Komkommer

Vroeger sprak men van komkommertijd. Daar werd de tijd mee aangeduid die de zomer vooral in de media kenmerkte. Je zag in de krant slechts wat liflafjes. De politiek was op reces, men ging op vakantie en de interesse in wat er in de wereld plaatsvond was tot een minimum gedaald. Soms werd Nederland opgeschrikt door een natuurramp zoals een windhoos. Maar daar bleef het meestal bij. Deze herinnering kwam bovendrijven toen ik de krant enkele dag geleden opsloeg.

Komkommertijd

Een onbekende popster glimlachte mij van de voorpagina tegemoet. Binnen in de krant trof ik een artikel dat de kwalificatie komkommertijd niet onverdiend zou hebben gekregen. Voor de rest was er sprake van kommer en kwel. Gelukkig is de politiek nog hardnekkig op vakantie. Maar ik las al dat twee maanden niet vergaderen eigenlijk niet meer van deze tijd is. En dat is nu wat mij opviel: alles moet sneller, er is geen tijd meer om te wachten. Alles lijkt ook sneller te gaan. We hebben bijna allemaal een smartphone waarmee we alles kunnen, zelfs van de bank af. We hoeven er geen vin voor te verroeren. Als er een nieuwtje is, dan piept-ie. We moeten onszelf eigenlijk de vraag stellen: wil ik dat wel weten? Schiet ik er wat mee op om te weten dat iemand in een grote stad in zijn been geschoten is? Is dat voor mijn zielenheil nodig?

In mijn beroepsleven heb ik geleerd wat wachten is. Wachten tot de natuur oordeelde dat het moment gekomen was om de eerste kreetjes van een nieuw leven te doen horen. Dan besef je dat er iets sterker is dan jij. Soms zou ik willen dat iedereen die ervaring kon delen. Maar dat is verleden tijd. Als het net snel genoeg gaat dringt de vraag zich op: moeten we niet naar het ziekenhuis?

Vertrouwen

Wachten moet je leren en wachten doe je in vertrouwen dat alles goed komt. Dat vertrouwen wordt tegenwoordig zwaar ondermijnd, onder andere door de smartphone. Daar komt nog bij dat we alles beter weten en onze lezing is de beste, omdat hij van ons is.

Zo brengt de komkommertijd toch nog een belangrijk onderwerp naar voren. Vertrouwen als voorwaarde om het wachten draaglijk te maken, wat eigenlijk een vurige wens van me is. Wat zou de maatschappij er anders uitzien. Maar het vereist ook geloof en waar kun je dat oefenen? Ik denk in de vrijzinnigheid.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …