Sociale isolatie, iets positiefs?

Positief?

Het was druk bij de verfwinkel. In de kleine verfwinkel konden we, met het bewaren van 1,5 meter afstand, precies met vijf mensen staan. Meer mensen hadden hetzelfde bedacht, wat kunnen we in deze weken thuis doen? Hoe kunnen we de tijd positief gebruiken?

Binnen blijven

We mogen niet naar buiten, hoewel het weer mooi is. Het is voor een goede reden.

Waarschijnlijk zien we pas achteraf ook goede elementen van het opgehokt zijn. Nu weten we wel dat het vreselijk is voor heel veel mensen, maar zijn er misschien mensen die het beste ervan maken?

Vrijzinnige lichtpuntjes

Als vrijzinnigen blijven we altijd opzoek naar lichtpuntjes. Wat kan het opleveren, kunnen we iets verzinnen? Meer aandacht voor degene die ons lief zijn? Toch eens mensen bellen die je al een tijd niet hebt gezien om te vragen hoe het gaat? Tijd om het huis te schilderen?

Beklemmend?

Er is geen reistijd, geen restaurant en sportschool bezoek meer. Wat doen we met al die tijd?

Lekker thuis zijn, klinkt de komende weken anders dan vroeger, maar hoe vaak heb ik het niet gezegd? Heerlijk thuis, gewoon mijn eigen spullen in mijn eigen huis heen en weer schuiven. Nu het geen vrije tijd is, is het beklemmend.

Zorgen

Ik maak me zorgen, over mijn vader, over mijn buurvrouw en over andere kwetsbare vriendinnen en vrienden. Het is spannend, ik doe graag iets. Thuis doen zie ik eigenlijk als niets doen. Niets doen is moeilijk, misschien wel moeilijker dan iets concreets doen.

Initiatieven?

Op facebook kom ik veel creatieve initiatieven tegen van mensen om elkaar te helpen. Heb jij ook een initiatief? Laat het weten.

Voorlopig schilder ik het huis en bel veel!

 

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …

Wat is er mis met veel vrouwen?

Veel vrouwen

In onze ontbijtgroep zijn na een gericht beleid van meer dan 10 jaar nu even veel vrouwen als mannen. Nu moeten er weer mannen bij want anders raakt de diversiteit zoek. Dit vindt de nieuwe ledencommissie die voor de helft uit vrouwen bestaat. Dan vraag ik wat is er mis met veel vrouwen? Hele leuke getalenteerde vrouwen staan in de wacht om lid te worden? Veel vrouwen is fantastisch!

Dingetje

Misschien denkt u wat een intern onderwerp. Maar ik vind het wel een dingetje.
Jaren heb ik als student theologie en predikant in een door mannen gedomineerde sector gewerkt. Het is fysiek niet zo zwaar als stratenmaker, maar blijkbaar zijn mannen nog steeds geschikter. In bepaalde religieuze velden mogen er niet eens vrouwen over iets mee beslissen. Nu moet zo’n ontbijtclub opeens evenwichtig zijn. Hij is nog nooit evenwichtig geweest. Ik zou bijna met het oude argument kunnen komen, dat altijd tegen de keuze voor vrouwen werd gebruikt: Gaat het dan niet om de kwaliteit van de kandidaat?

Aanzien

Sommige vrouwen vinden het niet leuk met alleen vrouwen. Het aanzien daalt van een beroepsgroep naar mate er meer vrouwen het beroep uitoefenen. Helaas ook in de ogen van vrouwen zelf. Is er dan niet iets mis met hun mensbeeld en zelfbeeld? Natuurlijk is diversiteit leuk, maar zoek eens een andere diversiteit op, in LGBTI+ of in een kleurtje, of een andere achtergrond?

Vieren

Waarschijnlijk is het in vele delen van de maatschappij geen probleem, maar niet in mijn deel. Ontkenning van de ongelijkheid is er nog steeds is in de Nederlandse maatschappij. Vrouwen leiden nog steeds aan de chronische onderkenning van hun talenten en eigenwaarde. Sloven te veel en vieren te weinig. En als ze vieren dan voelen ze zich schuldig.

Evenwicht

Met name in mijn vak, religie, is de positie van de vrouw zeer achtergesteld. Helaas zullen kerken en geloofsgemeenschappen dan de komende 100 jaar ook niet ‘evenwichtig’ worden.
De vrouwelijke religieuze stem? Behalve in de vrijzinnige wereld hoor je hem zelden.

Kom op!

Er moeten veel meer vrouwen spreken over wat hen beweegt, over geluk, over inspiratie, over waarden en over wat echt belangrijk is in hun leven. Het ambt zal ons voorlopig niet gegund worden in veel kerken, synagogen en moskeeën. Dan maar zonder ambt maar voor de inspiratie van een jongere generatie. Leve het ambt van alle gelovigen, maar dan wel buiten de bestaande structuren. Laten we ons zelf niet onderschatten of laten wegzetten.

Wat is er mis vrouwen, kom op!

Wies Houweling
algemeen secretaris Vrijzinnigen Nederland

Meer blogs ….

Vrijzinnig wonen met idealen

Later, bedachten we een aantal jaren geleden met enkele vriendinnen, gaan we samenwonen. Als de mannen dood zijn en wij hulpbehoevend kruipen we bij elkaar in een groot huis en laten ons verzorgen. We waren niet uniek, het is een nieuwe woonvorm die steeds meer voorkomt ook in Nederland.

Oplossing voor eenzaamheid?

Zijn deze alternatieve woonvormen een oplossing voor eenzaamheid? Kunnen individuen in deze wereld eigenlijk wel samenwonen? Past dat wel bij de zelfstandige mens die onafhankelijk wil zijn en zelf de boel wil bepalen? Vrijzinnigen hebben vanaf de 19e eeuw dat individualisme al hoog in het vaandel en ook toen waren woongemeenschappen aantrekkelijk voor mensen. Kunnen we iets leren uit de geschiedenis van Vrijzinnige woongemeenschappen.

Onder de titel ‘The Challenge of Intentional Communities from Ralph Waldo Emerson to today’ kwamen er verschillende belangstellenden voor woongemeenschappen samen aan de VU. Het was een boeiend gezelschap mensen van L’ Arche, een wereldwijd netwerk van woongemeenschappen en Camphill een wereldwijde beweging van gemeenschappen op antroposofische basis waar kinderen en volwassenen met en zonder een beperking samen wonen, werken en leven. Daarnaast ook mensen uit eco villages en duurzame woongroepen.

Er is een heel netwerk van woongemeenschappen wereldwijd. Er is ook een duidelijke link met vrijzinnigheid. Het symposium werd georganiseerd door Prof.dr. Chris Doude Troostwijk bijzonder hoogleraar Vrijzinnige Theologie vanwege de Doopsgezinden aan de VU. Uitgenodigd als spreker was de hoogleraar van Harvard Divinity School Prof.dr. Dan Mackanan. Hij houdt zich bezig met de bestudering van de ontwikkeling van spiritualiteit en heeft de Camphill beweging onderzocht.

Individualisme van vrijzinnigen

Het individualisme van vrijzinnigen, misschien wel het best onder woorden gebracht door Emerson in de slotzin van zijn essay over eigen verantwoordelijkheid ‘Niets kan je vrede brengen – behalve jezelf. Niets kan je vrede brengen – behalve de triomf van je principes; behalve je verantwoordelijk te weten voor je eigen leven’ Emerson stond aan de wieg van de transcendentalisten en daarmee van het gedachtengoed van unitariers. Hij inspireert nog steeds vele mensen. Ook hij, de super individualist had een ideaal van een woon gemeenschap. Hij woonde er niet zelf, maar ondersteunde het initiatief. Overigens gaan 80 procent van de woongemeenschap initiatieven in de 19e eeuw volgens Mackanen na 4 jaar weer uiteen.

Individualistische ideaal en gemeenschap

Al in de negentiende eeuw waren ze zoekend naar een manier om het individualistische ideaal en de gemeenschap te verbinden. Dat lukt alleen met een gemeenschappelijk ideaal. Het is bijzonder dat de eerste Camphill gemeenschappen in Schotland werden gesticht in de jaren dertig van de vorige eeuw door vluchtelingen voor Hitler en het nazisme. Trouw aan hun socialistische idealen richtten zij een woongemeenschap op voor mensen met en zonder beperking, kinderen en volwassenen.

Na alle verhalen op het symposium moet ik concluderen dat een woongemeenschap zonder een ideaal bijna geen lange levensduur heeft. Gefocust blijven op het ideaal is het meest belangrijke succes ingrediënt voor een levendige en betekenisvolle gemeenschap.

Is het gaan wonen in een woongroep als bescherming tegen eenzaamheid een oplossing?
Ik weet het niet. De gemeenschappen die langs kwamen op dit symposium waren allemaal gedreven door idealen. De meeste gemeenschappen in Nederland proberen duurzaam te zijn. Eco villages gaan zelfs nog verder. De gemeenschappen worden gevormd door mensen met idealen voor de wereld.

Maatschappelijk ideaal

Eenzaamheid oplossen kan een ideaal zijn. Eerder zou ik dat formuleren in het maatschappelijk ideaal ‘Iedereen hoort erbij’. Maar mijn probleem is juist dat ik niet met iedereen in een woongemeenschap wil wonen. De mensen mogen best heel verschillend zijn, maar er moet meer gemeenschappelijk zijn, dan ‘iedereen hoort erbij’. Ik ben waarschijnlijk ook toleranter voor anderen als we een gemeenschappelijk ideaal van een duurzamere manier van wonen delen. Misschien zie ik het verkeerd of ben ik te pessimistisch, maar het zal een grote stap zijn van een oplossing voor eenzaamheid naar een maatschappelijk ideaal. Het blijft zeker het onderzoeken waard. Ik heb er nog steeds wel belangstelling voor.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs ….

Het Elfde gebod

Geboorte

’s Morgens om zeven uur ging de telefoon al. Het was 24 februari 1972. Ik wilde opnemen maar er kwam slechts een hevige hoestbui die vijf minuten aanhield. Eenmaal uitgehoest kon ik mijn naam zeggen en vragen wat er aan de hand was.
‘Het is zover, dokter,’ klonk het aan mijn oor, uitgesproken door een stem vervuld met een mengeling van blijde verwachting en opgewondenheid.
‘Kom er zo aan,’ zei ik en schoot haastig wat kleren aan. ‘Bevalling,’ riep ik naar mijn vrouw. Dat waren omstandigheden waar alles voor moest wijken. Gauw griste ik de verlostas mee en verdween in de auto. Een uur later was de dorpse bevolking verrijkt met een wolk van een baby.

Stoppen met roken

Op weg naar huis dacht ik terug aan mijn hoestbui. Maar ook aan de laatste artikelen die ik had gelezen over de invloed van roken op je gezondheid. Dus, op weg naar huis nam ik een beslissing: ik stop met roken. Drie weken lang voelde ik mij niet lekker en drie maanden was ik humeurig, zodanig dat mijn vrouw zich soms afvroeg of het niet beter voor de huiselijke vrede was als ik weer ging roken. Na die periode klaarde mijn gemoed op, het hoesten was weg en ik had veel meer lucht.
Later raakte ik er steeds meer van overtuigd dat roken in sommige gevallen lekker kan zijn, maar dat het een verslaving met zich meebrengt. Duidelijk is dat je radicaal moet stoppen. Want ook maar twee eenheden – pijp, sigaar of sigaret – per dag roken produceert voldoende stoffen in het bloed om het vaatstelsel aan te tasten.

Advies

Na afloop van een bijeenkomst met vrienden sprak Karel mij aan:
‘Ik heb de hele avond niet gerookt, maar straks in de auto steek ik toch een sigaartje op.’ Dit soort opmerkingen worden gemaakt met de on- of bewuste hoop dat ik dat goed zal keuren. Helaas steek ik zo niet in elkaar. Daarbij weet ik dat hij het dringend advies heeft gekregen te stoppen. Dus vertelde ik hem iets over de bijwerkingen van roken.

Wees niet onverschillig

Op de holocaust herdenking sprak een overlevende van Auschwitz. Zijn toespraak was indrukwekkend. Hij zei onder meer dat genoeg bekend is wat de tien geboden inhouden maar dat daar een elfde gebod aan toegevoegd moet worden: Wees niet onverschillig. Het terechtwijzend opgeheven vingertje vind ik afkeurenswaardig maar zelfs tegenover een vriend verdoezel ik niet dat hij met zijn gezondheid speelt. Anders doe ik mijn levensbeschouwing geweld aan.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

Luisteren

De minister hield een gloedvol betoog. Het werd zelfs uitgezonden op de vaderlandse televisie.
‘Nederland,’ zo sprak hij, ‘heeft een geweldige gezondheidszorg. Onze ziekenhuizen horen bij de wereldtop. Naar onze verpleeghuiszorg wordt door het buitenland met jaloerse blikken gekeken.’

Zorg

De huisarts die wanhopig trachtte om thuiszorg te organiseren voor een patiënt die kort voor het weekend uit het ziekenhuis ontslagen was, had minder positieve gedachten. De ene na de andere thuiszorg organisatie deelde óf domweg mee niemand beschikbaar te hebben óf pas over vier weken een intake te kunnen doen. De huisarts heeft hierop samen met een buurvrouw zijn alleenwonende patiënt verzorgd tot hij vijf dagen later overleed.

Luisteren

Veel Nederlanders zijn ervan overtuigd dat vuurwerk afsteken in november en december met als hoogtepunt de laatste week van december teveel slachtoffers maakt om nog leuk te zijn. Afschaffen die gewoonte waar veel mensen niet mee om kunnen gaan is dus de boodschap. Politici denken daar vaak anders over: het is toch traditie en er moet beter gehandhaafd worden. Je maintiendrai. Alleen, er zijn niet nog meer agenten en brandweerlieden beschikbaar.
In het verpleeghuis kondigt het management een maatregel aan. De bewoners willen het niet, hun familieleden willen het niet, de verzorgenden willen het niet en toch gebeurt het.

Doof?

Zomaar een greep uit recente gebeurtenissen waar eigenlijk sprake is van een zekere doofheid. Het onvermogen of misschien ook onwil om te luisteren lijkt toe te nemen in onze samenleving. Managers bedenken aanvullende normen, wat gepaard gaat met weer nieuwe lijsten die afgevinkt moeten worden. Steeds vaker voelt de burger zich in de kou gezet. Niemand luistert dan meer naar hem. Jarenlang werd voor overleg het poldermodel aanbeden. Er zijn nu tekenen dat het ‘polderen’ niet altijd meer werkt.

Vertrouwen

Recentelijk sprak ik een dame die in een zorginstelling werkt. Tot mijn verwondering vertelde ze dat er geen managers waren.
‘Bij ons vertrouwen we elkaar.’ Dat vertrouwen wordt ondersteund door het naar elkaar luisteren. Even was ik sprakeloos. Het kan dus nog wel. Dagelijks worden we met mailtjes en appjes bestookt, sociale media zijn een uitlaatklep geworden voor woorden die je in een gesprek niet wil tegenkomen. Voor naar elkaar luisteren is weinig tijd en aandacht meer.

Neem de tijd

Wellicht vindt u dit wat negatief bij het begin van het nieuwe jaar. Maar ik hoop dat u mijn goede voornemen over wilt nemen: vergeet niet tijd te nemen om naar elkaar te luisteren. Dat is zinvoller dan welk dieet dan ook.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ……

Portret Martin Luther King

Ik heb een droom

Ik heb een droom dat op een dag dit volk zal opstaan en de ware betekenis van zijn credo zal naleven: “Wij zijn van oordeel dat de volgende waarheden vanzelf spreken: dat alle mensen gelijk geschapen zijn”. Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van voormalige slaven en de zonen van voormalige slavenhouders in staat zullen zijn samen aan te schuiven aan een tafel van broederschap. Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een staat, die smoort in de hitte van onrecht en smoort in de hitte van onderdrukking, veranderd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid. Ik heb een droom dat mijn vier kinderen op een dag zullen leven in een land waar zij niet beoordeeld zullen worden op hun huidskleur, maar op de inhoud van hun karakter. Ik heb een droom vandaag.

Nobelprijs 1963

Martin Luther King was 39 jaar oud toen hij werd vermoord. Zijn begrafenis werd bij gewoond door meer dan 150.000 mensen. Hij was de stem en is nog steeds de stem van gerechtigheid. Hij kwam openlijk in verzet tegen de rassenscheiding en ongelijkheid in de VS. heeft hij talloze speeches gegeven. In 1963 ontving hij de Nobelprijs voor de vrede.

Gerechtigheid

Het is mogelijk, heel langzaam maar bestendig buigt het universum naar gerechtigheid. Laten we daar wel regelmatig bij stilstaan, anders zien we het niet en vergeten we dat we moeten dromen.

Foto: Shutterstock

Vrede op mijn bord

Vrede

Hoe mooi zijn de borden en tafels niet versierd, elk jaar weer? Onze creativiteit leeft op, maar is het ook vrede op ons bord? Dan bedoel ik niet of de kleuren en smaken wel bij elkaar passen, maar of het vrede is. Met vrede bedoel ik dan of iedereen recht gedaan is, dat is in deze tijd een hele spannende vraag. Iedereen heeft een verlangen om recht te doen, maar ook een grens. Iedereen wil wel vrede, zeker met Kerst.

Protesten

De boeren in Nederland vinden dat hen geen recht wordt gedaan. Dat hebben ze als voedselproducenten in Nederland duidelijk laten weten, in de protesten voor Kerst. Nu weet iedereen in Nederland dat de producten in de supermarkt ook van de Nederlandse boeren komen. Dat was voor veel grote en kleine mensen best wel schrikken. Een direct verband tussen de files op de wegen en wat er op je bord ligt. Dat is confronterend, maar het zou veel ingrijpender kunnen zijn, protesten van boeren in Zuid-Amerika en Afrika bereiken ons nauwelijks. De ellende in slachthuizen in Nederland komen wel dichterbij.

Illusie?

Het is een spannend geheel op ons bord, is vrede niet een grote illusie? Is het niet eten of gegeten worden? Is het niet volkomen wereldvreemd om nu aan vrede te werken? Hele volksstammen geloven er niet meer in. Dat kan niet in deze wereld wordt dan beweerd, maar iedereen wil wel vrede op haar bord, in eigen huis, in eigen familie en in eigen land.

Oorlog dichtbij

Ik weet nog hoe geschokt we waren toen de oorlog in 1998 in Kosovo uitbrak, zo dichtbij huis. Je kon er bij wijze van spreken met de auto naar toe. Zo dichtbij was het niet meer geweest sinds 1945. Of waren het de beelden die vaak en veel binnenkwamen. Nu zijn er nog meer beelden, via Facebook, Twitter en Instagram komen alle filmpjes en foto’s zo binnen. Mensen in Syrië laten hun familieleden in Nederland meekijken met wat er bij hen op straat gebeurt.

Verlangen naar vrede

Het lijkt of het steeds erger wordt, het verschil tussen arm en rijk, de gewapende conflicten. Het is dichtbij, zelfs op ons bord is het oorlog. Het verlangen naar vrede blijft, laten we daar vooral met elkaar bij stil blijven staan. Er is een gedeeld verlangen naar vrede, wat misschien begint op ons bord. Hapje voor hapje.

Inspirerende dagen en een mooi nieuw begin.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Vrijzinnige vrede

Meer blogs

Stille kracht, heikel contrast

Stilte

Eens in het jaar fiets ik door een godverlaten Amsterdam. Het is de ene ochtend in het jaar waarop alle verkeerslichten gedoofd zijn, de vroege buitenmensen binnenblijven en zelfs de drugskoeriers niet op hun gebruikelijke parkeerplaats staan. Het is alsof de wereld voor een moment haar adem inhoudt, de aarde voor een ogenblik stopt met draaien. Ik hoor alleen nog het ritmisch gekletter van mijn fietsketting en het geschetter van een enkele ekster. Hadden alle vogels agenda’s dan hadden ook zij er waarschijnlijk het zwijgen toegedaan. Want deze ochtend is de stilste ochtend van het jaar. Het is kerstochtend.

Kerstochtend

Als voorganger op weg naar de kerstochtendviering kan ik me bijna geen betere voorbereiding wensen. Inmiddels zijn deze paar uren van volkomen kalmte voor mij net zo eigen geworden aan kerst als de stal, de boom en het zingen van carols. Stilte laat zich op andere momenten in het jaar uiteraard ook vinden voor wie ernaar op zoek zijn, maar te midden van de kersttijd krijgt de stilte hernieuwde kracht. Ingebed tussen het gedruis van de kerstinkopen en de kerstochtenddienst – meestal de drukstbezochte ochtend in onze geloofsgemeenschappen – springt de stilte eruit als contrastmoment.

Vieren van het licht

In het contrast van de stilte klinkt iets wezenlijks van kerst door. Kerst is immers bij uitstek een feest van contrasten. Het is het vieren van licht in de duisternis, van hoop in vertwijfelde tijden, van hemelse vonken op aardse grond. De tegenstellingen komen al tot uiting in het aloude kerstverhaal, waarin de keizer in de schaduw wordt gesteld van een pasgeboren kind en juist mensen uit de marge (herders en buitenlandse reizigers) het diepst doordringen tot de kern.

Contrasten

Ook vandaag de dag brengt kerst tegenstellingen aan het licht. Het zijn heikele contrasten. Terwijl de kerstdagen voor de één bol staan van gezelligheid, zijn het voor de ander de eenzaamste dagen van het jaar. Waar sommigen een hele week kunnen eten van hun kerstdiner, gaan anderen met honger de kerstnacht in. Het kerstverhaal lijkt zo, tegenstrijdig genoeg, het verhaal te zijn waar het meest naar gehoord maar het minst naar geluisterd wordt.

Vredige stilte

Toch is het mogelijk om dit jaar met nieuwe oren naar het bekende verhaal te luisteren. Neem daarvoor eens in overweging om op de komende kerstochtend in alle vroegte op te staan. Kijk rond, luister naar de vredige stilte, kom op adem en zoek vanuit die rust weer de verbinding en vrede op met anderen. Kerst zal nooit weer hetzelfde zijn.

Klaas Douwes

Vrijzinnige vrede

Meer blogs

Portret Dag Hammerskjöld

Dag Hammarskjöld was secretaris-generaal van de Verenigde Naties toen hij in september 1961 bij een vliegtuigongeluk om het leven kwam. Hij kreeg in datzelfde jaar postuum de Nobelprijs voor de Vrede.
Dag is geboren in 1905 in Jönköping, Centraal-Zuid-Zweden maar bracht zijn jeugd vooral door in Uppsala. Hij studeerde daar ook geesteswetenschappen en haalde een doctorgraad in taal, literatuur en geschiedenis. Later kwam daarbij een graad  in de economie en haalde hij zijn kandidaats rechten.

Verenigde Naties

Hammarskjöld verhuisde naar Stockholm waar hij verschillende regeringsposten bekleedde. Dag was echter nooit lid van een politieke partij.
Hij werd benoemd als secretaris-generaal van de Verenigde Naties in 1953. Dag droeg vele verantwoordelijkheden voor de VN en probeerde onder andere oorlogen te voorkomen. Hij reisde door vele landen in Afrika, Azië, Europa, Noord- en Zuid-Amerika en het Midden-Oosten.
Volgens Hammarskjöld waren de Verenigde Naties nooit bedoeld om van de aarde een paradijs te maken, maar wel om te voorkomen dat het een hel op aarde werd.

Vliegtuigongeval

In 1961 was Dag met vliegtuig vanuit Leopoldstad onderweg naar de Katangese president Moïse Tshombé om te onderhandelen over een staakt-het-vuren tussen Katanga en de VN-troepen. Enkele kilometers voor zijn bestemming stortte het vliegtuig neer.

Er zijn vermoedens dat het om een moordaanslag ging, maar daar is tot de dag van vandaag onopgehelderd. Er wordt nog steeds onderzoek gedaan naar wat er precies is gebeurd.

Merkstenen

Dag Hammarskjöld schreef vanaf zijn jeugd tot zijn overlijden in zijn dagboeken over zijn mystieke ervaringen. De bundel Merkstenen bevat dagboekfragmenten dat in 1963 verscheen. Het is nog steeds een boek dat mensen inspireert.

Foto: Verenigde Naties

Job

In de jaren dat ik praktiseerde overkwam mij soms – wat ik met een Duitse term duidde – een ‘Duplicität der Fälle’. Vaak ernstige ziektebeelden die op zich niet vaak voorkwamen, deden zich dan kort na elkaar voor. Een merkwaardige gebeurtenis die alleen door toeval kon worden verklaard. Ik ging er eigenlijk vanuit dat dit bij de praktijk hoorde, maar moest deze overweging toch bijstellen. Binnen een week werd ik geconfronteerd met twee mensen die ernstig getroffen waren door de verliezen die ze hadden geleden. Niet in materiële zin maar in emotionele, functionele en relationele zin. Eén van deze mensen zei mij letterlijk:
‘Ik ben alles kwijt’.

God zijn

Psychologisch gezien had hij zijn kleren gescheurd en as op het hoofd. Dit gebeurde in de tijd dat ik in ‘God zijn’ van Jean Jacques Suurmond las over de Bijbelse geschiedenis van Job. De vraag die mij nu bezighoudt is: hoe verder? Hoe gaan deze mensen verder?
Het lijkt soms wel of aardige mensen in hun leven meer klappen krijgen dan anderen. Zoals mijn echtgenote vroeger wel eens verzuchtte:
‘Onze lieve Heer zoekt soms de verkeerde uit,’ als zich weer nare toestand aankondigde. Suurmond zegt dan dat dit soort rampen als bij Job niet eens zo persoonsgericht zijn. Zelf vind ik dat een schrale troost, het zal je maar overkomen.

Er zijn

Als je met dit soort zorgen en verdriet wordt geconfronteerd heb je de neiging om er wat aan te doen. Je wilt er voor de ander zijn. De vraag is echter hoe je dat aan moet pakken. Misschien zend je wel allerlei goede bedoelingen uit maar staat bij de ander de ontvanger uit. Dan gaan in het beste geval je goede bedoelingen verloren, en in het slechtste geval zijn ze alleen maar irritant. Waarschijnlijk is er ook een rouwproces en dat wil je ook niet verstoren. Je kunt alleen maar hopen dat er rust komt in de denkwereld van de getroffene. Als er rust komt is er al veel gewonnen en is aanvaarding mogelijk. Rust is iets dat bij het individu hoort. Rust brengt vrede.

Rust en vrede

Rondkijkend in de maatschappij zijn er heel wat mensen die rust en vrede ontberen. Als ik in de auto zit wordt dat maar al te duidelijk. De individuele landgenoot lijkt eerder op een jager die altijd vooraan wil staan klaar om het wild in de vorm van zijn medemens af te schieten. De sfeer van december zou echter gericht moeten zijn op vrede. Laten we de hoop daarop niet opgeven.

Wouter B. Blokhuis

Dit blog is onderdeel van onze campagne Vrijzinnig Vrede 

Wij gaan op weg naar de wereldvredemeditatie dag op 31 december om 13.00 uur. In vele afdeling kunt u terecht voor een meditatie.

meer blogs