Anderhalve meter theologie

Bang

Gisteravond was ik bang in de supermarkt, bang voor de groep jonge mensen die vrolijk de winkel in kwamen. Normaal is het rustig ’s morgens voor 9 en ’s avonds na 21.00 uur. Sinds 15 maart mijd ik zoveel mogelijk fysiek contact met mensen. Als ik vind dat een park of een straat te vol is keer ik om en vind ik een andere weg. Gisteren was er geen ontsnappen aan en ik merkte dat ik bang werd.

Nieuwe normaal

Dat doet dus ons nieuwe normaal van 1,5 meter afstand houden met je als je je eraan houdt. De ander als mogelijke oorzaak zien van besmetting. De ander als oorzaak van het kwaad. De ander wordt zo een obstakel voor mijn vrijheid en leven. Dit denken we natuurlijk niet, maar we doen het wel en lopen met een grote boog om elkaar heen. Deze houding past ook naadloos in onze samenleving met steeds meer nadruk op het individu.

Geen eiland

De mens is geen eiland, mensen zijn op vele wijzen onlosmakelijk met elkaar verbonden en daar hoort ook fysieke aanraking bij. De mens als beeld van God, Imago dei. Hoe overleeft de imago dei in de anderhalve meter samenleving?

Vreemde dansen

Het nieuwe normaal is eigenlijk helemaal abnormaal. Alleen je geliefde aan mogen raken, verder niemand. Wat doet dat met een mens? Wat als het nog veel langer duurt. Geen omhelzingen in familie en vriendschapsverbanden. Geen hand vasthouden in de zorg? Geen kinderen een aai geven?

Liefdevol met humor

Het is raar dat wij vreemde dansen met oogcontact uitvoeren om mensen op 1,5 meter te houden. En we boos worden als jonge, onachtzame mensen die het gewoon even vergeten zijn doordat het zo mooi weer is, binnen onze cirkel komen. Het is niet normaal.

Laten we elkaar toch liefdevol in de ogen blijven kijken en met humor over de 1,5 meter heen reiken.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …