Conference, een vrijzinnige peer

Conference
Bij het lezen van de titel denkt u natuurlijk aan een cabaretier of cabaretière. Ouderen denken dan met weemoed aan Toon Hermans, Wim Sonneveld of Paul van Vliet en hebben niet zoveel op met de transpirerende, schreeuwerige vorm van cabaret die via een scherm tegenwoordig vaak de huiskamer inkomt.

Een peer
Laat deze beelden los, lieve lezer, want de titel slaat op een peer. ‘Konferens’ zoals de fruitkweker uit mijn buurt de naam uitspreekt. De enige perensoort die de plaatselijke super voert omdat hij niet onsmakelijk is, lang houdbaar in het koelhuis en daardoor een economisch product vormt. ‘Konferens’, ook voor de kweker een aantrekkelijk product met een redelijk grote opbrengst per vierkante meter boomgaard. Deze peer staat ook regelmatig op het huiselijke menu. En daardoor komt steevast een herinnering bij mij op aan de eerste peer die ik kreeg.

Het was oorlog. Op zo’n mooie zomerse dag als we dit jaar eind juni begin juli meemaakten besloot mijn moeder toch maar een fietstochtje te gaan maken met mij achter op de bagage drager. We zouden naar het bos gaan. Eenmaal buiten het dorp, te midden van diverse villa’s klonk het luchtalarm. Dat betekende van de fiets af en schuilen. Mijn moeder aarzelde niet en belde bij de dichtstbijzijnde villa aan. De zware deur zwaaide open en een vriendelijke dame zei: ‘Jullie willen zeker schuilen? Kom maar binnen.’ Eenmaal binnen en minder ongerust omdat de aanval verder weg leek te zijn, vroeg de dame aan mij:

‘Heb je zin in een peer?’

En ik wist niet eens wat dat was. Het was oorlog en thuis hadden mijn ouders het niet te breed. Een peer was nog nooit in beeld geweest. Mijn moeder schilde de peer voor mij. Zo’n heerlijke vrucht had ik nog nooit geproefd.

Wonderlijk in de menselijke natuur is dat dit soort herinneringen iedere keer weer opleven. Voor mijn verwende gevoel is de ‘Konferens’ daarbij zo langzamerhand ook nog eens wat een Opeltje is voor sommige autobezitters: iets gewoons, iets alledaags. Mijn herinnering aan dit voorval herinnert mij er echter aan dat wat we nu vanzelfsprekend alledaags vinden, dat eigenlijk helemaal niet is. En ook dat onze dagelijks besognes met social media en digitalisering  ons alleen maar afleiden van wat werkelijk essentieel is namelijk het in vrijheid kunnen genieten van een peer. En sterker nog: het in vrijheid kunnen genieten van vrijzinnigheid. Maar wie vertelt mij hoe ik dit aan mijn kleinkinderen moet uitleggen?

Wouter Blokhuis

Meer blogs