Zorg

Als het jaar ten einde spoedt, word ik soms overvallen door een contemplatieve bui. Ik kom dan in een stemming van beschouwing en overweging. Eigenlijk hoor ik dan thuis in een kerkzaal, maar de aanval van stemming hierboven beschreven komt vrijwel nooit op zondag. Het is dus een gewone doordeweekse gebeurtenis, die ik echter u niet wil onthouden. Het gaat namelijk over zorg. Eigenlijk over dé zorg.

Dat komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Als je jaren achtereen alleen de griepprik haalt, is je bemoeienis met de zorg verwaarloosbaar. Maar als er opeens een kink in de kabel komt, en je gezondheid brozer is dan je denkt, dan krijg je met de zorg te maken. En dan vallen een paar dingen op: de enorme papierwinkel, de stroom sms-jes en mailtjes, en hoe aardig de mensen zijn die ermee moeten werken.

Het is de aardigheid van deze mensen die mij fascineert. De enorme papierwinkel komt denk ik voort uit wantrouwen van managers en zorgverzekeraars. De stroom sms-jes en mailtjes komt voort uit een behoefte zo duidelijk mogelijk te zijn. Maar daarmee is de vriendelijkheid van de mensen die er mee werken nog niet verklaard. Terwijl ons dagelijks wordt ingehamerd dat werken in de zorg gelijkstaat aan slavernij. En al is het 150 jaar geleden, de regering wil excuses maken. Maar excuses naar werkers in de zorg worden niet gemaakt … En toch zijn deze mensen aardig. Er moet dus een andere drijfveer zijn. Een drijfveer die we gemakshalve over het hoofd zien. Het kan de verdienste niet zijn. Ook de woonruimte niet. Een werker in de zorg verdient te weinig om een ruime woning te kunnen bekostigen.

Die ontbrekende factor, lijkt me, valt onder het hoofdstuk medemenselijkheid. Er zijn dus nog mensen die iets om een ander geven. Misschien zijn het veel meer dan je zo zou denken. Mensen met empathie. Mensen die een andere mens in nood graag willen helpen. Dat zijn mensen die niet op de voorgrond treden. Mensen die zelden in het zonnetje worden gezet.

Mijn beschouwelijke stemming heeft zijn doel bereikt. En met een variant op een titel van een boek zeg ik: deze mensen deugen. Als je zingeving ervaart in het bijstaan van een medemens dan mag er een extra kaarsje voor je worden aangestoken. Kerstmis wordt dan een feest van licht. Verdiend licht.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …