O, noem mij bij mijn diepste naam…

‘Beste reizigers’ begint de voorganger de kerkdienst tijdens Pride Amsterdam. Mooi inclusief taalgebruik, reizigers zijn we allemaal, in de trein of in ons leven. Niemand buitensluiten is, zeker in kerkdiensten erg belangrijk, maar voldoet dit aan de behoefte gekend te zijn als mens? Is het niet te algemeen, hoe spreek je het unieke van ieder mens aan? Tussen niemand buitensluiten en uniek waarderen en liefhebben zit een hele wereld van woorden.

Uniek

Ik ben uniek en wil graag als mens aan gesproken worden. Ik heb er een enorme hekel aan als ik een brief of email krijg als meneer. Toen ik eeuwen geleden trouwde in Wageningen heb ik mijn eigen naam gehouden, dat kon daar. Toen ik later verhuisde naar Amstelveen werd ik daar opeens aangesproken met de achternaam van mijn toenmalige man. Dat irriteerde mij mateloos en ik vond het respectloos. Ik kan me er alles bij voorstellen dat mensen correct aangesproken willen worden. Het heeft met erkenning en zichtbaarheid te maken. Het is een teken van het zorgvuldig met elkaar omgaan in deze samenleving.

Hokjes

Doreen Hazel, de helaas veel te vroeg overleden womanistisch theologe, leerde mij in de jaren negentig van de vorige de noodzaak van de unieke individuele benadering van ieder mens. Of je nu hetero, homo, wit, zwart of gehandicapt bent, zet je vooroordelen opzij. Iedereen heeft een basis als mens en is een uniek individu. Dat is de basis van elke contact tussen mensen. Helaas communiceren wij graag via hokjes, gevuld met vooroordelen. Het staat vreemd genoeg niet op gespannen voet met het uniek zijn dat wij via de social media uitdragen.

Beste reizigers

Is het vaak niet puur gemakzucht om vast te houden aan de hokjes? Het zal niemands opzet zijn om iemand buiten te sluiten of te irriteren, maar veel mensen vinden het vermoeiend. Er moet opnieuw nagedacht worden over taal. ‘Beste reizigers’ vind ik een prachtige oplossing van de NS, en ook voor het begin van een viering of kerkdienst. Liefdevol zoeken hoe wij elkaar het beste aan kunnen spreken kan ook een creatief en dankbaar proces zijn naar een inclusieve samenleving.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten. ( Neeltje Maria Min)

Wies Houweling