Conference
Bij het lezen van de titel denkt u natuurlijk aan een cabaretier of cabaretière. Ouderen denken dan met weemoed aan Toon Hermans, Wim Sonneveld of Paul van Vliet en hebben niet zoveel op met de transpirerende, schreeuwerige vorm van cabaret die via een scherm tegenwoordig vaak de huiskamer inkomt.

Een peer
Laat deze beelden los, lieve lezer, want de titel slaat op een peer. ‘Konferens’ zoals de fruitkweker uit mijn buurt de naam uitspreekt. De enige perensoort die de plaatselijke super voert omdat hij niet onsmakelijk is, lang houdbaar in het koelhuis en daardoor een economisch product vormt. ‘Konferens’, ook voor de kweker een aantrekkelijk product met een redelijk grote opbrengst per vierkante meter boomgaard. Deze peer staat ook regelmatig op het huiselijke menu. En daardoor komt steevast een herinnering bij mij op aan de eerste peer die ik kreeg.

Het was oorlog. Op zo’n mooie zomerse dag als we dit jaar eind juni begin juli meemaakten besloot mijn moeder toch maar een fietstochtje te gaan maken met mij achter op de bagage drager. We zouden naar het bos gaan. Eenmaal buiten het dorp, te midden van diverse villa’s klonk het luchtalarm. Dat betekende van de fiets af en schuilen. Mijn moeder aarzelde niet en belde bij de dichtstbijzijnde villa aan. De zware deur zwaaide open en een vriendelijke dame zei: ‘Jullie willen zeker schuilen? Kom maar binnen.’ Eenmaal binnen en minder ongerust omdat de aanval verder weg leek te zijn, vroeg de dame aan mij:

‘Heb je zin in een peer?’

En ik wist niet eens wat dat was. Het was oorlog en thuis hadden mijn ouders het niet te breed. Een peer was nog nooit in beeld geweest. Mijn moeder schilde de peer voor mij. Zo’n heerlijke vrucht had ik nog nooit geproefd.

Wonderlijk in de menselijke natuur is dat dit soort herinneringen iedere keer weer opleven. Voor mijn verwende gevoel is de ‘Konferens’ daarbij zo langzamerhand ook nog eens wat een Opeltje is voor sommige autobezitters: iets gewoons, iets alledaags. Mijn herinnering aan dit voorval herinnert mij er echter aan dat wat we nu vanzelfsprekend alledaags vinden, dat eigenlijk helemaal niet is. En ook dat onze dagelijks besognes met social media en digitalisering  ons alleen maar afleiden van wat werkelijk essentieel is namelijk het in vrijheid kunnen genieten van een peer. En sterker nog: het in vrijheid kunnen genieten van vrijzinnigheid. Maar wie vertelt mij hoe ik dit aan mijn kleinkinderen moet uitleggen?

Wouter Blokhuis

Meer blogs

Tegenwind
Kort geleden moest ik er op uit om schoensmeer te kopen. Wat is daar nu aan? zegt u. Dat zal ik uitleggen. Sinds een enkel jaar ken ik het bestaan van een ouderwetse schoenmaker. Niet alleen dat hij keurig schoenen repareert, hij heeft in zijn winkel zo ongeveer het hele spectrum aan kleuren schoensmeer. Dus ging ik op een mooie lentedag met drie schoenen in mijn fietstas op weg. De schoenmaker heeft zijn winkel een paar dorpen verderop dus dat beloofde een fraai tochtje. De belofte kwam uit, de natuur straalde van levenslust. Heen ging alles letterlijk voor de wind maar op de terugweg had ik wind tegen. Daardoor deed ik wat langer over de terugweg.

Gevoel
Wind is iets merkwaardigs. Je ziet er de uitwerking van. Water gaat golven, wuivend riet, bomen die meebewegen, bladeren die een ritselend geluid maken, allemaal dingen waarvan je geleerd hebt dat ze een indicatie vormen over de kracht van de wind. Toch zie je de wind niet, maar je voelt hem. Iets wat we ons nauwelijks meer realiseren is dat voor de beleving van de natuur je gevoel ook een woordje meespreekt. Terwijl ons spraakgebruik doorspekt is met wind. We willen uitwaaien als we het te druk hebben gehad, we hebben het windje mee als het goed gaat met onze carrière, we nemen iemand de wind uit de zeilen of we geven fors tegenwind. Maar we zijn haast vergeten wat eigenlijk wind voor ons betekent, namelijk een gevoel.

Ruimte geven aan gevoel
Onder jonge mensen is er een verontrustende toename van burn-out. Over de oorzaak bestaat vooralsnog geen eenstemmigheid. Is het het drukke studie programma, is het de thuissituatie, of is het de gevoelde noodzaak in alles te moeten excelleren?  Deskundigen bevelen verder onderzoek aan. Eigenlijk volkomen tegenstrijdig is in deze tijd de mening dat slechts je gevoel ertoe doet. Dat zeggen we ook: ‘ik heb er geen goed gevoel bij.’ Maar ons gevoel gebruiken, dat is andere koek. Eens genieten van de wind door je haren als je langs het strand loopt, gewoon zeilen op een van onze mooie meren zonder er direct weer een wedstrijd van te maken die gewonnen moet worden, dat is je gevoel de ruimte geven. Niet alleen op je huid, maar ook in je brein.

Zingeving
Het is haast verdrietig te zien hoe weinig aandacht het echte gevoel in deze tijd nog krijgt. Terwijl het juist de echte zingeving in het leven betekent als je je realiseert dat je wind nog kan voelen. Misschien moet je dus je kop in de wind gooien om in harmonie met de natuur te komen.

Wouter Blokhuis

Meer blogs ..

Soms heb ik het gevoel dat ik onzichtbaar ben. Op drukke plaatsen, zoals het station of een stoep in het centrum proberen mensen gewoon door je heen te lopen. Om te voorkomen dat ik bots met medeburgers slalom ik tussen menigten en mensen. Bijna niemand gaat opzij, toeristen zijn de druk, jongeren te haastig en ouderen duwen zich voort achter hun rollator. Afgelopen zaterdag deed ik boodschappen en met twee zware tassen liep ik terug naar huis. Slalommen gaat niet zo eenvoudig met twee grote tassen. Ik besloot mij breed te maken en niet opzij te gaan, op de korte route in het drukste gedeelte, tussen mijn huis en de supermarkt, niet voor toeristen, niet voor kinderwagens en rollators en ook niet voor een groep dollende jongeren. Ik maakte mijzelf mentaal breed, duidelijk aanwezig en onverzettelijk. Het lukte, ze liepen om me heen, niemand raakte me zelfs. Blijkbaar is het een truc, jezelf zichtbaar maken en uitstralen dat je niet opzij gaat. Het gebeurt dan ook, anderen gaan voor jou opzij. Het geeft wel een machtig gevoel van vrijheid.

Het is heel leerzaam te ervaren dat dit werkt, maar zo ga ik toch niet de rest van mijn leven over straat? Zo ga ik niet met mensen om, door vooraf te bedenken niet opzij te hoeven stappen voor andere mensen.  Zouden veel mensen onbewust deze houding aan nemen op straat en zo inbreken op de vrijheid van anderen? Maken mensen gebruik van de  kwetsbaarheid van anderen in het verkeer?  Hoe kwetsbaar durf ik te zijn in de openbare ruimte? Ben ik een loser als mensen alsmaar tegen mij oplopen?  En hoe zal dat gaan als ik ouder en kwetsbaarder wordt?

Ik houd van de openbare ruimte, ik houd van de stad. Ik ben van het beleefd groeten van mensen en goedemorgen zeggen in de trein of de bus, als ik naast iemand ga zitten. Als iemand niets terug zegt, vind ik dat ook een beetje vreemd. Maar elke morgen zeg ik het tegen de persoon in de trein waar ik naast kom te zitten. Ik wil graag dat dit in mijn leven een normale behandeling van andere mensen is. Zo wil ik zelf ook graag behandeld worden. Dat is mijn verhaal van de wereld waarin ik wil leven.

Vorige week zat ik een aantal keren in de bus in de omgeving van Arnhem en als mensen daar de bus instappen klinkt het ‘goedemorgen’ tegen de chauffeur en als ze er uitgaan ‘bedankt’. Aardig!

Mensen moeten zich natuurlijk vrij voelen in onze samenleving, vrij van druk, vrij van verplichtingen en van regels. Misschien is vriendelijk groeten ook een verplicht ‘moeten’ voor mensen en vinden ze dat het hun vrijheid beknot. Maar vrij voelen en vrij zijn is wel een proces van geven en nemen. Natuurlijk: de hele stoep is van jou, de hele straat, de hele trein, de hele bank, maar laten we het in godsnaam gezellig houden. Even opzij stappen of een groet beantwoorden beperkt vrijheid niet wezenlijk. En wie zegt dat vrijheid zonder enige verplichting is?

Al in een bus of een tram ligt de kwetsbaarheid en de vrijheid van ieder mens. Op het persoonlijke vlak het is altijd een verhaal hoe je in het grotere geheel past. Welk verhaal wil je vertellen over de wereld waarin jij leeft? Waar is het verhaal van deze straat waar jij een rol in speelt? Wat voor rol heb je?

Of een wereld een vriendelijke of vijandige wereld is hier in Nederland, daar heeft ieder zelf een stem in. Groet je of groet je niet, doe je een stapje opzij of loop je door. Een verhaal van vrij zijn en kwetsbaar zijn elke dag op straat.

Het verhaal van vrijheid is geen groot verhaal, maar een persoonlijk beleefd verhaal. Elke vluchteling kan zijn of haar eigen verhaal over vrijheid vertellen. Dat zijn verhalen van vrij zijn van onderdrukking, vervolging, honger en angst. Ook verhalen van vrij zijn om te bouwen aan hun eigen leven en de toekomst van hun kinderen.

Laten we ook ons eigen verhaal niet verliezen over onze vrijheid en onze kwetsbaarheid. In wat voor straat, trein of wereld willen we leven? Welke droom vertellen wij over onze samenleving?

Het begint met een stapje opzij en een stapje vooruit.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Bron: De Linker Wang, met dank aan de redactie

Meer blogs.

Voedselbank

Van één december tot één maart runnen wij een voedselbank. Onze gasten zijn daar in die periode fel op. We zijn de hele dag open en zodra het licht wordt komen de eerste gasten. Wij verstrekken vooral calorierijk voedsel, want daar is in de winter grote behoefte aan. Als het niet vriest kunnen onze gasten gebruikmaken van een badgelegenheid. Die is echter voor sommigen toch wat aan de krappe kant. Op het terrein is ook een huurhuisje gelegen maar de belangstelling daarvoor is niet zo groot, hoewel kijkers bij slecht weer het huisje gebruiken om te schuilen. Wij rekenen daar niets voor. Opvallend is dat de gasten van de voedselbank over het algemeen goed gekleed gaan. Man en vrouw zitten meestal keurig in het pak. Steevast wordt de bank bezocht door een heel parmantig, maar wel hongerig stelletje waarvan beiden gekleed gaan met een rode broek. Vanuit onze kantoorkamer kunnen wij hen gade slaan en als wij dit stelletje zien komen dan zeggen wij hardop:

‘De spechten zijn er weer.’ Speciaal voor hen is er een pot met vogelpindakaas.

Wij begluren onze gasten door een kijker van de vogelwacht en kunnen soms onze ogen er niet vanaf houden. De natuur is veel mooier dan de plaatjes in het vogelboek.

Toch blijkt dat men in de natuur niet altijd aardig is voor elkaar. Kleine vogeltjes worden gemakkelijk weggejaagd door een grotere, en dat geldt al voor koolmezen en pimpelmezen onderling. Maar soms komt er een Vlaamse Gaai en dan is al het kleine grut op slag vertrokken. Veiligheid is in die maanden een belangrijk item want katten uit de buurt willen graag hun jachtdrift bevredigen en loeren liefst vanuit een dekking op een vogeltje dat even minder waakzaam is. Gelukkig vindt bevrediging maar zelden plaats.

Al met al een lieflijk tafereel, dat komen en gaan van het gevederde volkje. Maar je wordt er ook wel een beetje filosofisch van omdat je je onwillekeurig af gaat vragen waar ze vandaan komen, en waar ze naar toe gaan.  Vooral het wonder dat zo’n klein beestje zich zo in leven weet te houden, en het ook in al zijn celletjes dna heeft dat volgens hetzelfde systeem is opgebouwd als het onze, wat betekent dat wij mensen net als de vogeltjes een onderdeel zijn van de natuur.

Spinoza zei:  “God is Natuur en de Natuur is God”. Wij van de voedselbank zeggen:

‘Dat kan niet missen, want een zingeving van ons bestaan is het in stand houden van de natuur.’

Wouter Blokhuis

Meer blogs