Kalender

Verjaardagskalender

Vrijwel dagelijks kijk ik naar de kalender. Het is eigenlijk een verjaardagskalender. Mijn partner zorgt ervoor dat hij om de zoveel jaar wordt ‘ververst’. Dit om te voorkomen dat oom Piet die inmiddels overleden is nog altijd jarig is op 26 maart. De laatste kalender-editie is er een die geïllustreerd is met reproducties van schilderijen van koeien. Een agrarisch onderwerp. Mijn partner is geboren en getogen op een boerderij en zij heeft wat met koeien. Begrijpelijk.

Kalfje

De afgelopen maand toonde de kalender het schilderij van een kalf, eigenlijk alleen de kop ervan. Er is iets melancholieks in de uitdrukking van dit dier. In mijn jonge jaren heb ik vaak door de polder gezworven en dan kom je natuurlijk in contact met het vee. Koeien zijn altijd nieuwsgierig. Als er één kwam kijken wat je uitspookte, kwamen de andere dames ook al gauw kijken. Voor je het wist was je omringd door koeien en hoorde en voelde je hun snuivende ademhaling.

Geboorte

Ooit deed ik eens een bevalling in een oude boerderij waar de stal aan de slaapkamer grensde. Totdat de baby geboren was, was er onrust in de stal. Af en toe loeide een koe en er was herrie van geruk aan kettingen. Toen de baby geboren was, werd het stil in de stal. Moeder en kind waren gezond, de dieren waren gerust.

Melancholie

Nooit zal iemand mij kunnen overtuigen dat dieren geen gevoel hebben. En daarom kan ik mijn ogen nauwelijks van de kalender afhouden. De wat melancholische uitdrukking op de kop van het kalf. Al van moeder gescheiden? Economisch alleen van waarde als het vetgemest wordt?

Afstand houden

In deze tijd schudt de wereld op haar grondvesten. Plotseling moeten we afstand houden van elkaar. Plotseling kan iemand besmet raken en binnen de kortste keren op een i.c. opgenomen worden. Ouderen in risicogroepen vragen zich af wat hun leven nog voor waarde heeft.

Verantwoordelijkheid

Mijn kalf heeft voor mij nu een diepere betekenis gekregen. Wordt het niet tijd om als mensen ons verstand eens te gaan gebruiken met de vraag: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Ecosystemen worden omver gegooid. Dieren zijn een industrieel onderwerp geworden. Goed. Ik ben geen vegetariër. Maar om een dier in een kist op te sluiten en vet te mesten en daarna te consumeren gaat mij te ver. Als ik een koe de wei in zie huppelen, denk ik dat ze plezier heeft in haar koeienbestaan. Als ik haar melk drink betekent dat enige zingeving aan haar en mijn bestaan. Maar het maakt me ook verantwoordelijk voor haar.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

‘Men zou een pleister op vele wonden willen zijn’ Etty Hillesum 1943

Het huis waar Etty Hillesum van 1941 tot 1943 woonde, wordt bedreigd met sloop. Ik ondertekende de petitie dat het moet blijven en probeer hieronder te beschrijven waarom.

Sinds ik weet dat het er is, loop ik regelmatig lang het huis. Het is maar 200 meter van waar ik woon.
Er is een bordje naast de voordeur waarop staat dat Etty daar haar dagboeken schreef van 1941 -1943. Daarna ging ze naar Westerbork en overleed in november 1943 in Auschwitz.
Het huis kijkt uit op het Museumplein. Het is een gewilde locatie, er zullen vast prachtige appartementen worden gebouwd. In de verte zie je het Rijksmuseum liggen, een schitterend uitzicht, maar geen enkel uitzicht komt zonder geschiedenis. Tussen het Rijksmuseum en het huis staan twee monumenten. Het monument voor alle omgekomen zigeuners 1940 -1945 en het monument van de Vrouwen van Ravensbruck, ter nagedachtenis aan de 90.000 vrouwen en kinderen uit het vrouwenkamp die er omkwamen en ook de vele mannen. Een vreselijk gedeelte uit onze geschiedenis.

Dagboek

In deze Coronatijd, nu de lente uitbreekt, moet ik denken aan een gedeelte uit haar dagboeken dat ik veel heb gelezen. Zij schrijft in die vreselijke oorlogsdagen vaak over de natuur die gewoon doorgaat en de menselijke kracht die blijft groeien. Zij schrijft ‘Mijn groei gaat even onbelemmerd door, van dag tot dag, ook met die vernietigingsmogelijkheid voor ogen’. Ook wij gaan door, genieten van de zon en de lente in deze wereld zo vol zorg en verdriet. En dat kan tegelijkertijd in een straat, in een huis en zelfs in een mens.

Wie schrijft die blijft, nooit kan haar werk verloren gaan. Maar een fysieke plek, iets onuitwisbaars op de plek waar het geschreven is, waar het leven in de oorlog geleden is, waarom is dat ook belangrijk? Waarom moet er iets fysieks zijn? Iets tastbaars anders dan boeken? Een echt huis in plaats van een monument. Omdat het dan werkelijk is in het leven van iedereen. Mensen, vrouwen, mannen en kinderen kunnen er heen gaan. Je kunt het misschien niet zien, maar wel ontdekken. Het is misschien te vergelijken met het luisteren naar de opname van een mooi concert en het bijwonen van een uitvoering. Boeken en een tastbare plek, het is beide mooi en goed, maar anders.

Monument

Vroeger lag het monument van de vrouwen van Ravensbruck trouwens aan de andere kant van het plein, maar het moest wijken voor de uitbouw van het Van Goghmuseum. De tekst is prachtig en actueel ‘voor haar die tot het uiterste neen bleven zeggen tegen het fascisme’. Het is mooi dat het huis en het monument zo verbonden zijn.

Nog even een vrouwendingetje: Het duurde bijna veertig jaar voor er een uitgever werd gevonden voor dagboeken van Etty Hillesum. Zelfs fragmenten werden diverse malen afgewezen door verschillende uitgevers. Nu is zij bekend over de hele wereld in vele talen. Er zijn talrijke standbeelden voor mannen en vele straatnamen. Nog steeds schrijft de man geschiedenis, hier is een plek van een geweldig vrouw. Laten we die behouden, onderteken de petitie hier.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs ….

Als alles vloeibaar is?

Onzekerheid

Als mens kan ik niet goed omgaan met onzekerheid. Ik ben geen controle freak, maar enige lijnen en houvast vind ik wel erg prettig en velen met mij. Voor ieder mens is dit een vreemde tijd en het is nog veel spannender om te bedenken wat hierna komt. Ilja Leonard Pfeijffer schreef ‘Wij kunnen niet voorzien in welke wereld wij wakker worden als deze nachtmerrie voorbij is. …. Wij zijn allemaal blinden die beroofd zijn van hun tast en we leven, ondanks de felle zon, waarlijk in het donker. (NRC vrijdag 3 april ’20)

Wat is belangrijk?

Toch denken er al veel mensen driftig na hoe het straks verder moet. We kunnen niet terug naar de tijd voor Corona, dat bestaat niet meer. Maar wie neemt de verantwoordelijkheid, is het de overheid, zijn het de grote bedrijven, wat kunnen we zelf? Wat vinden we belangrijk?

Paastijd in het voorjaar

Om ons heen wordt het lente, bijna zomer. Niet voor niets vieren wij in de christelijke traditie het paasfeest in het voorjaar. We vieren dat er een mens opstond uit de dood. Iemand die dood was, is weer levend is geworden. Als teken van hoop voor de hele mensheid. Vrijzinnigen geloven daar natuurlijk niets van, maar wel in de symboliek van het voorjaar. Uit de dood komt leven voort, na de winter komt de lente. Met het ijzeren ritme van de bloei van alles wat maar kan bloeien in het voorjaar.

Elkaar vasthouden

Maar wat voor leven gaat er nu ontstaan? De natuur gaat wel door, maar wij mensen, hoe gaat ons leven eruitzien?
Als alles vloeibaar is, kunnen er ook dingen ten positieve veranderen. Kunnen we vasthouden of opnieuw uiten wat we echt belangrijk vinden. Wij zijn het zelf die verantwoordelijkheid voor verandering mede dragen.

Je moet meegaan, de lente gaat door. Het leven gaat door, maar hoe? Maar we doen het samen. Laten wij elkaar niet alleen laten, maar vasthouden.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …

Dreiging

Herinneringen

Aan de laatste oorlogsjaren heb ik nog levendige herinneringen. Mijn ouders waren gelovig en hadden het vaste voornemen mij ook in die zin op te voeden. En zo werd van mij verwacht dat ik voor het slapen gaan een gebedje zei. Als ik dan ondergestopt was en mijn moeder mijn kamertje weer uit ging lag ik te luisteren naar het gebrom van de overvliegende eskaders bommenwerpers op weg naar Duitsland. In de laatste fase van de oorlog werd het inslapen vaak onmogelijk gemaakt door het lawaai van gelanceerde V 1 en later V 2 raketten. Het was altijd spannend of de lancering lukte, want soms stortte het ding weer voortijdig neer. De geallieerden waren niet blij met dit vijandelijk wapen en bombardeerden er dan ook lustig op los. Als het luchtalarm afging haasten we ons naar het toilet omdat daar de veiligste plek was tegen rondvliegende scherven. Een voltreffer op het huisje zou het einde van de familie hebben betekend.

75 jaar later

Nu, precies vijfenzeventig jaar na de bevrijding van de Duitse overheersing, hangt er weer dreiging in de lucht. Ons bestaan is aardig door elkaar gehusseld. Het verschil met vroeger is dat de vijand nu onzichtbaar is. Hij is wel aantoonbaar, maar met het blote oog niet te zien. Dat heeft iets raadselachtigs en er zijn dan ook mensen die denken dat het allemaal wel meevalt. Dat moet je echter niet tegen het zorgpersoneel zeggen. Twee van mijn kinderen staan, om het in militaire termen te zeggen, in de vuurlinie. Verbijsterd ben ik door hun uithoudingsvermogen want het is topsport voor hen.

Tekorten

Net als in oorlogstijd is er van alles tekort. En dan praten we niet over mondkapjes, maar over bedden, gekwalificeerd zorgpersoneel en apparatuur. Er is een dergelijk groot tekort dat er gevreesd wordt voor code zwart. Dat betekent dat daar waar de overheid het af heeft laten weten en als maar door heeft bezuinigd de artsen wellicht de keuze moeten gaan maken wie wel en wie niet meer voor behandeling in aanmerking komen. Oorlogs-geneeskunde in vredestijd. Nog zie ik de wanhopige hoogleraar intensive care op de tv terwijl hij zei: ‘een paar jaar geleden moest ik tien i.c.-verpleegkundigen ontslaan want er moest verder worden bezuinigd.’

Welzijn bevorderen

Soms moeten er rampen gebeuren om zaken te veranderen. Soms komt er dan uiteindelijk iets goeds tot stand. Laten we hopen dat in brede lagen van de bevolking doordringt dat rijkdom maar betrekkelijk is maar welzijn vele malen belangrijker. Welzijn bevorderen is zingeving voor ons allemaal

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …

Er is meer dan corona

Andromedanevel

Eens in de zoveel tijd surf ik weer eens naar de hemel. Ik typ dan op YouTube de zoekterm ‘Gigapixels of Andromeda’ in en klik op het bovenstaande filmpje met beelden van de Andromedanevel, het sterrenstelsel dat het dichtst bij onze eigen Melkweg ligt. Eigenlijk is het geen filmpje, maar één foto met maar liefst 1,5 miljard pixels. De foto is gemaakt door de NASA, die het omschrijft alsof ze een foto hebben gemaakt van een stuk strand en daarbij hebben ingezoomd op elke afzonderlijke zandkorrel. Zo nu en dan bekijk ik de beelden opnieuw, want het is dan alsof er op een resetknop gedrukt wordt. Ineens kijk ik daardoor met een heel andere blik naar de werkelijkheid om me heen en staan de dingen in een nieuw perspectief. Vandaag heb ik dat ook weer eens gedaan, want in deze tijd kan ik die resetknop goed gebruiken (u begrijpt vast wel wat ik bedoel).

Besef van nietigheid

Wie de beelden van de Andromedanevel nevel bekijkt, wordt ongetwijfeld overrompeld door een besef van nietigheid. De beelden van het sterrenstelsel gaan maar door en door, tot duizelen toe. Oog in oog met die onmetelijke afstanden kun je bijna niet anders dan verdwalen in de grootsheid en op den duur jezelf verliezen in de schier oneindige ruimte. De vraagt ligt dan op de loer: wat stel ik nog voor? Heeft iets wat we hier op die minieme aarde doen nog wel zin? Je zou er mismoedig van worden.

Gevoel van vrede

En toch bekruipt mij, als ik zo oog in oog sta met de hemel, uiteindelijk een gevoel van vrede. Wat is het immers fantastisch dat er leven is op dit hele kleine speldenknopje in het onmetelijke universum. Wat is het bijzonder om te bestaan in het hier en nu. Een blik op de grootse sterrenbeelden wekken in mij al met al juist een intense verwondering over het nietige, het weerloze en schijnbaar toevallige wat ik rondom mij waarneem: het gekwetter van vogels, knoppen die op springen staan, kinderen die vol enthousiasme opgaan in hun spel, een wolk die verdacht veel op een olifant lijkt … Het is de aandacht voor zulke vluchtigheden die ons doet glimlachen en ons bestaan de moeite waard maakt.

Houd oog voor het frêle

Wanneer we onszelf dreigen te verliezen en de werkelijkheid ons overvalt en naar de keel grijpt, of dat nu komt door een blik in de ruimte of door een pandemie die de wereld op zijn kop zet, dan is het de kunst om ons gevoel van aandacht en verwondering te blijven koesteren. We kunnen de wereld in het groot misschien niet veranderen, maar wel onszelf en onze houding en daarmee de wereld in het klein. Verlies je daarom niet in de overmacht van het grote, maar houd oog voor het frêle wonder in het kleine. Dan zul je vrede vinden.

Klaas Douwes

Meer blogs …

Gevaar

Virus 

Voor veel mensen is dit een zorgelijke tijd. Een virus uit China bedreigt ons bestaan. De economie zakt in, en hoe zal Trump reageren? Op zich is er iets mysterieus aan deze virale uitbraak. Een virus, helemaal uit China… Hoe is dat mogelijk? Velen vragen zich af of ze nog wel op vakantie kunnen gaan. Dat gaat met een ernst waardoor het lijkt of vakantie een recht is. Dat doet me denken aan de tijd dat er nog militaire dienstplicht bestond: wat heeft de soldaat op zijn brood? Antwoord: recht. 

Immuun

Weinigen staan er bij stil dat het menselijke immuunsysteem 24 uur per dag, zeven dagen van de week bezig is om ziekteverwekkers te neutraliseren. Tegenwoordig wordt dat immuunsysteem geholpen met vaccinaties. Helaas hebben invloeden via internet bij sommigen de indruk gewekt dat je daar niet aan moet beginnen. Zij zien er een soort complot achter. Vroeger noemden we dat geruchten. Tegenwoordig is het een ‘zeker weten’ via de gigantische geruchtenmachine die internet heet.       

Kwetsbaar

Maar, hoor ik zeggen, er overlijden toch mensen aan? Klopt. Ook aan gewone griep overlijden mensen. Het menselijke immuunsysteem kan heel veel maar niet alles. Bij ouderen en kinderen is de ‘slagkracht’ ervan minder en als er dan nog aandoeningen bijkomen die de kwetsbaarheid vergroten, kan het verkeerd aflopen. 

Rol van de media

Opeens blijkt er voor velen een levensbedreigende ziekte op te doemen. Meteen wordt naar de overheid gewezen. Die is er toch voor om ons te beschermen? Doet die wel genoeg? De media zijn gretig in het oppikken van gegevens. De kranten staan er bol van en onze nationale roeptoeter, de televisie, wijdt er extra uitzendingen aan. Velen zitten angstig rillend achter het scherm. Voorlopig is het zo dat er per jaar miljoenen overlijden aan malaria. Zover is het virus nog lang niet. Toch zijn er reizigers die sjoemelen met de antimalaria medicijnen. En dus zullen er ook mensen zijn die zeggen: je denkt toch niet dat ik in quarantaine ga?            

Tijd tot nadenken

De dreigende epidemie zet aan tot nadenken. De mensheid zal een stapje terug moeten doen. Niet naar Italië op wintersport, geen cruise maken in Azië. Maar pas op de plaats. Wandelen langs het strand, uitwaaien. Genieten van Hollandse luchten. Oog krijgen voor onze omgeving. Opeens denk ik terug aan de autoloze zondagen in 1973. Wat een rust heerste er toen. Hoe heerlijk heb ik toen met vrouw en kinders gewandeld.

Het is tijd om na te denken. Een virale uitbraak die tot zingeving leidt. Zei onze landsfilosoof, de heer J. Cruyff, niet: elk nadeel heb se foordeel?

 

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

Sociale isolatie, iets positiefs?

Positief?

Het was druk bij de verfwinkel. In de kleine verfwinkel konden we, met het bewaren van 1,5 meter afstand, precies met vijf mensen staan. Meer mensen hadden hetzelfde bedacht, wat kunnen we in deze weken thuis doen? Hoe kunnen we de tijd positief gebruiken?

Binnen blijven

We mogen niet naar buiten, hoewel het weer mooi is. Het is voor een goede reden.

Waarschijnlijk zien we pas achteraf ook goede elementen van het opgehokt zijn. Nu weten we wel dat het vreselijk is voor heel veel mensen, maar zijn er misschien mensen die het beste ervan maken?

Vrijzinnige lichtpuntjes

Als vrijzinnigen blijven we altijd opzoek naar lichtpuntjes. Wat kan het opleveren, kunnen we iets verzinnen? Meer aandacht voor degene die ons lief zijn? Toch eens mensen bellen die je al een tijd niet hebt gezien om te vragen hoe het gaat? Tijd om het huis te schilderen?

Beklemmend?

Er is geen reistijd, geen restaurant en sportschool bezoek meer. Wat doen we met al die tijd?

Lekker thuis zijn, klinkt de komende weken anders dan vroeger, maar hoe vaak heb ik het niet gezegd? Heerlijk thuis, gewoon mijn eigen spullen in mijn eigen huis heen en weer schuiven. Nu het geen vrije tijd is, is het beklemmend.

Zorgen

Ik maak me zorgen, over mijn vader, over mijn buurvrouw en over andere kwetsbare vriendinnen en vrienden. Het is spannend, ik doe graag iets. Thuis doen zie ik eigenlijk als niets doen. Niets doen is moeilijk, misschien wel moeilijker dan iets concreets doen.

Initiatieven?

Op facebook kom ik veel creatieve initiatieven tegen van mensen om elkaar te helpen. Heb jij ook een initiatief? Laat het weten.

Voorlopig schilder ik het huis en bel veel!

 

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …

Wat is er mis met veel vrouwen?

Veel vrouwen

In onze ontbijtgroep zijn na een gericht beleid van meer dan 10 jaar nu even veel vrouwen als mannen. Nu moeten er weer mannen bij want anders raakt de diversiteit zoek. Dit vindt de nieuwe ledencommissie die voor de helft uit vrouwen bestaat. Dan vraag ik wat is er mis met veel vrouwen? Hele leuke getalenteerde vrouwen staan in de wacht om lid te worden? Veel vrouwen is fantastisch!

Dingetje

Misschien denkt u wat een intern onderwerp. Maar ik vind het wel een dingetje.
Jaren heb ik als student theologie en predikant in een door mannen gedomineerde sector gewerkt. Het is fysiek niet zo zwaar als stratenmaker, maar blijkbaar zijn mannen nog steeds geschikter. In bepaalde religieuze velden mogen er niet eens vrouwen over iets mee beslissen. Nu moet zo’n ontbijtclub opeens evenwichtig zijn. Hij is nog nooit evenwichtig geweest. Ik zou bijna met het oude argument kunnen komen, dat altijd tegen de keuze voor vrouwen werd gebruikt: Gaat het dan niet om de kwaliteit van de kandidaat?

Aanzien

Sommige vrouwen vinden het niet leuk met alleen vrouwen. Het aanzien daalt van een beroepsgroep naar mate er meer vrouwen het beroep uitoefenen. Helaas ook in de ogen van vrouwen zelf. Is er dan niet iets mis met hun mensbeeld en zelfbeeld? Natuurlijk is diversiteit leuk, maar zoek eens een andere diversiteit op, in LGBTI+ of in een kleurtje, of een andere achtergrond?

Vieren

Waarschijnlijk is het in vele delen van de maatschappij geen probleem, maar niet in mijn deel. Ontkenning van de ongelijkheid is er nog steeds is in de Nederlandse maatschappij. Vrouwen leiden nog steeds aan de chronische onderkenning van hun talenten en eigenwaarde. Sloven te veel en vieren te weinig. En als ze vieren dan voelen ze zich schuldig.

Evenwicht

Met name in mijn vak, religie, is de positie van de vrouw zeer achtergesteld. Helaas zullen kerken en geloofsgemeenschappen dan de komende 100 jaar ook niet ‘evenwichtig’ worden.
De vrouwelijke religieuze stem? Behalve in de vrijzinnige wereld hoor je hem zelden.

Kom op!

Er moeten veel meer vrouwen spreken over wat hen beweegt, over geluk, over inspiratie, over waarden en over wat echt belangrijk is in hun leven. Het ambt zal ons voorlopig niet gegund worden in veel kerken, synagogen en moskeeën. Dan maar zonder ambt maar voor de inspiratie van een jongere generatie. Leve het ambt van alle gelovigen, maar dan wel buiten de bestaande structuren. Laten we ons zelf niet onderschatten of laten wegzetten.

Wat is er mis vrouwen, kom op!

Wies Houweling
algemeen secretaris Vrijzinnigen Nederland

Meer blogs ….

Vrijzinnig wonen met idealen

Later, bedachten we een aantal jaren geleden met enkele vriendinnen, gaan we samenwonen. Als de mannen dood zijn en wij hulpbehoevend kruipen we bij elkaar in een groot huis en laten ons verzorgen. We waren niet uniek, het is een nieuwe woonvorm die steeds meer voorkomt ook in Nederland.

Oplossing voor eenzaamheid?

Zijn deze alternatieve woonvormen een oplossing voor eenzaamheid? Kunnen individuen in deze wereld eigenlijk wel samenwonen? Past dat wel bij de zelfstandige mens die onafhankelijk wil zijn en zelf de boel wil bepalen? Vrijzinnigen hebben vanaf de 19e eeuw dat individualisme al hoog in het vaandel en ook toen waren woongemeenschappen aantrekkelijk voor mensen. Kunnen we iets leren uit de geschiedenis van Vrijzinnige woongemeenschappen.

Onder de titel ‘The Challenge of Intentional Communities from Ralph Waldo Emerson to today’ kwamen er verschillende belangstellenden voor woongemeenschappen samen aan de VU. Het was een boeiend gezelschap mensen van L’ Arche, een wereldwijd netwerk van woongemeenschappen en Camphill een wereldwijde beweging van gemeenschappen op antroposofische basis waar kinderen en volwassenen met en zonder een beperking samen wonen, werken en leven. Daarnaast ook mensen uit eco villages en duurzame woongroepen.

Er is een heel netwerk van woongemeenschappen wereldwijd. Er is ook een duidelijke link met vrijzinnigheid. Het symposium werd georganiseerd door Prof.dr. Chris Doude Troostwijk bijzonder hoogleraar Vrijzinnige Theologie vanwege de Doopsgezinden aan de VU. Uitgenodigd als spreker was de hoogleraar van Harvard Divinity School Prof.dr. Dan Mackanan. Hij houdt zich bezig met de bestudering van de ontwikkeling van spiritualiteit en heeft de Camphill beweging onderzocht.

Individualisme van vrijzinnigen

Het individualisme van vrijzinnigen, misschien wel het best onder woorden gebracht door Emerson in de slotzin van zijn essay over eigen verantwoordelijkheid ‘Niets kan je vrede brengen – behalve jezelf. Niets kan je vrede brengen – behalve de triomf van je principes; behalve je verantwoordelijk te weten voor je eigen leven’ Emerson stond aan de wieg van de transcendentalisten en daarmee van het gedachtengoed van unitariers. Hij inspireert nog steeds vele mensen. Ook hij, de super individualist had een ideaal van een woon gemeenschap. Hij woonde er niet zelf, maar ondersteunde het initiatief. Overigens gaan 80 procent van de woongemeenschap initiatieven in de 19e eeuw volgens Mackanen na 4 jaar weer uiteen.

Individualistische ideaal en gemeenschap

Al in de negentiende eeuw waren ze zoekend naar een manier om het individualistische ideaal en de gemeenschap te verbinden. Dat lukt alleen met een gemeenschappelijk ideaal. Het is bijzonder dat de eerste Camphill gemeenschappen in Schotland werden gesticht in de jaren dertig van de vorige eeuw door vluchtelingen voor Hitler en het nazisme. Trouw aan hun socialistische idealen richtten zij een woongemeenschap op voor mensen met en zonder beperking, kinderen en volwassenen.

Na alle verhalen op het symposium moet ik concluderen dat een woongemeenschap zonder een ideaal bijna geen lange levensduur heeft. Gefocust blijven op het ideaal is het meest belangrijke succes ingrediënt voor een levendige en betekenisvolle gemeenschap.

Is het gaan wonen in een woongroep als bescherming tegen eenzaamheid een oplossing?
Ik weet het niet. De gemeenschappen die langs kwamen op dit symposium waren allemaal gedreven door idealen. De meeste gemeenschappen in Nederland proberen duurzaam te zijn. Eco villages gaan zelfs nog verder. De gemeenschappen worden gevormd door mensen met idealen voor de wereld.

Maatschappelijk ideaal

Eenzaamheid oplossen kan een ideaal zijn. Eerder zou ik dat formuleren in het maatschappelijk ideaal ‘Iedereen hoort erbij’. Maar mijn probleem is juist dat ik niet met iedereen in een woongemeenschap wil wonen. De mensen mogen best heel verschillend zijn, maar er moet meer gemeenschappelijk zijn, dan ‘iedereen hoort erbij’. Ik ben waarschijnlijk ook toleranter voor anderen als we een gemeenschappelijk ideaal van een duurzamere manier van wonen delen. Misschien zie ik het verkeerd of ben ik te pessimistisch, maar het zal een grote stap zijn van een oplossing voor eenzaamheid naar een maatschappelijk ideaal. Het blijft zeker het onderzoeken waard. Ik heb er nog steeds wel belangstelling voor.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs ….

Het Elfde gebod

Geboorte

’s Morgens om zeven uur ging de telefoon al. Het was 24 februari 1972. Ik wilde opnemen maar er kwam slechts een hevige hoestbui die vijf minuten aanhield. Eenmaal uitgehoest kon ik mijn naam zeggen en vragen wat er aan de hand was.
‘Het is zover, dokter,’ klonk het aan mijn oor, uitgesproken door een stem vervuld met een mengeling van blijde verwachting en opgewondenheid.
‘Kom er zo aan,’ zei ik en schoot haastig wat kleren aan. ‘Bevalling,’ riep ik naar mijn vrouw. Dat waren omstandigheden waar alles voor moest wijken. Gauw griste ik de verlostas mee en verdween in de auto. Een uur later was de dorpse bevolking verrijkt met een wolk van een baby.

Stoppen met roken

Op weg naar huis dacht ik terug aan mijn hoestbui. Maar ook aan de laatste artikelen die ik had gelezen over de invloed van roken op je gezondheid. Dus, op weg naar huis nam ik een beslissing: ik stop met roken. Drie weken lang voelde ik mij niet lekker en drie maanden was ik humeurig, zodanig dat mijn vrouw zich soms afvroeg of het niet beter voor de huiselijke vrede was als ik weer ging roken. Na die periode klaarde mijn gemoed op, het hoesten was weg en ik had veel meer lucht.
Later raakte ik er steeds meer van overtuigd dat roken in sommige gevallen lekker kan zijn, maar dat het een verslaving met zich meebrengt. Duidelijk is dat je radicaal moet stoppen. Want ook maar twee eenheden – pijp, sigaar of sigaret – per dag roken produceert voldoende stoffen in het bloed om het vaatstelsel aan te tasten.

Advies

Na afloop van een bijeenkomst met vrienden sprak Karel mij aan:
‘Ik heb de hele avond niet gerookt, maar straks in de auto steek ik toch een sigaartje op.’ Dit soort opmerkingen worden gemaakt met de on- of bewuste hoop dat ik dat goed zal keuren. Helaas steek ik zo niet in elkaar. Daarbij weet ik dat hij het dringend advies heeft gekregen te stoppen. Dus vertelde ik hem iets over de bijwerkingen van roken.

Wees niet onverschillig

Op de holocaust herdenking sprak een overlevende van Auschwitz. Zijn toespraak was indrukwekkend. Hij zei onder meer dat genoeg bekend is wat de tien geboden inhouden maar dat daar een elfde gebod aan toegevoegd moet worden: Wees niet onverschillig. Het terechtwijzend opgeheven vingertje vind ik afkeurenswaardig maar zelfs tegenover een vriend verdoezel ik niet dat hij met zijn gezondheid speelt. Anders doe ik mijn levensbeschouwing geweld aan.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….