Risico

Als ik op mijn elektrische fiets stap, zet ik een fietshelm op. Daar zeg ik dan bij, als er omstanders zijn, dat één schedelbasisfractuur in de familie wel genoeg is. Ooit werd een van mijn zonen aangereden door een andere fietser, knalde met zijn hoofd op een stoeprand, en de volgende dag kon ik hem in het ziekenhuis opzoeken. Nog altijd heeft hij een niet geheel genezen verlamming van een gedeelte van zijn aangezichtsspieren.

De commentaren op een mogelijke verplichting van een fietshelm liegen er niet om: betuttelend, je denkt toch niet …, inperking van de vrijheid. Kortom, weerstand alom. Een buurjongen werd aangereden. Nadat hij ontwaakt is uit zijn coma en uit het ziekenhuis ontslagen komt een taxibusje hem ophalen.

Landgenoten gaan merkwaardig om met risico’s. Enerzijds gauw naar de dokter, want je weet maar nooit. Anderzijds als het ernaar riekt dat de ‘vrijheid’ in het geding is, is men tegen. Het probleem is dat er altijd risico’s zijn, dat hoort bij het leven. Gelukkig zijn we ons van de meeste risico’s niet bewust. Het gebeurt weleens dat mensen zoveel mogelijk risico’s willen vermijden en dan op een stoel gaan zitten en er niet meer af komen. Maar dan leef je niet meer.

Het is denk ik verantwoord om toch een klein risico te nemen en te genieten van de mooie dingen om ons heen. Als het goed afloopt dan voelt dat als een overwinning. Je hebt iets gewaagd en het is goed gegaan. Maar het is verkeerd om het noodlot te blijven tarten. De hierboven geschetste gedachtegang kreeg ik naar aanleiding van een artikel over valpreventie bij ouderen. Goed bedoeld natuurlijk maar het belangrijkste aspect miste ik: de opvoeding. Hallo, zult u zeggen, ouderen hoeven niet meer opgevoed te worden. Mis. Op een gegeven moment klim je niet meer op een ladder en ga je niet meer op een stoel staan. Maar als je dat ouderen niet vertelt dan doen ze het toch want ze hebben het altijd gedaan en waarom nu niet meer?

In deze tijd worden we eigenlijk gedwongen naar elkaar om te kijken. De hulptroepen worden steeds schaarser. Thuiszorg wordt schaars. Iemand die karweitjes voor je opknapt is nauwelijks meer voorhanden. En als die er is kost hij een vermogen en dat kan niet iedereen betalen. Is een vrijzinnige klusser dan misschien een oplossing? Ik weet het niet. Maar duidelijk is wel dat voor sommigen zingeving ligt in het verrichten van een klein karweitje voor een ander.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …