Participatiemaatschappij

Een goede bekende waarschuwde twee jaar geleden het wijkteam omdat Gladyss in toenemende mate hulpbehoevend werd. Gladyss woonde in een kleine eengezinswoning van het type zoals er duizenden in Nederland gebouwd zijn. Boven slapen en douchen, toilet beneden wat handig is als je er ’s nachts uit moet. Het ambtelijke keukentafelgesprek met de 80-jarige slechthorende Gladyss en de vriendin verliep zoals te verwachten:
“Mevrouw wat wilt u?” was de eerste vraag.
“Naar een verzorgingshuis.” De ambtenaar antwoordde kort en bondig dat dat niet meer ging. De tweede vraag was gericht aan de vriendin:
“Kunnen uw kinderen niet iets doen?”
“Ik heb geen kinderen.”
“O”

Thuiszorg
Uiteindelijk werd besloten de thuiszorg te alarmeren en er werd een alarm aangesloten. In de volgende twee jaar werd Gladyss driemaal onwel waarna zij met een ambulance naar een ziekenhuis werd vervoerd. Het was de huisarts niet opgevallen dat Gladyss nu op twee poliklinieken cardiologie onder controle was gekomen. Na een jaar werd er bij de gemeente een traplift aangevraagd. Dat gaat natuurlijk niet zomaar, dat kost tijd. Afgezien van het onwel worden viel Gladyss vaak in haar huisje en liep daarbij verschillende botbreuken op. De laatste breuk, van de heup, werd operatief behandeld. Helaas was de conditie van Gladyss inmiddels zo verslechterd dat herstel van de loopfunctie uitbleef.

Opname
Gladyss werd op een geriatrische revalidatieafdeling opgenomen en kreeg na zes weken te horen dat zij niet meer naar huis kon. Men vond een plaats voor haar in een ander verpleeghuis waar zij nog drie weken liefderijk verzorgd werd voor zij plotseling overleed.
Gladyss’ familie woonde ver weg en was ook al ver in de tachtig. Het is dat een paar buurvrouwen uit het straatje waar Gladyss woonde zich haar lot aantrokken. Geheel belangeloos zorgden deze werkende vrouwen voor de boodschappen en haar hondje. De dichtstbijzijnde buurvrouw belde de trapliftfirma dat het aanbrengen van de traplift – na bijna een jaar wachten – niet meer nodig was omdat mevrouw niet meer thuis kwam. Maar de trapliftfirma was onverbiddelijk: besteld is besteld. De woningbouwstichting zal hem er nu weer uitslopen.

Uitvaart
De uitvaart was ontroerend. Bedroefde buurvrouwen spraken een herdenkingswoord. Een fluitiste speelde stukken van Bach. Een handjevol mensen zat om de kist heen.
Ik vertel deze geschiedenis omdat dit niets met de zogenaamde participatie maatschappij te maken heeft. Het was van deze buurvrouwen pure naastenliefde zoals zij zich het lot van Gladyss aantrokken. Hun – seculiere – levensbeschouwing, die ervan uitgaat dat je op de wereld bent om elkaar te helpen, bracht hen er toe. Zij verdienen ons diepste respect.

Wouter Blokhuis

Meer blogs ..