De populaire serie ‘Boer zoekt Vrouw’ is weer begonnen,  de liefde en het romantische platteland spelen een grote rol.  Het beroep van boer geeft een soort oer status, het staat schril tegenover de oproep van de boerin die haar melkvee bedrijf moet sluiten omdat de verkoopprijs per liter melk ver onder de kostprijs ligt. Houden wij alleen van boeren en boerinnen in romantische verhalen en sprookjes op TV?

Beroepen verdwijnen nu eenmaal

Er zijn veel beroepen verdwenen de afgelopen eeuw. Zetters, typistes en telegrambestellers verdwenen langzaam uit beeld, het hoort bij de vooruitgang. Daarnaast ontstaan nieuwe beroepen. Ook internationaal vindt er continue een herverdeling van werk plaats. Kleding laten wij maken in China en India en wij zorgen voor innovatie en baggerwerkzaamheden. Voor de slachtoffers van deze veranderingen is vaak weinig aandacht. Als samenleving zou je daar best iets aan kunnen doen. Het beroep gaat nu vaak als een nachtkaars uit. Laten wij er een eervol afscheid van vieren en de consequenties onder ogen zien.

Opgeven van een manier van leven

Als een boerin oproept met een schreeuw en een duidelijk geluid, gaat het niet om een eenvoudige bedrijfssluiting. Het gaat om het opgeven van een manier van leven. Een bestaan dat van generatie tot generatie is doorgegeven. Dat stoppen, dat heeft niet alleen invloed op hun leven, maar is ook van invloed op de hele samenleving.

Dagelijks eten en drinken

Het gaat om ons dagelijks eten en drinken. Het gaat om ons voedsel. Waar wordt het straks geproduceerd?  Hebben mensen nog enig zicht op  de productie van hun eten? Of laten we dat aan de overheden over?

Het vreemde is dat alle kookboeken, kookprogramma’s, websites en restaurants in haken op de trend van lokaal geteeld voedsel. Een echte maaltijd is pas duurzaam als de groente en het vlees binnen een straal van dertig kilometer rondom de eters zijn geteeld en gegroeid. De romantiek van koken en eten van het platteland. De romantische oer maaltijd.

Afscheid van boer en boerin

Een programma over ‘boerin neemt afscheid’  past meer bij de realiteit van onze samenleving dan ‘boer zoekt vrouw’ . We willen vaak de realiteit niet zien, mensen geloven liever in dromen en romantiek. Overigens wel bij een goede maaltijd.
Vreemd volk die Nederlanders.

Wies Houweling

Meer blogs lezen?

 

 

Boeken uitzoeken voor de vakantie was altijd grote voorpret. Recensies lezen en aan vriendinnen en familie vragen wat zij lazen en mooi vonden. Ik rook altijd aan veel boeken voordat ik een beslissing nam. In de tijd van de rugzakvakanties mochten er maar twee boeken mee, dat vroeg om een zeer zorgvuldige voorbereiding. Nu kun je zelfs tijdens de vakanties je boeken uitzoeken en ze ter plekke downloaden.  Het geeft mij een lichtzinnig gevoel zo zonder voorbereiding met vakantie te gaan. Toch een paar interessante tips.

Leestips

Marli Huijer, de (nieuwe) denkeres des Vaderlands, arts en filosoof heeft een boek geschreven gesierd met hoge hakken met de titel ‘Discipline, overleven in overvloed’. In het boek zet ze alle gedachten over vrijheid en weerzin tegen discipline weer op een rij.  Volgens Huijer moeten we discipline niet alleen opvatten als gehoorzaamheid, maar ook als instrument om te bereiken wat we waardevol vinden. Discipline is zo slecht nog niet. Fijn dat het ook een boek is dat volop verwijst naar andere filosofen die vrouw zijn. Het is vlot geschreven een geweldig boek voor de vakantie.  Overigens vind ik hoge hakken prachtig, maar het vergt wel discipline erop te lopen.

‘Oorsprong en Vrijheid’ door Gerard Visser, dat boek ziet er heel anders uit, dun en geleerd. Hij vertelt over vrijheid en de vrije ziel.  Hoe en waarom mensen andere beslissingen nemen en ‘eigen’ worden. Een prachtig, compact stukje, leesbare filosofie.

Een nichtje stopte mij ‘Het Rosie project’ van Greamen Simion in handen.  Ze had de film al gezien: Erg leuke film, maar ik weet dat jij liever boeken leest.  Ik ben al begonnen en de eerste pagina’s waren erg grappig.

Maar ik kan natuurlijk besluiten hele andere dingen te gaan lezen.  Eén van die 10.000 online boeken of gewoon lekker Candy Crush spelen,

Mooie zomer!
Wies Houweling

Meer blogs lezen?

De predikant en dominee hebben hun langste tijd gehad

De Nederlandse gelovige is jarenlang verwend. De dominee of voorganger kwam op bezoek als het moeilijk ging om een bemoedigend woord te spreken en hij of zij inspireerde op zondag met een intellectuele rede of een spiritueel verhaal voor de komende week. Er zijn steeds minder voorgangers, predikanten en dominees en dat is maar goed ook. In de huidige tijd zijn mensen spiritueel mondiger en zijn heel goed in staat elkaar te troosten en te bemoedigen. Met een beetje hulp kunnen de meeste mensen het best zelf, geloofsgemeenschappen zijn er ook om van elkaar te leren.

Wat zijn de taken die de meeste predikanten in traditionele kerken vervullen? Predikanten kunnen daar vaak schimmig over doen, maar laten we uitgaan van de taken die horen bij corebusiness van kerk zijn volgens veel traditionele theologen: leren, vieren, dienen en gemeenschap beoefenen.

Leren

Een geloofsgemeenschap is een lerende gemeenschap. Op het gebied van spiritualiteit en wijsheid kunnen de gelovigen van elkaar leren. Natuurlijk ook van een voorganger, maar dat hoeft niet echt. Voor een mooie cursus kun je altijd iemand inhuren, sprekers genoeg. Voor de religieuze opvoeding van kinderen of de begeleiding daarvan is meestal al een groep leden in de geloofsgemeenschap verantwoordelijk,  het is maar zelden dat de predikant zich daarmee bemoeit.

Vieren

Vieren hoort bij het voorgaan van predikanten in de rituelen en symbolen van de traditie van de geloofsgemeenschap. Ritueel begeleiders doen goede zaken in onze samenleving, met huwelijken, begrafenissen en zelf initiatieriten. Vieren in een geloofsgemeenschap is net iets anders, we zouden het communicatie met het heilige kunnen noemen? Wat is er heilig, dat onderzoekt men tegenwoordig graag zelf. En wat heilig is doen we ook graag zelf.  Mensen delen graag met elkaar de maaltijd, in een kring of buiten in stilte. Uitleg van de schrift? We luisteren tegenwoordig toch het liefst naar ervaringen van anderen. Schriftgeleerden worden daarmee al gauw buitenspel gezet. Moet je nu preken of een verhaal vertellen? De preken zijn steeds meer persoonlijke verhalen, dat zou je toch heel goed aan leden zelf kunnen overlaten? Kortom, vieringen in een kleine groep en ondersteun mensen toch vooral om dat  met elkaar te organiseren.

Dienen

Stel dat we het pastoraat tot het dienen rekenen, het zorgen voor elkaar en voor de wereld. Hoe doe je dat als de groep kleiner wordt? Is het niet vreemd dat er voor een groep van 30 leden een parttime pastor wordt aangesteld? Kunnen we niet pastoraal naar elkaar omkijken? Is een predikant in zo’n situatie ook niet gauw een ‘excuus truus’, om maar niet voor elkaar te zorgen? Geloofsgemeenschappen bestaan niet uit zielige oudjes die bezocht moeten worden. Tijd van de verwennerij is voorbij, kijk om naar elkaar.

Als je mensen de gelegenheid geeft komt er ook een betere verdeling, meer pluriformiteit in de leiding van de gemeenschappen, man en vrouw rollen, jong en oud. Er zijn talenten te over als je mensen in de gelegenheid stelt. Het is misschien niet altijd ideaal, maar de huidige situatie is ook vreemd en buiten de realiteit van onze samenleving.

Met vele voorgangers?

In heel veel landen is predikant zijn vrijwilligerswerk, het is een functie naast je gewone beroep. Mensen hebben een vak geleerd waarvan zij kunnen leven. Daarnaast vervullen ze verschillende taken in de kerkelijke gemeenschap. Het Apostolisch Genootschap in Nederland werkt bijvoorbeeld zo. Maar ook twee bevriende predikanten van mij in Namibië en in India zijn voorganger naast hun gewone werk. De kloof tussen de predikanten en de anderen in de kerk is minder groot.  Predikantschap of voorgangerschap heeft aanzien, omdat je het naast je werk doet en er veel voor over hebt. Tentmaking ministry, zoals het werk beschreven wordt dat de apostel Paulus in de bijbel doet, is een opvatting over de uitoefening van het beroep van predikant. Het combineren van tenten maken en voorganger zijn heeft echt zijn voordelen, maar het vraagt ook om een andere opleiding.

Vrijwilligers

Er zijn naast filosofen nog steeds theologen nodig om in deze samenleving religie te duiden en te stimuleren. Er is steeds meer de roep om predikanten op te leiden tot managers of communicatie experts. Waar zijn we dan mee bezig? Andere tijden vragen om andere leiding. Predikanten gaan opleiden als managers van grote groepen vrijwilligers? Of communicatie experts van ze maken? Train liever vrijwilligers om het samen te doen. Terug naar de basis, samen een verantwoordelijke gemeenschap zijn die samen leert, viert en actief is in de samenleving. Breng een gemeenschap weer opnieuw bij elkaar, verdeel de taken en rust mensen toe.

Kortom zet je in op het trainen van vrijwilligers, daar zijn vrijwilligers ook weer bij gebaat. Geen enkele vrijwilliger is overigens zo gek dit 20 jaar naast zijn of haar werk te doen, 4 jaar en maximaal een verlenging van nog eens vier jaar, dan is er weer een ander aan de beurt.

Haal het beeld van de kerk waarin ouderen verzorgd moeten worden door een predikant van het toneel. Kijk naar de toekomst, sorteer voor op een gemeenschap van jongeren en ouderen, deze gemeenschap zal in de huidige tijd niet groot zijn, dat hoeft ook niet, maar kan wel dynamisch zijn. Kortom beoefen gemeenschap!

Wies Houweling

Meer blogs lezen?

 

 

Jezus op straat

Ik vond Jezus op straat en kom hem niet laten liggen.  Hij stond gewoon in een hoekje, in de regen. Ik vind niet zo vaak dingen op straat en raap zelden iets op. Jezus was niet uit een raam gevallen, maar leek gewoon aan de kant geschoven. Ik heb hem meegenomen, als theoloog kun je hem niet laten liggen. Hij is wel van plastic en niet echt mooi, maar wel een klein stukje van de Passie. Van het grote verhaal van Pasen dat bekende Nederlands ook dit jaar in Amersfoort op straat vertellen en naspelen. Ik vraag me af hoeveel mensen dit ook zouden herkennen?

De Passie in huis

Maar wat moet je met zo’n plastic symbool? Ik heb nog nooit zoiets in huis gehad en eigenlijk komt hij er ook niet in. Hij staat beneden op de meterkast voor de trap. Mijn huis begint pas boven, dus hij is tot het  voorportaal gekomen. Sommige mensen zagen hem voordat ze de trap op liepen. De katholieken riepen verschrikt ‘Wat doet die daar?’ Ja, wat moet je met een lelijke Jezus op straat als goed vrijzinnige? Het is voor mij bijna dezelfde ongemakkelijke vraag als: wat moet je nu met The Passion op straat en op de TV?

The Passion in Amersfoort

Ons kantoor is in Amersfoort, maar ik ga niet kijken naar The Passion. Dat gaat mij te ver. Er wordt een groot lichtend kruis rondgedragen door Nederlanders die het oude verhaal een nieuwe dimensie geven.  Het verhaal is zo sterk dat elke vertelling iets toevoegt. Maar is het mijn verhaal? Ik ga wel naar de TV kijken. Ik bewaar afstand, maar ben toch geïntrigeerd.

Het verhaal

Net zoals als ik Jezus niet op straat kan laten liggen, kan ik dit ook niet negeren, maar het is niet zo mijn ding. Het heeft iets van brood en spelen, terwijl het een oud verhaal is dat wordt verteld en met grote ernst wordt uitgevoerd.

Ik heb Jezus niet laten liggen omdat ik respect heb voor de traditie waar ik uit kom. Ik doe Jezus niet weg omdat ik iets heb met de verhalen. We moeten ze wel opnieuw vertellen, mensen de gelegenheid bieden ze opnieuw te vertellen nu. Door The Passion komt er iets door van het oude verhaal en ook van een nieuw verhaal.

Geseculariseerd Nederland?

De diepgang, iets dat me echt raakt op nieuwe wijze kan ik er nog niet in vinden. Ik ben wel overdonderd door de massa die het elke keer weer op de been brengt en de aandacht die het krijgt in een geseculariseerd land. Mijn Amerikaanse vrienden lachen zich rot. Hoe zo is Nederland een geseculariseerd land, met  tweede Paasdag vrij en de Passiespelen in de straten en op de TV?  Op een neonkruis en een groep bekende Nederlanders werp ik wel een blik maar haal ze niet in huis.

Wies Houweling

 

Sta op voor respect Agressieve reacties op sociale media zijn aan de orde van de dag. Recent reageerde Lodewijk Asscher, minister van Sociale zaken en Werkgelegenheid, op zulke aantijgingen op […]