Dag lief kerkgebouw
Het voelt een beetje bijzonder om een brief aan je te schrijven. Emotioneel ook wel. Maar ik voel de behoefte, merk ik. Want je bent hoe dan ook belangrijk voor me. En voor heel veel anderen, mag ik wel zeggen. Hoewel ik pas acht jaar de sleutel van jouw deur heb, ken ik je langer. Ik bezocht je tijdens wisseldiensten. En nog langer geleden kwam ik wel eens mee met mijn broer, toen hij inviel als organist. Maar goed, anderen zijn al tientallen jaren kind aan huis bij je. En dat wil wat zeggen.
Als ik naar je geschiedenis kijk, ben ik onder de indruk. Ooit zat een werkliedenvereniging met de prachtige naam ‘Helpt Elkander’ in een pand dat stond op de plek waar nu onze vergaderzaal zit. En ik hoorde – maar ook dat is natuurlijk van ver voor mijn tijd – dat aan de kant van de Peulenstraat eerst een kruidenierswinkel (later werkplaats) en een radiozaak waren gevestigd. Dat laatste spreekt me als radiomaker natuurlijk buitengewoon aan.
Sinds 1913 ben je verbonden met de Protestantenbond. Eerst zaten we in ‘Helpt Elkander’. Geleidelijk aan zijn we onze aanwezigheid daar gaan opvoeren. Eerst kwamen we alleen in de winter bij elkaar, na de oorlog ook in de zomermaanden, zo lees ik in het historisch overzicht van de NPB. Het ging, na wat ups-and-downs, in de jaren ‘50 zo goed dat we konden uitbreiden en van de drie panden aan de Peulenstraat één kerkruimte konden maken. “Een kroon op het werk van de oprichters van de geloofsgemeenschap”, schreven we destijds in de notulen. En zo is het ook.
Je ging in je huidige vorm officieel open op 18 maart 1958. Maar echt áf was je pas twee jaar later, toen kunstenaar Aart van Bennekum aanbood je gevel op te sieren met drie plastieken. Sindsdien ben je de ‘Kerk met de Beelden’. En wat voor beelden! Elia, de verloren zoon en de Samaritaanse vrouw. Drie figuren rond een – al dan niet figuurlijke – bron die hen voedt. Passender kan het niet op een kerkgebouw. En wij, de leden van de Kerk met de Beelden, vormen in zekere zin het vierde beeld. Ook wij zoeken een bron van waaruit we willen leven.
Jij hebt ons zoeken zoveel jaren een plek geboden. Een thuis, een haven, een fijne ruimte waar we elkaar ontmoeten en waar we, wie weet, ook af en toe iets hebben ervaren van een groter geheel waarin we staan. Een plek van lief en leed, van rouw en trouw, van ‘Helpt Elkander’. Een ruimte voor bezinning, verdieping, verwondering en verbinding.
En nu gaan we weg. Niet omdat we op je zijn uitgekeken. Zeker niet! Toen we in 1990 ons jubileumlied afsloten met ‘Voor onze NPB nog eens 100 jaar’, meenden we dat echt. Maar tijden veranderen. Ik ga niet uitweiden over de oorzaken, maar we moeten ons heil elders zoeken. Noodgedwongen. We vieren nog Pasen bij je (wat zal dat dubbel zijn…). Daarna breekt voor ons beide een nieuwe toekomst aan. Je blijft gelukkig mensen onderdak bieden en we hopen dat de nieuwe bewoners het binnen je muren straks net zo fijn krijgen als wij het hebben gehad.
We gaan je ontzettend missen. Je sfeer, je warmte, je nestgeur, je akoestiek – je thuisgevoel. We zullen erg moeten wennen, straks in de Parel. Best ironisch dat we ooit uit de Hervormde Kerk zijn gestapt en nu onderdak vinden in het Hervormd Centrum. Maar we blijven wie we zijn, de Kerk met de Beelden, de kerk van bronzoekers, mensen met een open blik en een houding van vrijheid, verantwoordelijkheid en verdraagzaamheid. De kerk van ‘Helpt Elkander’.
Het ga je goed, lief kerkgebouw. Bedankt voor alles!
Aries van Meeteren,
voorganger Hardinxveld/Giessendam
