Is vernietiging van kunst niet makkelijker te begrijpen dan kunst zelf? Iedereen is geschokt door de aanslag op het Bardo-museum in Tunesië. We zijn verbaasd, geschokt. Mensen vernietigen, roven en plunderen kunst al eeuwen. Bestaan er in deze tijd mensen die kunst willen vernietigen? Ja, die zijn er altijd al geweest. Een bekend voorbeeld is de Venus van Milo zonder armen maar met een hoofd.

De Venus van Milo staat in het Louvre in Parijs, maar is niet door Franse kunstenaars  gemaakt. Hoe kwamen ze er aan, en waarom zijn die armen eraf? Napoleon roofde ooit een andere Venus, de Medici-Venus, op een van zijn oorlogen in Italië. Rondom dit belangrijke beeld werd in Parijs een archeologisch museum gemaakt. Helaas moesten de Fransen het beeld na de nederlaag van Napoleon teruggeven. Een enorm gezichtsverlies. Gelukkig ‘ vonden’  ze op een Grieks eiland de marmeren stukken van de Venus van Milo, een veel mooier beeld. Het verhaal gaat dat ze vluchtend voor de plaatselijke bevolking het beeld zo hard in de boot gooiden dat ze de armen verloren. Ze durfden niet terug om haar armen te halen.

Het roven en vernietigen van kunst gaat om macht en eer. De bomaanslag ging niet om  de prachtige mozaïeken uit Carthago in het Bardo-museum. Het gaat om publiciteit , angst en macht. Hoe meer publiciteit hoe meer macht.

Kunst is geen neutraal overbodig element in onze samenleving.  De meeste kunstenaars zijn noch rijk noch machtig.  De kracht van kunst draagt een samenleving. De vernietiging van kunst staat voor mij ongeveer gelijk met het moedwillig hard de grond instampen van de eerste sneeuwklokjes.  Elk sneeuwklokje loopt dat risico. Risico voor vernietiging van kunst is er altijd, dat is de wereld waarin wij leven. De angst voor het misbruik is terecht. De vernietiging van Hatra doet pijn. Scheppingspijn.

Het is eigenlijk een wonder dat haar hoofd er nog op opzit.