Bridge over troubled water

Het jaar 2023 ligt achter ons. Het was in mijn herinnering geen vrolijk jaar. Een oorlog in Oekraïne en een vergeldingsoorlog van Israël tegen Hamas in Gaza. Het nieuws hierover was zo overweldigend dat er bijna geen aandacht meer was voor al die andere landen waarin het leven een hel is voor gewone mensen. Soedan, Jemen, Afghanistan, Irak, Syrië, de stammenstrijd op het Afrikaanse continent, je kunt er een ellenlange lijst van maken. Voor heel veel mensen is de aarde een onherbergzame plek geworden. Miljoenen mensen zijn op de vlucht, voor oorlog en geweld, voor armoede en onderdrukking. Je kunt zeggen dat dit al jaren zo is, maar wat er in Oekraïne en in Gaza gebeurt, raakt je diep in de ziel.

Er is een oud liedje van Annie M.G. Schmidt met de titel “Vluchten kan niet meer”. Het is van 1971, maar het thema van het liedje is nog steeds actueel. Waar zou je naar toe moeten als je een ander perspectief wilt hebben dan somberen over de toestand in de wereld? Frans Halsema en Jenny Arean zingen dat ze niet zouden weten waar ze naar toe zouden moeten. Hoe ver moet je gaan? . Het advies in het liedje is om je eigen alternatiefje te scheppen en met of zonder boterbriefje te schuilen bij elkaar.

Hoe bescheiden het advies ook is, dat is in wezen de kern: je kunt de wereld niet veranderen. Maar je kunt wel iets doen in je eigen kleine kring.

De wereld is vol troebelen. Maar als we in de kleine kring om ons heen onze best doen om voor elkaar de medemens te zijn zoals in het Evangelie bedoeld, dan slaan we een klein, maar toch wel waardevol bruggetje over de troebele wateren van deze wereld.

Johan de Wit
voorganger Zeist

Meer blogs …