Job

In de jaren dat ik praktiseerde overkwam mij soms – wat ik met een Duitse term duidde – een ‘Duplicität der Fälle’. Vaak ernstige ziektebeelden die op zich niet vaak voorkwamen, deden zich dan kort na elkaar voor. Een merkwaardige gebeurtenis die alleen door toeval kon worden verklaard. Ik ging er eigenlijk vanuit dat dit bij de praktijk hoorde, maar moest deze overweging toch bijstellen. Binnen een week werd ik geconfronteerd met twee mensen die ernstig getroffen waren door de verliezen die ze hadden geleden. Niet in materiële zin maar in emotionele, functionele en relationele zin. Eén van deze mensen zei mij letterlijk:
‘Ik ben alles kwijt’.

God zijn

Psychologisch gezien had hij zijn kleren gescheurd en as op het hoofd. Dit gebeurde in de tijd dat ik in ‘God zijn’ van Jean Jacques Suurmond las over de Bijbelse geschiedenis van Job. De vraag die mij nu bezighoudt is: hoe verder? Hoe gaan deze mensen verder?
Het lijkt soms wel of aardige mensen in hun leven meer klappen krijgen dan anderen. Zoals mijn echtgenote vroeger wel eens verzuchtte:
‘Onze lieve Heer zoekt soms de verkeerde uit,’ als zich weer nare toestand aankondigde. Suurmond zegt dan dat dit soort rampen als bij Job niet eens zo persoonsgericht zijn. Zelf vind ik dat een schrale troost, het zal je maar overkomen.

Er zijn

Als je met dit soort zorgen en verdriet wordt geconfronteerd heb je de neiging om er wat aan te doen. Je wilt er voor de ander zijn. De vraag is echter hoe je dat aan moet pakken. Misschien zend je wel allerlei goede bedoelingen uit maar staat bij de ander de ontvanger uit. Dan gaan in het beste geval je goede bedoelingen verloren, en in het slechtste geval zijn ze alleen maar irritant. Waarschijnlijk is er ook een rouwproces en dat wil je ook niet verstoren. Je kunt alleen maar hopen dat er rust komt in de denkwereld van de getroffene. Als er rust komt is er al veel gewonnen en is aanvaarding mogelijk. Rust is iets dat bij het individu hoort. Rust brengt vrede.

Rust en vrede

Rondkijkend in de maatschappij zijn er heel wat mensen die rust en vrede ontberen. Als ik in de auto zit wordt dat maar al te duidelijk. De individuele landgenoot lijkt eerder op een jager die altijd vooraan wil staan klaar om het wild in de vorm van zijn medemens af te schieten. De sfeer van december zou echter gericht moeten zijn op vrede. Laten we de hoop daarop niet opgeven.

Wouter B. Blokhuis

Dit blog is onderdeel van onze campagne Vrijzinnig Vrede 

Wij gaan op weg naar de wereldvredemeditatie dag op 31 december om 13.00 uur. In vele afdeling kunt u terecht voor een meditatie.

meer blogs