: door de eeuwen heen. Ooit hebben hier de heidense Pruisen geleefd die er zelfs een tempel in bouwden. Toen kwamen hier de ridders van de Duitse Orde met de zwarte kruizen op hun mantels en schilden. Daarna de houthakkers en kooplieden om de rijzige dennenbomen die te vellen. Ze waren nodig: als masten op de VOC-schepen. Maar het bos is er nog steeds. Je hebt gelijk, ik geloof niet in het eeuwig leven, ik zie het. Ik zie het leven dat sterker is dan de dood en dat tegelijkertijd die dood nodig heeft. Want deze prachtige herfstkleuren zijn toch de kleuren van het doodgaan en hun bijzondere geur is de geur van het verval. Ik zie dat het leven altijd doorgaat. Dat gebeurt sowieso: met of zonder ons! Misschien gaat dit zonder ons zelfs veel beter, zoals de huidige klimaatcrisis lijkt te tonen. Wat wij wel kunnen doen is juist gedenken. Daardoor geven we aan het Geheim van het Leven wat reliëf. Wij geven er een naam en een gezicht aan. Ooit ook jouw naam en jouw gezicht. Jij zult niet vergeten worden …

Ik kijk hem aan. Ik weet dat hij zich oud voelt, zwakker, soms zelfs een beetje hulpeloos. Die sterke, zelfbewuste, dikwijls lastige man uit het verleden is er niet meer. Heeft hij iets aan mijn woorden gehad? Dat weet ik niet …

Jarek Kubacki

Meer blogs