Heilige bubbel, anderhalve meter theologie (2)

Anderhalve meter bubbel

Nu hebben we echt allemaal officieel onze eigen anderhalve meter bubbel. We kunnen het onze eigen heilige cirkel noemen. Deze cirkel moet ons beschermen en het beschermt anderen tegen besmetting die wij mogelijk zouden kunnen meedragen. Veiligheid, daar doen we het voor, maar misschien is het ook wel prettig, misschien is ons leven eigenlijk iets rustiger en overzichtelijker. Ons eigen kleine rijk, waarin we heersen en dat we moeten beschermen. Dat vraagt om enkele theologische overpeinzingen over het heilige van de bubbel.

Heiligheid?

Een vraag naar heiligheid in een nieuwe wereld, roept onmiddellijk een tegenvraag op: Is er nog wel iets heilig in deze tijd? Niet voor niets zijn vele heiligen omvergehaald, omdat ze niet heilig meer waren. Dat betekent niet dat heiligheid niet meer bestaat. Wat zouden we nu heilig willen noemen? Misschien de anderhalve meter en wat betekent heilig dan voor deze cirkel? Ben ik dan zelf heilig, of is dat eigenlijk alleen mijn gezondheid, dus mijn lichaam? Of is alles heilig binnen die anderhalve meter? Mijn totale ego, want voor iets anders is geen ruimte? Toch gaat de regeling uiteindelijk om de volksgezondheid, om het geheel. Het gaat uiteindelijk om de ander die je niet wilt besmetten.

Betekenis

Wat betekent heilig eigenlijk? Je kunt natuurlijk googelen wat heilig betekent, maar daar vind je echt niet alles. Het eerste wat ik vond is “Wie door God is uitgekozen”. Dat is een hele platte uitleg. Gelukkig is daar nog wel meer overgeschreven. Het woord heilig komt in alle religies voor. Heilige bergen, bomen, mensen en nu ook cirkels van anderhalve meter. Apart gesteld, vanuit de verte te zien, heeft ooit eens iemand mij verteld. Ik geloof dat het Niek Schuman was in zijn boek over Exodus.

Het fascinerende van het heilige

Rudolf Otto, een beroemd theoloog over Het heilige, hij laat zien dat het heilige aan de ene kant prachtige kanten heeft, maar ook verschrikkelijke kanten. Dat zou je kenmerken van echte heiligheid kunnen noemen. Iets is heilig als het enorme aantrekkingskracht heeft,, maar ook een gevaarlijke kant. De heilige anderhalve meter is het fascinerend en heeft aantrekkingskracht om baas te zijn en bijna een officieel recht te hebben om iedereen er buiten te wensen. Tegelijkertijd is het ook verschrikkelijk, wie mag je nog aanraken?

Nieuwe moraal

Het nieuwe normaal: aan de ene kant beginnen mensen te zwaaien of te schreeuwen als we dichtbij komen, maar we mogen elkaar niet meer aanraken, we zijn primair elkaars virusdragers en verspreiders.
Het nieuwe heilig, hoe fascinerend en verschrikkelijk is dat!

Wies Houweling

Meer blogs ….

Vakantie

Watersport

Jaren heb ik mijn vakantie in Nederland doorgebracht. Natuurlijk met die gezinsleden die zich nog verwaardigden om met hun ouders op vakantie te gaan. Maar ook die zich daar soms te groot voor voelden kwamen toch wel voor een paar dagen langs. Omdat er ook vrienden of vriendinnetjes langs mochten komen waren die vakanties een dolgezellige boel. De vrouw des huizes troonde dan als een spin in het web en zag erop toe dat iedereen van voedsel en drank werd voorzien. Er was één voorwaarde aan onze vakanties: er moest een mogelijkheid zijn om watersport te bedrijven. Daar was in Nederland makkelijk aan te voldoen. En wat hebben we van die vakanties genoten. Later namen kinderen soms hun eigen bootje mee. Zonen die zichzelf leerden met een spinnaker – een bolstaand voorzeil – voor de wind te varen. Anderen gingen gewoon kanoën, het maakte niet uit wat, maar iedereen was met het water bezig. Eén dochter vond met harde wind varen eng, maar toen namen haar broers haar mee met windkracht zes op het meer in een open zeilboot, lieten haar zelf aan het roer en zie, het was niet meer eng.

Stemmingen en uitzicht

Afgezien van deze ervaringen ontdekten we de schoonheid van ons eigen land. Water en wind zorgden voor een dagelijkse afwisseling van stemmingen en uitzicht. Later werden landgenoten in grote getale in auto’s, bussen en vliegtuigen ver buiten de landsgrenzen gebracht. Liefst naar de andere kant van de wereld. Een gezin van hardwerkende ouders, waarvan de kinderen in het zicht van het eindexamen kwamen zou nog eenmaal samen op vakantie gaan. De vraag was waar naartoe? Thailand was zo gewoon, laten we naar China gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Twaalf uur vliegen heen, twaalf uur vliegen terug. Dagen in een hoge snelheidstrein. Veel gezien, dat wel. En een halfjaar later kwam er een virus. Ook uit China. En het virus was nog gevaarlijk ook.

Religie en vrijheid

Veel mensen voelen zich nu gedwongen in Nederland hun vakantie door te brengen. Geen verre reizen meer. Soms voelen mensen zich teruggeworpen in hun bestaan en beknot in hun vrijheid. Dat is het paradoxale in die gevoelens. Nederland is een land waar ultieme vrijheid heerst. Waar grondwettelijk iedereen gelijk is, los van huidskleur of geaardheid. Die gelijkheid is denk ik zeker ook te danken aan de invloed van talrijke religies die in Nederland gerespecteerd worden. Religies die zingeving aan het bestaan van hun medemens hoog in het vaandel hebben staan en ons vrijheid hebben gebracht.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

Snelheid

Leefomstandigheden

Het huis waarin ik woon is ongeveer een halve eeuw oud. Het is stevig gebouwd waarbij ruimschoots gebruik is gemaakt van beton. Het is duidelijk dat hier voor- en nadelen aan zijn verbonden. Maar verder dan moeite met het ophangen van lampen was ik niet gekomen. En omdat ik er al tien jaar geleden ingetrokken ben ligt deze moeite ver achter mij. Nu is echter een ander probleem merkbaar geworden dat ik niet onvermeld wil laten omdat het nauw gerelateerd is aan de huidige leefomstandigheden. En deze leefomstandigheden worden  bepaald door een virus, dat zomaar de wereld rondgaat en waar we geen tegengif voor hebben.

Anderhalve-meter-maatschappij

Als er in vroeger tijden een ernstig besmettelijk ziektebeeld opdook dan ging men over tot isolatie. Velen die met Bijbelse geschiedenis zijn opgegroeid zullen zich ongetwijfeld herinneren hoe beschreven is zoals men met melaatsen omging. En wonderlijk: tegen het virus waar vooralsnog geen kruid tegen gewassen is past men opnieuw isolatie toe. Alleen noemen we het nu de anderhalve-meter-maatschappij.

Nieuwe technieken

We werken thuis, dragen mondkapjes in de trein en zitten met anderhalve meter tussenruimte. We doen ons best, mogen met dertig mensen naar kerk en schouwburg. We mogen zelfs weer op een terras zitten. En dit alles na maanden van afzondering. Desalniettemin hebben we toch behoefte om elkaar te zien. We willen overleggen, vergaderen en ook het nieuwe huis zien dat vrienden hebben gekocht. Er zijn diverse redenen die ons naar nieuwe technieken doen grijpen en dus maken we gebruik van beeldbellen, en tele-vergaderen.

Snel internet

En op dit punt aangekomen ging ik de mist in. Onduidelijk haperend beeld kwam op mijn scherm en de conclusie was: haal er maar een deskundige bij. Meten, lieve lezers, is weten. En zie, internet was maar rudimentair tot mijn werkkamer doorgedrongen. ‘Dat heb je met betonnen vloeren,’ was het commentaar. Maar merkwaardig, ik had het niet gemist. Nu is het aangepast en zie ik het verschil. Internet komt nu op volle snelheid mijn kamer binnen.

Virtueel bestaan is geen zingeving

Toch zit ik met een paar vragen. Liep ik nu achter? Zou mijn levensbeschouwing hierdoor veranderen? Komt de zingeving in mijn leven nu in het gedrang? En mijn antwoord op deze vragen is: ‘ik denk het niet.’ Technische hulpmiddelen zijn leuk en kunnen enorm behulpzaam zijn. Natuurlijk gaan bepaalde handelingen nu sneller en duidelijker. Maar als de zingeving in je leven daarvan afhangt voer je een virtueel bestaan. Een bestaan dat niet echt is. En dat is, denk ik, niet de bedoeling.

Wouter Blokhuis

Meer blogs …..

Anderhalve meter theologie

Bang

Gisteravond was ik bang in de supermarkt, bang voor de groep jonge mensen die vrolijk de winkel in kwamen. Normaal is het rustig ’s morgens voor 9 en ’s avonds na 21.00 uur. Sinds 15 maart mijd ik zoveel mogelijk fysiek contact met mensen. Als ik vind dat een park of een straat te vol is keer ik om en vind ik een andere weg. Gisteren was er geen ontsnappen aan en ik merkte dat ik bang werd.

Nieuwe normaal

Dat doet dus ons nieuwe normaal van 1,5 meter afstand houden met je als je je eraan houdt. De ander als mogelijke oorzaak zien van besmetting. De ander als oorzaak van het kwaad. De ander wordt zo een obstakel voor mijn vrijheid en leven. Dit denken we natuurlijk niet, maar we doen het wel en lopen met een grote boog om elkaar heen. Deze houding past ook naadloos in onze samenleving met steeds meer nadruk op het individu.

Geen eiland

De mens is geen eiland, mensen zijn op vele wijzen onlosmakelijk met elkaar verbonden en daar hoort ook fysieke aanraking bij. De mens als beeld van God, Imago dei. Hoe overleeft de imago dei in de anderhalve meter samenleving?

Vreemde dansen

Het nieuwe normaal is eigenlijk helemaal abnormaal. Alleen je geliefde aan mogen raken, verder niemand. Wat doet dat met een mens? Wat als het nog veel langer duurt. Geen omhelzingen in familie en vriendschapsverbanden. Geen hand vasthouden in de zorg? Geen kinderen een aai geven?

Liefdevol met humor

Het is raar dat wij vreemde dansen met oogcontact uitvoeren om mensen op 1,5 meter te houden. En we boos worden als jonge, onachtzame mensen die het gewoon even vergeten zijn doordat het zo mooi weer is, binnen onze cirkel komen. Het is niet normaal.

Laten we elkaar toch liefdevol in de ogen blijven kijken en met humor over de 1,5 meter heen reiken.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …

Kalender

Verjaardagskalender

Vrijwel dagelijks kijk ik naar de kalender. Het is eigenlijk een verjaardagskalender. Mijn partner zorgt ervoor dat hij om de zoveel jaar wordt ‘ververst’. Dit om te voorkomen dat oom Piet die inmiddels overleden is nog altijd jarig is op 26 maart. De laatste kalender-editie is er een die geïllustreerd is met reproducties van schilderijen van koeien. Een agrarisch onderwerp. Mijn partner is geboren en getogen op een boerderij en zij heeft wat met koeien. Begrijpelijk.

Kalfje

De afgelopen maand toonde de kalender het schilderij van een kalf, eigenlijk alleen de kop ervan. Er is iets melancholieks in de uitdrukking van dit dier. In mijn jonge jaren heb ik vaak door de polder gezworven en dan kom je natuurlijk in contact met het vee. Koeien zijn altijd nieuwsgierig. Als er één kwam kijken wat je uitspookte, kwamen de andere dames ook al gauw kijken. Voor je het wist was je omringd door koeien en hoorde en voelde je hun snuivende ademhaling.

Geboorte

Ooit deed ik eens een bevalling in een oude boerderij waar de stal aan de slaapkamer grensde. Totdat de baby geboren was, was er onrust in de stal. Af en toe loeide een koe en er was herrie van geruk aan kettingen. Toen de baby geboren was, werd het stil in de stal. Moeder en kind waren gezond, de dieren waren gerust.

Melancholie

Nooit zal iemand mij kunnen overtuigen dat dieren geen gevoel hebben. En daarom kan ik mijn ogen nauwelijks van de kalender afhouden. De wat melancholische uitdrukking op de kop van het kalf. Al van moeder gescheiden? Economisch alleen van waarde als het vetgemest wordt?

Afstand houden

In deze tijd schudt de wereld op haar grondvesten. Plotseling moeten we afstand houden van elkaar. Plotseling kan iemand besmet raken en binnen de kortste keren op een i.c. opgenomen worden. Ouderen in risicogroepen vragen zich af wat hun leven nog voor waarde heeft.

Verantwoordelijkheid

Mijn kalf heeft voor mij nu een diepere betekenis gekregen. Wordt het niet tijd om als mensen ons verstand eens te gaan gebruiken met de vraag: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Ecosystemen worden omver gegooid. Dieren zijn een industrieel onderwerp geworden. Goed. Ik ben geen vegetariër. Maar om een dier in een kist op te sluiten en vet te mesten en daarna te consumeren gaat mij te ver. Als ik een koe de wei in zie huppelen, denk ik dat ze plezier heeft in haar koeienbestaan. Als ik haar melk drink betekent dat enige zingeving aan haar en mijn bestaan. Maar het maakt me ook verantwoordelijk voor haar.

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….

‘Men zou een pleister op vele wonden willen zijn’ Etty Hillesum 1943

Het huis waar Etty Hillesum van 1941 tot 1943 woonde, wordt bedreigd met sloop. Ik ondertekende de petitie dat het moet blijven en probeer hieronder te beschrijven waarom.

Sinds ik weet dat het er is, loop ik regelmatig lang het huis. Het is maar 200 meter van waar ik woon.
Er is een bordje naast de voordeur waarop staat dat Etty daar haar dagboeken schreef van 1941 -1943. Daarna ging ze naar Westerbork en overleed in november 1943 in Auschwitz.
Het huis kijkt uit op het Museumplein. Het is een gewilde locatie, er zullen vast prachtige appartementen worden gebouwd. In de verte zie je het Rijksmuseum liggen, een schitterend uitzicht, maar geen enkel uitzicht komt zonder geschiedenis. Tussen het Rijksmuseum en het huis staan twee monumenten. Het monument voor alle omgekomen zigeuners 1940 -1945 en het monument van de Vrouwen van Ravensbruck, ter nagedachtenis aan de 90.000 vrouwen en kinderen uit het vrouwenkamp die er omkwamen en ook de vele mannen. Een vreselijk gedeelte uit onze geschiedenis.

Dagboek

In deze Coronatijd, nu de lente uitbreekt, moet ik denken aan een gedeelte uit haar dagboeken dat ik veel heb gelezen. Zij schrijft in die vreselijke oorlogsdagen vaak over de natuur die gewoon doorgaat en de menselijke kracht die blijft groeien. Zij schrijft ‘Mijn groei gaat even onbelemmerd door, van dag tot dag, ook met die vernietigingsmogelijkheid voor ogen’. Ook wij gaan door, genieten van de zon en de lente in deze wereld zo vol zorg en verdriet. En dat kan tegelijkertijd in een straat, in een huis en zelfs in een mens.

Wie schrijft die blijft, nooit kan haar werk verloren gaan. Maar een fysieke plek, iets onuitwisbaars op de plek waar het geschreven is, waar het leven in de oorlog geleden is, waarom is dat ook belangrijk? Waarom moet er iets fysieks zijn? Iets tastbaars anders dan boeken? Een echt huis in plaats van een monument. Omdat het dan werkelijk is in het leven van iedereen. Mensen, vrouwen, mannen en kinderen kunnen er heen gaan. Je kunt het misschien niet zien, maar wel ontdekken. Het is misschien te vergelijken met het luisteren naar de opname van een mooi concert en het bijwonen van een uitvoering. Boeken en een tastbare plek, het is beide mooi en goed, maar anders.

Monument

Vroeger lag het monument van de vrouwen van Ravensbruck trouwens aan de andere kant van het plein, maar het moest wijken voor de uitbouw van het Van Goghmuseum. De tekst is prachtig en actueel ‘voor haar die tot het uiterste neen bleven zeggen tegen het fascisme’. Het is mooi dat het huis en het monument zo verbonden zijn.

Nog even een vrouwendingetje: Het duurde bijna veertig jaar voor er een uitgever werd gevonden voor dagboeken van Etty Hillesum. Zelfs fragmenten werden diverse malen afgewezen door verschillende uitgevers. Nu is zij bekend over de hele wereld in vele talen. Er zijn talrijke standbeelden voor mannen en vele straatnamen. Nog steeds schrijft de man geschiedenis, hier is een plek van een geweldig vrouw. Laten we die behouden, onderteken de petitie hier.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs ….

Als alles vloeibaar is?

Onzekerheid

Als mens kan ik niet goed omgaan met onzekerheid. Ik ben geen controle freak, maar enige lijnen en houvast vind ik wel erg prettig en velen met mij. Voor ieder mens is dit een vreemde tijd en het is nog veel spannender om te bedenken wat hierna komt. Ilja Leonard Pfeijffer schreef ‘Wij kunnen niet voorzien in welke wereld wij wakker worden als deze nachtmerrie voorbij is. …. Wij zijn allemaal blinden die beroofd zijn van hun tast en we leven, ondanks de felle zon, waarlijk in het donker. (NRC vrijdag 3 april ’20)

Wat is belangrijk?

Toch denken er al veel mensen driftig na hoe het straks verder moet. We kunnen niet terug naar de tijd voor Corona, dat bestaat niet meer. Maar wie neemt de verantwoordelijkheid, is het de overheid, zijn het de grote bedrijven, wat kunnen we zelf? Wat vinden we belangrijk?

Paastijd in het voorjaar

Om ons heen wordt het lente, bijna zomer. Niet voor niets vieren wij in de christelijke traditie het paasfeest in het voorjaar. We vieren dat er een mens opstond uit de dood. Iemand die dood was, is weer levend is geworden. Als teken van hoop voor de hele mensheid. Vrijzinnigen geloven daar natuurlijk niets van, maar wel in de symboliek van het voorjaar. Uit de dood komt leven voort, na de winter komt de lente. Met het ijzeren ritme van de bloei van alles wat maar kan bloeien in het voorjaar.

Elkaar vasthouden

Maar wat voor leven gaat er nu ontstaan? De natuur gaat wel door, maar wij mensen, hoe gaat ons leven eruitzien?
Als alles vloeibaar is, kunnen er ook dingen ten positieve veranderen. Kunnen we vasthouden of opnieuw uiten wat we echt belangrijk vinden. Wij zijn het zelf die verantwoordelijkheid voor verandering mede dragen.

Je moet meegaan, de lente gaat door. Het leven gaat door, maar hoe? Maar we doen het samen. Laten wij elkaar niet alleen laten, maar vasthouden.

Wies Houweling
algemeen secretaris

Meer blogs …

Dreiging

Herinneringen

Aan de laatste oorlogsjaren heb ik nog levendige herinneringen. Mijn ouders waren gelovig en hadden het vaste voornemen mij ook in die zin op te voeden. En zo werd van mij verwacht dat ik voor het slapen gaan een gebedje zei. Als ik dan ondergestopt was en mijn moeder mijn kamertje weer uit ging lag ik te luisteren naar het gebrom van de overvliegende eskaders bommenwerpers op weg naar Duitsland. In de laatste fase van de oorlog werd het inslapen vaak onmogelijk gemaakt door het lawaai van gelanceerde V 1 en later V 2 raketten. Het was altijd spannend of de lancering lukte, want soms stortte het ding weer voortijdig neer. De geallieerden waren niet blij met dit vijandelijk wapen en bombardeerden er dan ook lustig op los. Als het luchtalarm afging haasten we ons naar het toilet omdat daar de veiligste plek was tegen rondvliegende scherven. Een voltreffer op het huisje zou het einde van de familie hebben betekend.

75 jaar later

Nu, precies vijfenzeventig jaar na de bevrijding van de Duitse overheersing, hangt er weer dreiging in de lucht. Ons bestaan is aardig door elkaar gehusseld. Het verschil met vroeger is dat de vijand nu onzichtbaar is. Hij is wel aantoonbaar, maar met het blote oog niet te zien. Dat heeft iets raadselachtigs en er zijn dan ook mensen die denken dat het allemaal wel meevalt. Dat moet je echter niet tegen het zorgpersoneel zeggen. Twee van mijn kinderen staan, om het in militaire termen te zeggen, in de vuurlinie. Verbijsterd ben ik door hun uithoudingsvermogen want het is topsport voor hen.

Tekorten

Net als in oorlogstijd is er van alles tekort. En dan praten we niet over mondkapjes, maar over bedden, gekwalificeerd zorgpersoneel en apparatuur. Er is een dergelijk groot tekort dat er gevreesd wordt voor code zwart. Dat betekent dat daar waar de overheid het af heeft laten weten en als maar door heeft bezuinigd de artsen wellicht de keuze moeten gaan maken wie wel en wie niet meer voor behandeling in aanmerking komen. Oorlogs-geneeskunde in vredestijd. Nog zie ik de wanhopige hoogleraar intensive care op de tv terwijl hij zei: ‘een paar jaar geleden moest ik tien i.c.-verpleegkundigen ontslaan want er moest verder worden bezuinigd.’

Welzijn bevorderen

Soms moeten er rampen gebeuren om zaken te veranderen. Soms komt er dan uiteindelijk iets goeds tot stand. Laten we hopen dat in brede lagen van de bevolking doordringt dat rijkdom maar betrekkelijk is maar welzijn vele malen belangrijker. Welzijn bevorderen is zingeving voor ons allemaal

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs …

Er is meer dan corona

Andromedanevel

Eens in de zoveel tijd surf ik weer eens naar de hemel. Ik typ dan op YouTube de zoekterm ‘Gigapixels of Andromeda’ in en klik op het bovenstaande filmpje met beelden van de Andromedanevel, het sterrenstelsel dat het dichtst bij onze eigen Melkweg ligt. Eigenlijk is het geen filmpje, maar één foto met maar liefst 1,5 miljard pixels. De foto is gemaakt door de NASA, die het omschrijft alsof ze een foto hebben gemaakt van een stuk strand en daarbij hebben ingezoomd op elke afzonderlijke zandkorrel. Zo nu en dan bekijk ik de beelden opnieuw, want het is dan alsof er op een resetknop gedrukt wordt. Ineens kijk ik daardoor met een heel andere blik naar de werkelijkheid om me heen en staan de dingen in een nieuw perspectief. Vandaag heb ik dat ook weer eens gedaan, want in deze tijd kan ik die resetknop goed gebruiken (u begrijpt vast wel wat ik bedoel).

Besef van nietigheid

Wie de beelden van de Andromedanevel nevel bekijkt, wordt ongetwijfeld overrompeld door een besef van nietigheid. De beelden van het sterrenstelsel gaan maar door en door, tot duizelen toe. Oog in oog met die onmetelijke afstanden kun je bijna niet anders dan verdwalen in de grootsheid en op den duur jezelf verliezen in de schier oneindige ruimte. De vraagt ligt dan op de loer: wat stel ik nog voor? Heeft iets wat we hier op die minieme aarde doen nog wel zin? Je zou er mismoedig van worden.

Gevoel van vrede

En toch bekruipt mij, als ik zo oog in oog sta met de hemel, uiteindelijk een gevoel van vrede. Wat is het immers fantastisch dat er leven is op dit hele kleine speldenknopje in het onmetelijke universum. Wat is het bijzonder om te bestaan in het hier en nu. Een blik op de grootse sterrenbeelden wekken in mij al met al juist een intense verwondering over het nietige, het weerloze en schijnbaar toevallige wat ik rondom mij waarneem: het gekwetter van vogels, knoppen die op springen staan, kinderen die vol enthousiasme opgaan in hun spel, een wolk die verdacht veel op een olifant lijkt … Het is de aandacht voor zulke vluchtigheden die ons doet glimlachen en ons bestaan de moeite waard maakt.

Houd oog voor het frêle

Wanneer we onszelf dreigen te verliezen en de werkelijkheid ons overvalt en naar de keel grijpt, of dat nu komt door een blik in de ruimte of door een pandemie die de wereld op zijn kop zet, dan is het de kunst om ons gevoel van aandacht en verwondering te blijven koesteren. We kunnen de wereld in het groot misschien niet veranderen, maar wel onszelf en onze houding en daarmee de wereld in het klein. Verlies je daarom niet in de overmacht van het grote, maar houd oog voor het frêle wonder in het kleine. Dan zul je vrede vinden.

Klaas Douwes

Meer blogs …

Gevaar

Virus 

Voor veel mensen is dit een zorgelijke tijd. Een virus uit China bedreigt ons bestaan. De economie zakt in, en hoe zal Trump reageren? Op zich is er iets mysterieus aan deze virale uitbraak. Een virus, helemaal uit China… Hoe is dat mogelijk? Velen vragen zich af of ze nog wel op vakantie kunnen gaan. Dat gaat met een ernst waardoor het lijkt of vakantie een recht is. Dat doet me denken aan de tijd dat er nog militaire dienstplicht bestond: wat heeft de soldaat op zijn brood? Antwoord: recht. 

Immuun

Weinigen staan er bij stil dat het menselijke immuunsysteem 24 uur per dag, zeven dagen van de week bezig is om ziekteverwekkers te neutraliseren. Tegenwoordig wordt dat immuunsysteem geholpen met vaccinaties. Helaas hebben invloeden via internet bij sommigen de indruk gewekt dat je daar niet aan moet beginnen. Zij zien er een soort complot achter. Vroeger noemden we dat geruchten. Tegenwoordig is het een ‘zeker weten’ via de gigantische geruchtenmachine die internet heet.       

Kwetsbaar

Maar, hoor ik zeggen, er overlijden toch mensen aan? Klopt. Ook aan gewone griep overlijden mensen. Het menselijke immuunsysteem kan heel veel maar niet alles. Bij ouderen en kinderen is de ‘slagkracht’ ervan minder en als er dan nog aandoeningen bijkomen die de kwetsbaarheid vergroten, kan het verkeerd aflopen. 

Rol van de media

Opeens blijkt er voor velen een levensbedreigende ziekte op te doemen. Meteen wordt naar de overheid gewezen. Die is er toch voor om ons te beschermen? Doet die wel genoeg? De media zijn gretig in het oppikken van gegevens. De kranten staan er bol van en onze nationale roeptoeter, de televisie, wijdt er extra uitzendingen aan. Velen zitten angstig rillend achter het scherm. Voorlopig is het zo dat er per jaar miljoenen overlijden aan malaria. Zover is het virus nog lang niet. Toch zijn er reizigers die sjoemelen met de antimalaria medicijnen. En dus zullen er ook mensen zijn die zeggen: je denkt toch niet dat ik in quarantaine ga?            

Tijd tot nadenken

De dreigende epidemie zet aan tot nadenken. De mensheid zal een stapje terug moeten doen. Niet naar Italië op wintersport, geen cruise maken in Azië. Maar pas op de plaats. Wandelen langs het strand, uitwaaien. Genieten van Hollandse luchten. Oog krijgen voor onze omgeving. Opeens denk ik terug aan de autoloze zondagen in 1973. Wat een rust heerste er toen. Hoe heerlijk heb ik toen met vrouw en kinders gewandeld.

Het is tijd om na te denken. Een virale uitbraak die tot zingeving leidt. Zei onze landsfilosoof, de heer J. Cruyff, niet: elk nadeel heb se foordeel?

 

Wouter B. Blokhuis

Meer blogs ….