Het kan niet missen, ook uw blogger denkt deze dagen vaak aan prikken met een injectienaald. Daarbij schiet een voorval uit toch wel lang vervlogen tijden in mijn herinnering. Het speelde zich af in de tijd dat er nog net geen wegwerpinjectiemateriaal bestond. Het geven van injecties gebeurde met glazen spuiten en losse naalden. Die waren verpakt in metalen kokertjes, en moesten na gebruik worden schoongespoeld en gesteriliseerd.

Het was aan het eind van een weekenddienst dat ik bij een keurige dame werd geroepen. Na onderzoek was duidelijk dat mevrouw een injectie moest hebben en daartoe ontblote zij een ruime bil.
‘Kunt u er zo bij?’ vroeg de dame.
‘Ja hoor, mevrouw,’ antwoordde ik en voegde er aan toe: ‘plek genoeg’.
Niet beseffend dat deze toevoeging tot verbazing zou kunnen leiden.

Beroemde dokter

Jaren later was ik in gesprek met een chirurg die inmiddels zijn praktijk had neergelegd. Wij hadden elkaar leren kennen door een liefhebberij en waren bevriend geraakt. Midden onder ons gesprek onderbrak hij zichzelf:
‘Ik heb me nooit gerealiseerd dat jij die beroemde dokter was.’ Vragend keek ik hem aan.‘Jij bent de dokter van plek genoeg, die in een weekenddienst mijn schoonzuster een prik hebt gegeven.’ Langzaam begon het bij mij te dagen en kwam de herinnering aan de ruime bil weer boven.
‘Wat heb ik gelachen,’ zei hij. ‘Om mijn keurige schoonzus.’

Te voorzichtig?

Het geven van injecties is gemoderniseerd, maar het principe is onveranderd gebleven. Het doel is om een geneesmiddel of vaccin in het lichaam te brengen. Destijds had ik deze handeling geleerd van een verpleegkundige die in een militair hospitaal had gewerkt. Daar ben ik altijd dankbaar voor geweest. Niet te benauwd zijn dan doet het geen zeer, aldus mijn instructrice. Als ik dan het voorzichtig benaderen van de patiënt met het spuitje op de tv zie bij de toediening van een vaccin dan bekruipt mij de gedachte dat er heel wat veranderd is in deze maatschappij. Ingegeven door de gedachte: je weet maar nooit, laat ik maar voorzichtig zijn.

Duidelijkheid is zinvoller

Het is juist deze ‘voorzichtigheid’ die pijn doet. Als voorzichtigheid de leidraad wordt van ons bestaan doen we eerder iets wat pijn veroorzaakt. Durven een prik te geven, durven duidelijkheid te geven. Want die prik heeft een heilzame werking. Het is een zinvolle handeling die je verricht.  Durf de dingen bij de naam te noemen, praat er niet omheen. Deze tijd van onzekerheid is het meest gebaat bij duidelijkheid. Dan ben je zinvol bezig.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

Er liepen honderden mensen onder mijn raam door die schreeuwden ‘Wij zijn Nederland, wij zijn Nederland’. Boos op de lockdown, bang voor de vaccinatie. Bange mensen schreeuwen, dat is bekend. Kunnen we nog gewoon met ze praten? Iedereen heeft waarschijnlijk wel een boos en bang mens in haar omgeving? Wat doen we daar eigenlijk mee? Negeren?

Basis democratie

Ik wil in een samenleving wonen waar mensen over alles met elkaar kunnen praten, dat is de basis van de democratie. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat dat niet meer kan. We polariseren zo, dat er geen gewoon gesprek meer mogelijk is. In het dagelijks leven vermijden we die gesprekken dan ook het liefste. Ik schenk persoonlijk liever een kopje thee in voor een eenzame oudere dan dat ik een open gesprek met een vaccinatie weigeraar voer.

Die gesprekken zijn namelijk niet makkelijk. Het zijn de moeilijkste gesprekken, zweet en tranen. Toch zijn het misschien wel de gesprekken die het meeste opleveren. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de hele samenleving.

Gesprekken tussen partijen

Vorige week heb ik een aantal avonden heerlijk naar miss Marple gekeken, de oude detectiveserie van Agatha Christie. Miss Marple lost, als oud dametje, de moorden op en praat met iedereen, ook met de moordenaar.  Mijn gezelschap vond de miss Marple’s veel te ingewikkeld, je weet pas aan het einde wie de moordenaar is. Ze keken veel liever een Amerikaanse detectiveserie. Hier is veel duidelijker wie de goeden en wie de slechten zijn.  Gesprekken tussen deze twee partijen zijn er niet. Ze luisteren af en bespioneren elkaar. Aan het einde komt het tot een groot gevecht waar de goeden altijd winnen.

Niet zwart wit

De werkelijkheid is nooit zo zwart wit en ook niet zo beschaafd moordzuchtig als die van miss Marple. Toch is er wel het verschil namelijk dat van het gesprek. Zelfs de moordenaars van Miss Marple zijn echte mensen en krijgen gelegenheid te vertellen waarom. Er is nooit veel zwart wit, het is meestal grijs. In het grijze gebied zijn gesprekken mogelijk.

Waarom praten we dan niet meer met elkaar, durven we het niet? Durven we niet meer van mening te verschillen en elkaar toch te respecteren?

De mensen die langs liepen en schreeuwden ‘ Wij zijn Nederland’  zagen er volkomen normaal uit. Redelijke dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving, er waren zelfs scootmobielen bij. Zij zijn niet Nederland, wij zijn het ook niet. We zijn het samen. We kunnen het wel aan Rutte overlaten, aan Halsema of aan de politie en de ME. Toch zullen we allemaal vroeg of laat een keer in gesprek moeten gaan, want het nodig voor het voortbestaan van de democratie in Nederland. Hier kan het nog, in de VS is het inmiddels onmogelijk geworden.

Niet dat een gesprek alles oplost, maar je kijkt elkaar wel in de ogen en begrijpt elkaar misschien iets beter.

Wies Houweling

Meer blogs …

 

Diverse keren heb ik het land verlaten. In mijn jonge jaren was dat geen sinecure. Grenscontrole door de marechaussee, en douane die je streng vroeg of je niets aan te geven had. Zeker als je terugkwam uit het buitenland was je aan strenge regels gebonden. Geen alcohol, geen slof sigaretten, want als je gepakt werd was je nog niet jarig. Toch moet ik bekennen dat ik wel eens gelogen heb als de douane vroeg of ik iets aan te geven had. Dan trok ik mijn onschuldigste gezicht: nee ik had niets aan te geven. Ooit bij de Frans-Belgische grens geloofde een beambte mij niet en ik moest de kofferbak openen. ‘Als u mij wilt helpen…’ zei ik. Want we waren op weg naar het vakantieadres en het laatste wat mijn vrouw had ingepakt in de kleine auto, was een stapel boeken. De beambte wilde natuurlijk niet helpen, waardoor de boeken op straat vielen. Meteen had hij zijn belangstelling verloren en verdween uit het zicht, mij achterlatend met de vraag hoe ik alles weer in de kofferbak kreeg.

Lekker stout

Het is duidelijk: ik heb mij ook niet altijd aan de voorschriften gehouden. Sterker nog kreeg ik er een klein kickje van om toch wat te smokkelen. Als ik nu om me heen kijk dan zie ik soms mensen met een gezicht waarop een uitdrukking van: ik ben lekker stout en doe geen mondkapje op. En dat stoute gevoel, daar kan ik niet boos om worden. Er is echter wel een verschil. Als ik vroeger een paar flessen likeur in mijn bagage had verstopt zou de schade bij ontdekking alleen voor mij zijn geweest. Het ontduiken van de mondkapjesplicht kan echter gevolg hebben voor anderen.

 Nieuwe tijd

Terwijl ik dit schrijf is de jaarwisseling over enkele uren aanstaande. Het zal anders dan anders zijn. Zijn we ook wat betreft de coronaperikelen op een grens? Steken we een grens over die 2020 met 2021 markeert? Zou er douane zijn die vraagt of we iets hebben aan te geven? Over enige tijd zullen we wellicht antwoord krijgen. Intussen is onze wereld veranderd. Voor velen van ons is er een dreiging van besmetting, en zeker als je wat ouder bent is dit virus niet te onderschatten. De opmerking dat het niet erger is dan een gewone griep getuigt van een schromelijke onderschatting.

Laten we hopen dat de ‘virale beambte’ zijn belangstelling verliest en zich van ons mensen afkeert zodat wij ons in de nieuwe tijd aan zingeving kunnen weiden.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …

Historische gebeurtenis

Terwijl de regen in ruime mate neder daalt, bedenk ik me dat het vandaag 3 oktober is. Tien jaar heb ik in de stad gewoond waar op die datum uitbundig feest werd gevierd. Feest waarbij een historische gebeurtenis werd herdacht: Leidens ontzet. Een keerpunt in de 80-jarige oorlog. Dat is natuurlijk al enige eeuwen geleden, maar het was voor de stad Leiden een cruciale gebeurtenis. Na een lange en uitputtende belegering waren de Spanjaarden opeens vertrokken. Burgers vonden in het verlaten kamp – volgens overlevering – haring en wittebrood en hutspot.

Nog steeds wordt er door de burgemeester op 3 oktober vroeg in de morgen haring en wittebrood uitgereikt aan minder draagkrachtige burgers. Later op de dag staat overal hutspot op het menu. Onderwijl kan men zich op een grote kermis vermaken. En dan natuurlijk de traditionele optocht. Wat hebben mijn vrienden en ik van deze festiviteiten genoten in de tien jaar dat ik mijzelf ‘Leienaar’ mocht noemen.

Klaagzangen

De situatie van het moment biedt weinig feestelijks meer. Haast symptomatisch voor deze tijd is de nu alweer geruime tijd neer druisende regen. Goed voor de tuin, denk ik dan. Maar af en toe lees ik een bericht dat Nederland te droog blijft. Het lijkt een tijd waarin het nooit genoeg is, welk gebied of je ook bekijkt. De klaagzangen vliegen je om de oren: uitkeringen zijn niet toereikend, de cultuur loopt gevaar,
bedrijven dreigen in te storten, het rijk doet te weinig, om over de testcapaciteit maar niet te spreken.
Zouden de Leidse burgers tijdens het beleg ook zo geklaagd hebben: schout en schepenen doen te weinig, de prins van Oranje moet ons ontzetten, de timmerman heeft geen hout meer en de bakker geen meel? Of sleepten de burgers zich op zondag naar de Pieterskerk om God te smeken hen van de Spanjaarden te verlossen?

Wij kunnen daarover slechts speculeren. Maar één ding is zeker: de wereld wordt nu ook belegerd. In plaats van Spaanse soldaten is de vijand nu onzichtbaar, maar daarom des te gevaarlijker. De westerse mens wil zien wat er gebeurt, anders is hij niet overtuigd. Dat zet hem aan tot uitspraken die ontkennend zijn, en soms rebelleert hij openlijk. Maar onze vijand is genadeloos. Wie hem ontkent kan zomaar geveld worden.

Moed en volharding

Het feest van 3 oktober herdenkt de moed en volharding van de belegerde burger op een zingevende manier. Hopelijk volgend jaar weer in volle glorie.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …..

Hoop?

Wie hoopt er niet? We hopen allemaal, misschien beter geformuleerd, we zouden allemaal willen hopen. Hoop is een mooi en kostbaar iets, het zet mensen in beweging.

Gezien de huidige situatie vraag ik mij af waarop hopen we in onze anderhalve meter? Hopen we op drie meter? Of op een omhelzing? Hopen we op goede afloop en voor wie? Natuurlijk hopen we op het grootst mogelijk goed voor de grootst mogelijk aantal mensen, maar dat is zo abstract. Iedereen hoopt  op wereldvrede, maar dat zet mensen nauwelijks meer in beweging. Persoonlijke hoop, hoop voor onszelf?

Waar komt die dan vandaan, waarom ben ik de ene dag pessimistisch en de andere dag hoopvol terwijl de wereldsituatie er niet aanzienlijk beter of slechter op is geworden in die ene dag?

Is het chemie? Goede slaap en goede hormonen? Waardoor hoop je de ene dag wel en de andere dag misschien minder? De anderhalve meter bepaalt je bij kleine hoop. Misschien is het wel goed eens klein te ‘hopen’.

Hoop is altijd op dingen die je niet ziet, maar wel hoopt. Je kunt het nog niet zien. Daarover gaan de beroemde woorden van Vacslav Havel.

Hoop is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet alleen omdat het kans van slagen heeft.

Hoop is niet hetzelfde als optimisme
evenmin overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
afgezien van de afloop, het resultaat.

Emily Dickinson noemt hoop ook wel dat ding met veertjes dat neerstrijkt in de ziel. Het heeft iets ongrijpbaars maar heel krachtig.

Hoop is een uitdaging van binnenuit iets te doen. Binnen de anderhalve meter is dat misschien geen beperking, maar een uitdaging?  1,5 meter duurzaam? 1,5 meter Vrede? Anderhalve meter minder vlees?

Laten we ons niet blindstaren op het grote, het begint klein, bij anderhalve meter misschien.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs