Viering gemist

Ze kijkt mij wat onzeker aan. Enthousiast was ze haar verhaal begonnen, maar gaandeweg kwam er een aarzeling in haar stem.

Haar beide ouders waren overtuigd vrijzinnig geweest en zo was ze ook opgevoed. Ze ging naar een openbare school, terwijl de ‘School met den Bijbel’ om de hoek was geweest. Haar latere echtgenoot had ze leren kennen tijdens een jeugdkamp van de VCJC. En toen ze gezin kregen, kozen ze op hun beurt ook weer voor een vrijzinnige levensstijl.

En nu? Nu woont ze alweer enkele jaren in een ‘woonzorgcentrum’. Ze heeft het er goed; het eten is meestal lekker, er zijn genoeg activiteiten, ze mag niet klagen. Ze mist alleen ‘de kerk’ zo. Het samenkomen op zondagmorgen, de verhalen en de muziek en daarna het napraten met een kopje koffie. Maar het zorgcentrum is in een heel andere plaats dan ze altijd gewoond heeft en ons gebouw is nu voor haar niet meer bereikbaar. En zo’n online viering is niks voor haar, zegt ze stellig!

Toch gaat ze sinds kort weer naar de kerk. De katholieke kerk die direct bij haar om de hoek zit. Ze gaat mee met iemand die een paar maanden geleden bij haar op de afdeling is komen wonen en al ruim 30 jaar in deze kerk komt. Ze vindt het heerlijk!

Enthousiast zat ze mij dàt te vertellen. Tot die onzekerheid toesloeg; want is het niet gek om naar een ‘vreemde’ kerk te gaan? Kan dat wel?

“Zo te horen bent u vrijzinnig in hart en nieren”, zeg ik, “dat u ook in een andere kerk zo kan genieten. Dat verschillen er mogen zijn!”

Ze knikt stralend. Zo is het maar net!

Nicoline Swen
voorganger Aan de Regge, Oost-Twente en Varsseveld

Meer blogs …