Dodo – Re – Me (6)

De kapelle van Dodo in Haskerdijken ligt nog altijd rechts langs de spoorlijn van Heerenveen naar Leeuwarden. In 1818 werd er een kapel gebouwd op de fundamenten van het oude klooster. Dat was dan weer gesticht op de restanten van Dodo’s hutje.

Dodo leefde in de dertiende eeuw na Christus; dezelfde eeuw als die waarin Meister Eckhardt, Rumi en Franciscus inspireerden (synchroniciteit?). Dat is inmiddels duizend jaar geleden en weer duizend jaar na Christus. Dodo cs spraken een totaal andere taal dan Jezus, en zij leefden in een to-taal andere cultuur. Wij van tegenwoordig zijn dan weer niet van gisteren: duizend jaar van Dodo verwijderd.

Sint Dodo is totaal vergeten. Nederlandse mensen van mijn generatie (emeritus, 1956) herinneren zich misschien dappere Dodo – die andere vreemde vogel met die naam is bekender.

Waarom dan Dodo? Zouden we elkaar ontmoeten: we zouden elkaar niet herkennen en niet verstaan.

What Does Dodo Remind Me of?

Dezer dagen vergadert de Raad van Kerken in Nederland onder andere over een kerkenfestival in 2024 om het zoveel jarig bestaan van de geloofsbelijdenis van Nicea (“wij geloven”) te gedenken. Vraag naar de achterban (dus ook naar de vrijzinnigen) was: een bijdrage in de kosten, publiciteit, deelnemers en mee te doen en te denken. Ik vrees dat er nagenoeg geen respons van onze kant zal komen. Wij zitten op de lijn van “ik geloof (soms) geloof ik”.

In 2022 was ik namens onze club (kerkje? Geloofsgemeenschap? Vereniging?) afgevaardigde in Karlsruhe. Tienduizend mensen van over de hele globe. Het was fantastisch, je keek de ogen en de oren uit! Gelovigen uit deze tijd, uit weer een heel andere wereld dan die van Jezus of van Dodo.

Hoe, in de vrede, verstaan wij elkaar?

Ons geloof is een derivaat van een derivaat van een derivaat. Wellicht was ook Jezus (we aarzelen hem Christus te noemen) ook weer een afgeleide van zijn traditie. Ik vermoed dat we liever niet van “geloof” kunnen spreken, maar over verlangen. Het verlangen van groen naar groen van het goddelijk oog van de radio waarover ik schreef. Verlangen naar een groen, sterk signaal van een stabiel station.

Doet niet iedereen dat? En denken we niet veel te voorbarig dat we iets gevonden hebben in alles wat langs de wolken ruischt?

Verlangen is de melodie, geloof is de tekst. Ik hoor en herken het liedje van verlangen overal in de eeuwen en op aarde. Do – Re – Me: Do(do) Re(genereert) in Me.. Ik herken zijn friesheid, zijn strijd tussen sociaal en solo. Ik herken zijn melodie, maar zing een andere tekst.

Hetzelfde geldt voor mijn twee zoons; zelfde melodie, andere tekst. Zelfde is geschied in de weg van Dodo naar dappere Dodo en nog verder naar Kermit.

Iets blijft vast wel bewaard. Toch (daar heb je het eeuwige verlangen weer)?

Ik meen dat Dodo naast Titus Brandsma en kardinaal De Jong van Ameland (het standbeeld daar lijkt volgens mijn zoons op Willy Wonka) de derde, of liever: de eerste de beste Friese Heilige is.

30 maart: Leve Sint Dodo!

Friesland had nog een andere (onheilige) Heilige. Zijn boek “Van Christen naar anarchist” staat pontificaal in mijn boekenkast. In Friesland wordt hij nog altijd “ûs Ferlosser” genoemd: de uitgetreden dominee Ferdinand Do(do)mela Nieuwenhuis. Slimste mens en bard Meindert Talma heeft hem in 2023 doen herleven in “De Domela Passy”; domineeszoon Freek de Jonge speelde daarin de hoofdrol.

Aan het eind van zijn leven vroeg iemand Domela of hij nog wel eens aan God dacht.

Zijn antwoord: “Ach… als God maar af en toe aan mij denkt”.

Ivo de Jong
emeritus voorganger